Ik zat vanmorgen tijdens het rondje met de hondje te ‘prakizair’n’ over hoe dit verhaaltje te beginnen. Het moest in elk geval een soort van ‘keekje op de week’ worden, dat had ik mij al wel bedacht. Het is nog een en al duisternis en Dusty draait zich middels zijn riem vast om een paaltje. Helaas is hij dan niet bij machte om te bedenken dat hij het paaltje aan de verkeerde kant voorbijgegaan is. Met een hulpeloze blik staat hij met een ruk stil en kijkt mij dan vragend aan over hoe nu verder.
Want dat weet hij dan schijnbaar wel, ‘baasje helpt mij wel weer uit deze penibele situatie’. Dat klopt en even later vervolgen wij onze weg en wacht hem de eerste van drie bakjes brokken. Een vooruitzicht waar hij zich ongetwijfeld op verheugt. Ik herinner mij weer dat buurman en buurman gisteravond over hetzelfde pad terugliepen van ons kaartavondje en we ons vergaapten aan een prachtig heldere maan. Maar die gekleurde strepen eromheen, een soort van halo’s, dat was een natuurverschijnsel dat ik bij mijn weten nog nooit zo mooi had gezien. Alsof de maan omcirkeld werd door een regenboog.
Moeder Natuur liet dus iets van zijn onmetelijke schoonheid zien. Of eigenlijk het heelal cq. uitspansel. Waarbij we als Moeder Aarde slechts een klein onderdeel zijn van een ongelooflijk hoeveelheid sterrenstelsels, sommige miljarden jaren van ons verwijderd. Wanneer je er goed over nadenkt dan kan je nog niet bevatten hoe ingewikkeld mooi en imposant de ruimte om ons heen is opgebouwd. Daar denk je ook eigenlijk nooit over na want vaak worden we opgeslokt door de waan van de dag.
Verdraaid, deze filosofische draai aan dit verhaal had ik niet aan zien komen. Eigenlijk moeten we ons wat vaker vergapen aan de pracht en praal om ons heen in plaats van steeds meer materiële rijkdom te verzamelen. Waarbij het meer schijnbaar nooit vol genoeg is en wanneer je denkt dat je alles hebt dat het dan tijd wordt om de boel te refreshen. We zijn inmiddels met acht miljard mensen op deze aardkloot en het einde aan de groei is nog lang niet in zicht. Ergens is het daar verkeerd gegaan, ben ik bang voor.
Ik troost mij maar met de gedachte dat ik die trend niet kan veranderen. En dus blik ik maar terug op een mooie zaterdag. Een zaterdag dat ons op het sportpark een nieuwjaarsreceptie bracht, inclusief een volle en gezellige kantine. Die zich, qua aanwezigen, rond half vijf geconcentreerd en ingespannen boog over zestig vragen in zes verschillende categorieën. Waarbij het tweede aan de finish nipt het eerste versloeg maar eigenlijk waren we allemaal winnaars. Want tussen de bedrijvigheid door was daar de gezelligheid van eenieder die de voetbalclub VV Middelstum een warm hart toedraagt. En Everts Catering maakte een en ander helemaal af. Dik 120 mensen luisterden naar de Nieuwjaarspeech van voorzitter Jansma.
En zo is de kop van een nieuw jaar er al weer af. Eerder in de week hadden we ons als Handelsvereniging Middelstum al verzameld in de Kloaverstee om elkaar al het goede voor 2023 te wensen. Een jaar waarin de arbeidsmarkt nog steeds krap is en derhalve alles piept en kraakt om deadlines te halen en de kwaliteit van zorg te kunnen blijven leveren die er eigenlijk standaard al niet meer is. Toch hoorde ik iemand onlangs op een verjaardagsfeestje zeggen dat we het als land in vergelijking met zo veel landen om ons heen toch nog steeds hartstikke goed voor elkaar hebben.
Dat is dan toch nog een mooi pluspunt die we in dit verhaaltje mee kunnen pikken. Want lichtpuntjes zijn er om gekoesterd te worden, zeker in deze tijd. Die moeten we dan ook maar bij onze trots van het noorden zien want bij de FC Groningen wordt de situatie zo langzamerhand nijpend. We bungelen nog steeds net boven de degradatiestreep maar het houdt niet over. Gelukkig kon de inbreng van twee jonge tieners ons wel bekoren maar dat bleek uiteindelijk niet voldoende te zijn. Maar of de beoogde en gewenste kwaliteitsimpuls er nog komt?
Afijn, de januarimaand is nog jong en kan zich nog ten goede keren. En uitzonderlijk warm qua temperatuur. Weinig skiplezier in de Alpenlanden derhalve maar wel een verfrissende duik in de Middellandse Zee. Maar of we daar nu zo blij mee moeten zijn? Misschien voelen we ons allemaal wel als Dusty, en hebben we ons vastgedraaid rondom een denkbeeldig paaltje waar we maar niet meer los van kunnen komen. Wachtend op iets of iemand die moeilijke knopen kan ontrafelen….