Door de gierende inflatie, rijzen de prijzen tegenwoordig de kookpannen uit. En dat geldt ongetwijfeld ook voor onze boodschapprijzen. Niet dat ik daar heel veel van meekrijg hoor want de boodschappen worden steevast door de vrouw gedaan. Die vertrouwt mij dat vast niet toe. Dat is op zich terecht. Want in mijn vrijgezellenbestaan deed ik mijn wekelijkse boodschappen voor het indrukwekkende bedrag van tussen de 15 en 20 euro. En soms zelfs nog ietsjes minder. De enkele keer dat er een krat bier meeging, verdubbelde het weekbedrag zich bijna. Kom daar nu nog maar eens om. Voor dat bedrag schijn je tegenwoordig een gezin één voedzame maaltijd voor te kunnen zetten.
Stel je je aub niet al te veel van voor, van mijn kookkunsten. Maar dat had u vast al wel verwacht. De maaltijden werden zonder opsmuk opgegeten, volgens de vorige week geïntroduceerde ‘hap-sloek-weg-methodiek’. Allerlei smaakverhogende aromatische toevoegingen waren aan mij dus niet besteed. Eens in de zoveel tijd kocht ik mij een zak aardappelen van vijf kilogram. Dat kon toen nog voor twee eurootjes als ik mij niet vergis. Ik had met de maandag, woensdag en vrijdag vaste aardappeldagen. Dat kwam omdat ik dinsdag en donderdag moest trainen en dan ging ik voor een nog snellere maaltijd.
De aardappels werden geschild en opgesmukt met een potje – vaak HAK – groente die je toen nog voor onder de euro kon kopen. Sperziebonen, worteltjes, worteltjes met doperwtjes, rode kool, rode bieten en spinazie. Dat was zo ongeveer de variatie. Voeg daar nog een eenvoudig stukje vlees in de vorm van een hamburger of speklapje bij plus wat jus en de maaltijd was bijna compleet. Een enkele keer trakteerde ik mij op een heuse karbonade. Dat weet ik nog van een verjaardag want in een onbewaakt ogenblik stond Koelie die in mijn keuken te bakken om ze vervolgens gelardeerd met wat pinda’s op te eten.
Van die snelle maaltijden op de dinsdag en donderdag moet u zich ook niet te veel voorstellen. Dan kocht ik een bak salade in combinatie met een pakje soep en daar kon ik dan twee dagen van eten. Afgesloten met een bakje vla want daar kocht ik standaard wekelijks een pak van. Ik stond destijds ook bekend om mijn witte bonen met tomatensaus. Die hoefde je alleen maar te verwarmen en gingen er altijd lekker in. Dat gold ook voor de blik kapucijners en bruine bonen die ik nuttigde met appelmoes. Of gewoon een kant en klare Chineesmaaltijd die je toen nog rond de €4,- kon kopen.
In de loop der jaren probeerde ik mijn kookkunsten wat uit te breiden. En zo kon het gebeuren dat ik voor de chili con carne ging. ‘Wat is dat ja scherp’, dacht ik tijdens de eerste keer. Maar wat wil je ook als je geen gehakt toevoegt….. Afijn, al doende leert men en zo kon het zelfs gebeuren dat ik voor rijst met kip ging inclusief zo’n hele pot saté. Dat was lekker man.
Het kan hierbij zijn dat ik geholpen werd door het eetclubje waar ik maar zo in verzeild raakte. Aanvankelijk behoorden alleen Wessel en ik tot dit select gezelschap en aten we om en om bij elkaar. Maar op den duur sloten Gerry en Diederik aan en werd de variatie steeds groter. Elke woensdag aten we om de buurt in de Akker-, G.A.-straat, Groensingel of de Berkenlaan. Ik ging steevast voor een grote pan met aardappels, groenten en een lekker stukje vlees. Dat kon destijds prima en de gezelligheid was er niet minder om.
Nee, echt veel stelde het allemaal niet voor. Maar dat werd in de weekenden dan wel weer gecompenseerd. Zaterdags zo’n heerlijke schnitzelschotel in Zalencentrum Vita Nova bijvoorbeeld. Voor nog geen €10,- kreeg je een bord, formaat vliegende schotel, voorgeschoteld. Die ging echt tot het laatste stukje patat en groente leeg natuurlijk. En zondag at ik samen met broer Jur steevast bij moeders de vrouw aan de G.A.-straat. Een heerlijke kalfssoep vooraf, veel aardappels en groente, met een beetje geluk een kippenpoot en als we ook nog eens warme vla na afloop als dessert kregen dan kon mijn zondag niet meer stuk. Mits ik niet te veel last van een kater had, dat kwam jaarlijks altijd wel een keertje voor….
Dit vaste ritme veranderde toen Miranda en ik in 2010 verkering kregen. Al snel eigende zij zich de maaltijdbereiding toe. Een enkele keer mocht ik nog koken maar vaak brandde er dan wel iets aan, ongeduldig als ik ben met een te hoge vlam tot gevolg. Dan was leiden weer in last. Tegenwoordig kook ik zelden of nooit meer. Dat is qua gezondheid en smaakbeleving wel zo goed. En ik krijg bijna niets van die wekelijkse prijsverhogingen in de supermarkt mee, dat is ook weer een pre…..