Ook dit jaar mag ik weer een column schrijven voor het netwerk van Bert, uiteraard ben ik hiervoor even dankbaar als vorige jaren. Elk jaar lees ik mijn laatste column terug om ideeën op te doen. Tijdens het lezen, kom ik direct op het idee om te schrijven over voetbal en vooral de ontwikkelingen na de Corona lockdowns.
Bert en ik kennen elkaar van voetbalvereniging Middelstum waar ik een aantal seizoenen met heel veel plezier heb mogen voetballen. Inmiddels ben ik al een paar jaar terug bij Corenos en mag ik de voorzitter zijn van deze mooie club.
In mijn vorige column schreef ik over hoe ik de Corona-periode heb ervaren en vooral hoe wij als club hiermee om zijn gegaan. Ik schrijf hier graag over door, omdat ik momenteel zie dat de (voetbal)wereld veranderd is na deze Corona-ontwikkelingen.
Tijdens de Corona zijn we te weten gekomen, hoe het is om een periode vooral niets te hoeven doen en dit heeft in mijn ogen mede betrekking op het verenigingsleven. Jeugd sport minder en kiest minder snel voor het verenigingsleven. Daarnaast is het steeds moeilijker om vrijwilligers te krijgen wat inhoudt dat steeds meer werk op dezelfde schouders belandt. Ik vraag mij steeds vaker af hoe dit kan en vooral hoe we deze trend weer kunnen doorbreken.
Persoonlijk denk ik dat het probleem vooral ligt bij het feit dat we continu ´aan´ staan, zonder dat we dit door hebben. De telefoon, het internet, de socials, het zorgt ervoor dat we telkens prikkels ontvangen en daardoor aan het eind van de dag/week vooral moe zijn. Dit zijn juist de momenten dat het bij een vereniging druk is en daarom zijn mensen steeds minder in staat om zich op te richten en in te zetten voor bijvoorbeeld een voetbalclub. Ik merk het ook binnen onze vereniging en zelfs aan mijzelf. Vooral tijdens de lockdown hebben we ervaren hoe het is om even niet aan te staan en iedereen heeft ervaren dat dit toch een gemis is geweest.
Dan is het de vraag, hoe kunnen we dit weer omkeren? Hoe krijgen we jeugd en senioren weer meer aan het sporten, hoe krijgen we weer meer vrijwilligers en hoe krijgen we weer het gevoel dat we tijd en ruimte over hebben voor bijvoorbeeld een vereniging? In mijn ogen moeten we terug naar de basis om vervolgens te zoeken naar Balans.
We kunnen terug naar de basis door bijvoorbeeld beperkt actief te zijn op social media, beperkt bezig te zijn met onze telefoons en door meer tijd buiten zijn. Je zou jezelf kunnen opleggen om dagelijks minimaal één tot 2 uur buiten te zijn, zonder de telefoon te gebruiken. De frisse lucht en het actief zijn, zal leiden tot rust en dan komt er tijd vrij voor bijvoorbeeld het verenigingsleven.
Een andere uitdaging is te doorbreken dat de jeugd steeds minder beweegt en minder snel kiest voor een (team)sport. Kinderen groeien op met tablets en telefoons, waardoor ze minder worden uitgedaagd om te bewegen. Clubs moeten dus steeds vaker anders omgaan met het benaderen van kinderen om ze bijvoorbeeld aan het voetballen te krijgen.
Er moet meer georganiseerd worden waar het belangrijk is om creatief te denken. Niet alleen voetbalactiviteiten, maar meer algemene activiteiten gecombineerd met voetballen bijvoorbeeld. Op deze manier kunnen alle kinderen overgehaald worden om meer te bewegen en wellicht vervolgens te kiezen om bijvoorbeeld te gaan voetballen.
Clubs moeten dus anders gaan denken en handelen. Proberen midden in de maatschappij te staan en dus niet meer alleen te denken als een voetbalclub. Ook zullen ze de organisatie anders moeten inrichten, waardoor er meer vrijwilligers kunnen worden benaderd en er meer werk verdeeld kan verdeeld over meer schouders.
Na de Corona zijn deze ontwikkelingen een steeds grotere uitdaging geworden, waar we allemaal over na moeten denken hoe deze trend te doorbreken. Want een voetbalvereniging heeft niet alleen een functie waar je lekker kan bewegen en sport uitoefenen, het is ook een plek waar je samenkomt, waar mensen je kennen en dus kent het een grote sociale rol. Juist in deze tijden wordt het steeds belangrijker dit in stand te houden!