Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik heb met Kunno een niet alledaagse voornaam. Ik ben vernoemd naar mijn opa, de vader van mijn vader. Maar iedereen kent mij als Koos Oosterbeek. Ik ben op 31 augustus 1960 geboren op Lutje Bos 12 in Usquert. Ik heb nog één oudere en drie jongere zussen. Mijn vader was eerst boerenarbeider bij Zielema en later bij Van der Stoel achter Diek. Maar daarna werd hij net als ik chauffeur. Mijn moeder runde het drukke huishouden maar heeft daarbij ook enige werkhuizen gehad.
Ik ben, zeker in mijn jonge jaren, regelmatig verhuisd en heb in Usquert, Krewerd, Holwierde en Overschild gewoond alvorens in Ten Post op mijzelf te gaan wonen. Daarna volgden dertig jaar Ten Boer. De plaats waar ik sinds kort, na een uitstapje naar Thesinge van twaalf jaar, weer woon aan de Burgemeester Triezenbergstraat.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in mijn leven drie keer getrouwd geweest. De laatste keer met Ria waar ik twintig jaar bij geweest ben. Onze relatie kende al eerder een break maar vervolgens zijn we in Thesinge weer samen gaan wonen. Daaraan kwam vorig jaar een eind.
Mijn beide kinderen stammen uit mijn eerste huwelijk met Tineke en wonen allebei dichtbij in Ten Boer. In 1984 is Jan geboren en twee jaar later volgde Wia. Ik ben de trotse opa van zes kleinkinderen. Jan heeft een zoon, Levi genaamd, en met Tristan ook een bonuszoon bij zijn partner Kim. Wia heeft twee kinderen: Jura en Silvan. En Ria haar dochter Joyce heef twee dochters: Lynn en Fay.
Ik ben ‘slim wies’ met ze maar kan het sowieso heel goed met kinderen vinden. Zo gaan die van mijn baas bijvoorbeeld wel eens een dagje mee op de vrachtwagen. En Fay van vier belt opa bijna dagelijks op en gaat ook regelmatig mee op de truck.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb op de lagere school in Holwierde, Schildwolde en Ten Post gezeten. Op drie verschillende plekken inderdaad wat als nadeel had dat ik telkens weer op zoek moest naar nieuwe kameraadjes. Ik wist echter van jongs af aan al dat ik vrachtwagenchauffeur wilde worden, net als mijn vader. Ik was een jaartje of zes, zeven toen ‘mien ol heer’ mij al kleine stukjes in zijn vrachtwagen liet rijden.
Na de lagere school ging ik naar de LTS in Appingedam. Daar heb ik slechts een dikke anderhalf jaar opgezeten. School was niets voor mij en ik werd regelmatig de klas uit gestuurd en soms zelfs geschorst. Op een dag ben ik bewust met een volle tas met al mijn boeken naar school gegaan. Toen ik er bij handenarbeid uitgestuurd werd, zei de directeur tegen mij: ‘Wat hest nou weer om aans had?!” Hij keek raar op toen ik mijn boekentas inleverde met de mededeling: ‘Ik kom hier nooit weer!’
Mijn pa deed hier niet zo moeilijk over. ‘Schoul wordt toch niks meer moar ik wil die nait alle doagen toes hebb’n, goa moar aan ’t werk!’. En dat kon bij Meijer Mechanisatiebedrijf in Ten Post waar mijn moeder als schoonmaakster werkte. Daar heb ik een tijdje als spuiter gewerkt. Vervolgens kon ik enige jaren bij Nordal in Ten Post terecht op de afdeling Transport en logistiek om vervolgens bij loonbedrijf Buitenkamp in Wittewierum aan de slag te gaan.
Daar heb ik niet lang gewerkt want ik kon bij loonbedrijf Entjes in Slochteren aan het werk op de afdeling grondverzet. In 1980 moest ik echter eerst in militaire dienst en mijn parate tijd heb ik in Havelte doorgebracht. Vervolgens kon ik weer bij Entjes terecht waar ik al met al tien jaar gewerkt heb. Overdag vaak als kraanmachinist op de graafmachine en ’s avond pikte ik er vaak nog een loonwerkklusje bij. Lange dagen inderdaad maar daar maalde ik niet om. Ik had er als voordeel dat ik hier al mijn rijbewijzen op kosten van de baas heb kunnen halen.
Al met al heb ik tot november 1992 bij Entjes gewerkt en toen was daar het telefoontje van Willy Reinders, de baas van Houthandel Reinders in Ten Post, of ik daar als chauffeur aan de slag wilde. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Mijn vader werkte er immers ook en de tijd dat we samen reden, een dikke twee jaar, beschouw ik nog steeds als mijn mooiste werkperiode. Vaak troffen we elkaar ’s morgens in Beilen waar we samen een bakje koffie dronken. Aan het eind van de middag wachtten we vaak op elkaar in de omgeving van Amsterdam en aten we ergens op de terugweg een balletje gehakt of een uitsmijter.
