Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Hendrik Stapert is mijn volledige naam. Ik ben geboren op 20 september 1954 in Huize Tavenier in Groningen. Daar had ik het na tien dagen wel gezien. Mijn eerste drie levensjaren heb ik aan de Schoolstraat in Middelstum doorgebracht, toen volgde een verhuizing naar de Coendersweg. Ik ben de oudste van vijf kinderen. Na mij kwamen Rienk, Willy, Sietske en Thea. Tussen mij en Thea zit negen jaar.
Mijn vader werkte eerst bij loonbedrijf Veenstra en werd daarna landarbeider bij verschillende boeren om vervolgens als opperman bij Bouwbedrijf Ite van Dijken aan de slag te gaan. Daar werd tijdens een klus in Noordwolde een noodlottig ongeval hem op 42-jarige leeftijd fataal. Ik ging destijds naar het laatste jaar van de MULO en werkte in de zomerperiode bij Rooda in de drogerij. Dominee Mak kwam langs om het slechte nieuws te vertellen. Een dag later is hij overleden, ik was toen veertien jaar.
Op mijn 20e moest ik voor mijn baan in de kost bij twee oudere dames aan de Wilhelminalaan in Bedum. Na een jaar kon ik een huis huren aan De Roterij in Bedum en in 1986 kochten mijn toenmalige vrouw en ik een huis in de Thedemastraat. Dit huis stamde uit 1880 en we hebben hem dan ook grondig opgeknapt. Sinds 2018 woon ik in dit appartement aan de Schoolstraat 5G. Geniet maar even van het mooie uitzicht op het centrum, er is hier altijd reuring.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben van 1976 tot 1988 getrouwd geweest. Uit dit huwelijk stammen mijn twee kinderen. Ruth werd in 1977 geboren en woont in Leek. Ze werkt voor Hunter Select en helpt hoger opgeleiden aan een nieuwe baan. Merijn is in 1982 geboren en woont in Paterswolde. Hij is de oprichter van de huidige hoofdsponsor van FC Groningen, softwarebedrijf Payt, en heeft dit bedrijf vanaf de start opgebouwd. Na zijn aandelen verkocht te hebben, is hij met een ander bedrijf gestart dat kopers en potentiële verkopers van huizen bij elkaar brengt. Naast mijn twee kinderen heb ik drie kleinkinderen van dertien, zeven en twee jaar oud.
Inmiddels heb ik al weer 27 jaar een andere partner, Anita genaamd. Ik heb haar leren kennen op een bruiloft. ‘Van trouwen komt trouwen’, zeggen ze wel eens. Dat is bij ons een samenlevingscontract geworden. We vonden elkaar direct leuk en dat gevoel draaide langzaam maar zeker uit tot een langdurige relatie. Anita is 62 jaar en werkt inmiddels al weer veertig jaar in de kraamzorg.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school, ging ik naar de MULO in Middelstum dat in hetzelfde gebouw zat. Al met al heb ik dus tien jaar les gehad aan de Zuiderstraat. Ik was vijftien jaar toen ik mijn diploma op zak had en wilde qua vervolgopleiding naar de sportacademie. Dat kon mooi na de HAVO en die opleiding zat aan de Zuiderkruislaan in Groningen. In mijn laatste jaar ben ik echter vanuit de ringen naast de mat gevallen met als gevolg dat ik een jaar lang niet kon sporten. In het HAVO-gebouw zat echter ook een PABO, Nyenborg geheten. In plaats van sportleraar te worden, ging ik eerst voor de basisschoollerarenopleiding.
Die heb ik in drie jaar afgerond met als specialisatie geschiedenis en gym. Het was destijds een lastige tijd om als leraar aan de bak te komen maar ik had op mijn 20e al een baan. Ik had namelijk stage gelopen op de School met de Bijbel in Bedum, nu de Regenboogschool geheten, en liep in Middelstum toevallig een oud-collega tegen het lijf die aan mij vroeg of ik al gesolliciteerd had. De vacature voor een onderwijzer op die school had ik echter gemist en de deadline voor de vacature was de dag erna al.
