Toen ik op de middelbare school zat en nog thuis bij mijn ouders in Lewenborg woonde, hing er boven mijn bed een, met hout omlijst, handgeschreven briefje met de tekst: TO SUZANNE, LOTS OF LOVE AND KISSES. MARK SHAW. Op de lijst was met een speld een bijna volledig opgerookte sigarettenpeuk bevestigd……
Toen ik las dat Then Jerico zou komen optreden in Groningen, wist ik van pure blijdschap even niet meer waar ik het had. Eenmaal bij zinnen gekomen, belde ik mijn beste vriendin en haalde haar over om er samen met mij naartoe te gaan. Hoewel zij van mening was dat The Simple Minds de beste band ter wereld was, moet mijn enthousiasme aanstekelijk genoeg zijn geweest om haar overstag te laten gaan.
Ik besloot dezelfde werkwijze toe te passen bij mijn ouders. Toen mijn zusje naar beneden was gekomen omdat mijn moeder had geroepen dat het eten klaar was en mijn vader met een dampende pan stamppot knollen uit de keuken kwam, zag ik mijn kans schoon. Het werd een korte exercitie. Geen sprake van, je bent nog maar 14, eerst maar eens met school bezig en ze komen vast nog wel een keer naar Groningen…
Schreeuwend van woede en verdriet beende ik de twee trappen naar mijn zolderkamer op, om huilend op mijn bed neer te ploffen. Toen ik uitgehuild was, staarde ik een hele tijd wezenloos naar een prentje van Holly Hobbie dat in een houten lijstje boven mijn bed hing en ik nam me één ding voor: dat concert, daar zal ik bij zijn, niks of niemand die me tegenhoudt.
En zo kwam het dat ik op de avond van het concert stilletjes de twee trappen in huis naar beneden liep en nog stiller de voordeur uit ben geslopen. Ik stapte op mijn fiets die ik veilig buiten het zicht van het keukenraam had gezet en fietste als een bezetene naar het winkelcentrum, waar Awoiska mooi uitgedost op me stond te wachten.
Na afloop van het concert namen we bezweet plaats bij een touringcar die voor de Oosterpoort geparkeerd stond. “Is dit de bus van Then Jerico?”, vroegen we aan iedereen die voorbij kwam lopen. De meesten keken ons aan alsof ze snot zagen branden. Hoe moesten zij dat nou weten? Maar ons wachten werd beloond. Een kleine drie kwartier later hoorden we enkele meisjes uit het groepje wachtenden schreeuwen.
Uit de wirwar van uitzinnige meisjes doken ineens een paar jongemannen op. Er werd geduwd en getrokken, niet in de laatste plaats door mijzelf, en plots stond ik oog in oog met Mark Shaw. Hij was de zanger van de band en al een paar maanden was ik smoorverliefd op hem. Even was ik met stomheid geslagen, totdat ik mezelf onhandig hoorde stamelen, “I”ve got an Album of You.”.
Van alles dat ik tegen mijn held had kunnen zeggen, had ik ervoor gekozen om hem deelgenoot te maken van het feit dat ik in het bezit was van het album dat ze eerder dat jaar hadden uitgebracht! De redding kwam van een papiertje en een pen, die Awoiska mij bruusk in de handen duwde. Ik had die meegenomen voor het geval dat en was maar gelukkig dat ik ze aan haar had gegeven om te bewaren.
Ik stak het hem toe en Mark begon, met een filtersigaret nonchalant tussen zijn lippen geklemd, iets op het papiertje te krabbelen. Hij glimlachte even kort naar mij, nam nog een trekje van zijn sigaret en liet die toen achteloos op de grond vallen, om hem met de punt van zijn laars uit te drukken. In een flits was ik weer helder van geest en ik griste het peukje van de grond. Ik had mijn trofee bemachtigd.
In de Zevende Hemel, zoals alleen pubermeisjes dat kunnen zijn, kwam ik onze straat weer ingereden. Ik zou mijn fiets weer op zijn plaats zetten, de voordeur heel voorzichtig opendoen en muisstil de trappen naar boven beklimmen, geen centje pijn. Dat had ik gedroomd, want al voordat ik van mijn fiets kon stappen, zag ik mijn vader bij de voordeur staan.
Hij dirigeerde me woest naar binnen. Twee weken huisarrest en een maand geen zakgeld! Het deerde me niets, ik vond het een kleine prijs die ik moest betalen voor mijn onmetelijke blijdschap. Gelukzalig plofte ik neer op mijn bed en viste het papiertje uit mijn broekzak. Voorzichtig liet ik mijn vingers door mijn broekzak gaan, beducht als ik was om de peuk te beschadigen en toverde het tevoorschijn. Naarstig keek ik om me heen en het eerste dat ik zag was het houten lijstje. Holly eruit, Mark erin. Ik was definitief de tijd van met poppen spelen ontgroeid.
Nog een paar jaar hebben Marks Handschrift en de Sigaret daar gehangen. Toen ik op kamers ging, verhuisde het relikwie met me mee, hoewel het inmiddels flink aan betekenis had ingeboet. Uiteindelijk verdween het, zoals dat gaat, in een schoenendoos. Maar wel in een schoenendoos die ik altijd goed heb bewaard.
Nou ja, de rest van het verhaal volgt een voorspelbaar pad. Afstuderen, samenwonen, moeder worden, verhuizen naar een rustig dorpje op het platteland, nog eens moeder worden en op een dag ben je de 50 gepasseerd en ga je samen met je man naar een tent, genaamd ‘Pizza Express Live’ in Londen.
Het zit zo: een paar jaar geleden kwam ik op het idee om op Facebook te zoeken naar Mark Shaw. Tot mijn grote hilariteit bleek dat hij in al die jaren van geen ophouden had geweten. Ik zag filmpjes van een man, dik in de 50, die zich nog steeds gedroeg als de jongeman die hij eens op het podium geweest was.
Beetje potsierlijk, maar muzikaal nog best in orde. Kennelijk had de rest van de band er genoeg van gekregen, want Mark was inmiddels in zijn eentje Then Jerico. Begin dit jaar zag ik op zijn Facebookpagina dat hij op 26 november een optreden zou verzorgen in The Pizza Express Live in Londen en mijn enthousiasme moet zo aanstekelijk geweest zijn dat ik mijn man wist over te halen om er samen met mij naartoe te gaan.
Het werd een prachtige avond en na afloop kwam ik andermaal kort met hem in gesprek, we hebben elkaar zelfs omhelsd! Het leverde me echter niet het euforische gevoel op dat het me 35 jaar geleden zou hebben gegeven. Eenmaal weer thuisgekomen haalde ik de schoenendoos van zolder en bekeek de inhoud, terwijl ik met een zachte glimlach terugdacht aan het meisje dat ik ooit ben geweest.