Tegenwoordig rij ik vaak samen met Leon Bansberg, daar kan ik het goed mee vinden. Ik werk inmiddels 31 jaar bij dezelfde baas en heb het er prima naar de zin. Ze overleggen alles met je, dat vind ik een pre. Aan de andere kant ben ik altijd inzetbaar, in overleg is veel te regelen. Ik heb een slaapcabine die van alle gemakken – koelkast, magnetron en televisie – is voorzien en kijk niet op een uurtje meer of minder. Ik heb in een Mercedes, Volvo, DAF en een Renault gereden maar ben in de loop der jaren een echte Scania-man geworden. Toen mijn vorige vrachtwagen na elf jaar een miljoen kilometer op de teller had, mocht ik zelf een nieuwe uitzoeken en dat is dus een Scania geworden!
Ik rijd hiermee met hout, gips en golfplaten door heel Nederland en pik af en toe ook een stukje Duitsland mee. Ik ben een echte ‘brandlap’, en niet alleen door het roken waar ik maar niet vanaf kan komen. Van te voren heb ik in mijn hoofd al een strakke planning van mijn ritten gemaakt en daar wijk ik niet graag van af. Daartegenover staat dat ik veel vrijheid ervaar en gelukkig gaat het heel goed met het bedrijf.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Toevallig heb ik gisteren nog even met de boekhouder gekeken, hoe lang ik nog moet tot aan mijn pensionering. Dat duurt nog 4,5 jaar. Maar ik heb ook gezien dat wanneer ik nog een jaar langer doorwerk dat dit een positief effect heeft op mijn pensioenuitkering. Wanneer ik mij tegen die tijd nog net zo goed voel als nu, sluit ik niet uit dat ik er nog een jaartje langer aan vastknoop.
Dan komt ook omdat ik niet veel hobby’s heb. Werken is eigenlijk mijn hobby en ik mag ook graag klussen. Elektriciteit aanleggen bijvoorbeeld. Wat dat betreft beschik ik over handige handjes en ben ik vaak bij andere mensen aan het werk.
Vroeger sportte ik veel. Ik heb jarenlang gevoetbald, ook in de zaal. Maar tennis vond ik misschien wel de mooiste sport om te beoefenen. Met mijn vroegere buurman was ik vaak aan het hardlopen en met mijn eerste vrouw ging ik regelmatig fietsen, we hadden beide een racefiets. En met de kinderen was het leuk om te tafeltennissen.
Van vrijwilligerswerk is, doordat ik vaak van huis ben, niet veel gekomen maar tijdens de Truckerdagen vind ik het geweldig om met kinderen met een beperking rond te toeren. Dat lijkt mij ook leuk om dit na mijn pensionering te gaan doen, om op pad te gaan met de vrachtwagen met kinderen die een rugzakje hebben.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van mijn beide kinderen en mijn drie kleinkinderen. Maar ook met mijn ‘stiefkinder’ kan ik het goed vinden hoor. Soms loop ik zelfs een dagje mee op de kinderopvang en misschien ga ik dit na mijn pensionering wel vaker doen.
Op werkgebied kijk ik met veel plezier terug op mijn gezamenlijke werktijd met mijn vader. Hij had in die tijd wat meer PK’s dan ik en liet mij vaak voorop rijden. Tijdens een storm had ik op de Afsluitdag moeite om door de harde wind mijn snelheid te halen en toen heeft hij een tijdje naast mij gereden. Dat is nu een hele mooie herinnering geworden en daar heeft hij het later nog vaak over gehad.
En de dieptepunten?
‘De liefde denk ik, dat is een puinhoop soms.’ Ik ben drie keer gescheiden maar het contact met Ria bijvoorbeeld is nog steeds goed hoor.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik denk dat jij inmiddels al wel de nodige verhalen hebt gehoord maar ik kan daar moeiteloos nog vele aan toe voegen. Ik ben wat dat betreft een spraakwaterval, iemand die graag de gezelligheid opzoekt. Op feestjes mag ik graag een Sonnema berenburg-cola wegtikken, in combinatie met een lekker sigaretje. Het scheelt hierbij dat de kinderen in de buurt wonen, ik kan het lopend doen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Dat is een goede vraag. Want soms denk ik dat ik nog wel eens voor mijzelf zou willen gaan rijden. Als zzp-er zou ik dan een truck kunnen leasen om mijn diensten dan bijvoorbeeld in het containertransport aan te bieden. Maar dat heeft niets met mijn werk bij Reinders te maken hoor, zoals je gehoord hebt gaat het mij daar prima naar de zin. Maar nog één keer wat anders doen is wel iets wat af en toe door mijn hoofd speelt.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
‘Wat mout ik doar nou van zegg’n?!. Het leven gaat zoals het gaat. Ik zou mijn scheidingen weer kunnen benoemen maar dat heb ik zelf omaans had.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer maar een zeven.
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘Moak der moar wat moois van!’