Ik heb toen diezelfde dag nog een brief geschreven en die met de auto van broer Rienk in de brievenbus van de directeur in Bedum gedeponeerd. Twee dagen later kreeg ik al bericht dat ik een proefochtend voor de klas mocht staan terwijl vijf bestuursleden achter in de klas zaten. Het ging mij goed af en een week later stond in Middelstum de directeur bij mij op de stoep met de prettige mededeling dat ik was aangenomen. Ik moest hiervoor wel naar Bedum verhuizen en moest door de woningschaarste eerst in de kost. Maar dat had ik er wel voor over.
Ik was toch twee avonden in de week druk met een vervolgopleiding tot leraar lichamelijke opvoeding. Na twee jaar had ik mijn bevoegdheid op zak. Ik mocht dus ook gym geven aan de leerlingen in mijn klas. In 1976 werd ik door typeleraar Ameling Smit, die lessen machineschrijven aan de derde klassers van de MAVO in Middelstum gaf, gevraagd of ik hem op wilde volgen. Ik had nog een woensdagmiddag vrij en heb een poosje met hem meegelopen. Met als gevolg dat ik tien jaar lang typelessen verzorgd heb. Na de fusie met de MAVO in Bedum en de Huishoudschool ben ik hiermee gestopt.
Ik heb tot 2000 met veel plezier voor de klas gestaan op de Regenboogschool maar had al eerder de ambitie om les te geven op het HBO. In vier jaar tijd heb ik in Leeuwarden mijn tweede graad als leraar bedrijfseconomie gehaald. Aan de RUG plakte ik er nog drie jaar studie aan vast om mijn eerste graad te halen. In 1998 was ik al een dagdeel met lesgeven begonnen aan de PABO CHN Stenden en in 2000 kwam de vacature vrij voor een volledige baan. Ik werd leraar rekenen, wiskunde en didactiek en moest hiervoor aan de Universiteit in Utrecht mijn diploma halen. Weer was ik twee jaar in de avonduren bezig om het felbegeerde papiertje te halen.
In 2000 nam ik dus afscheid in Bedum, het was dubbel feest. Want naast mijn afscheid had ik ook net mijn 25 dienstjaren aangetikt. Het werd een mooi afscheid en aan mijn 17 jaar op de PABO bewaar ik ook warme herinneringen. In 2017 kwam er vervolgens door een skiongeval een abrupt einde aan mijn lerarenbestaan….
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik ben in januari 2021 officieel met pensioen gegaan en was toen 66 jaar en vier maanden. De vier jaar hiervoor moest ik dus overbruggen. In januari 2017 stapte ik op een vrijdagmiddag bij mijn zoon in de auto voor een skivakantie in Zuid-Tirol in het noorden van Italië. Tijdens mijn vele skivakanties had ik nog nooit een breuk opgelopen maar nu werd ik door een skiër vol geschept en ik kwam zo ongelukkig terecht dat ik mijn nek gebroken heb met een dwarslaesie tot gevolg.
En toen moest ik dus op zoek naar een nieuwe levensinvulling. In mijn jongere jaren heb ik heel veel gesport. Voetballen en tafeltennis in Middelstum en volleyballen en tennis in Bedum. Ik haalde mijn golfvaardigheidsbewijs en de laatste zes, zeven jaar voor mijn ongeval werd ik een fanatiek racefietser. Zo heb ik aan de Noorderrondritten meegedaan en ik heb drie keer de Friese Elfstedentocht gefietst. Ik was lid van de wielerclubs in Bedum en Winsum en had zo’n 10.000 kilometers per jaar weggetrapt voor het noodlottige ongeval.
Tegenwoordig kom ik de dagen door met televisie kijken en de krant lezen. Ik geniet van de kleinkinderen maar kan helaas niet meer met ze sporten. Met de jongste is het blokken stapelen en puzzeltjes maken geblazen. Wekelijks komt de fysiotherapeut langs en ik maak in huis kleine wandelingetjes achter een speciale rollator en fiets stukjes op een soort hometrainer. Mijn 2.000 eierdoppen, een bijzondere hobby van vroeger, zijn in dozen in een opslag beland.
Mijn wereldje is inderdaad behoorlijk kleiner geworden. We hebben een speciale auto maar daar ik 24 uur per dag pijnlijke krampaanvallen door het hele lichaam heb, blijf ik eigenlijk het liefste thuis. Dat bespaart mij een hoop gehobbel onderweg maar je levert hierdoor wel weer een stukje vrijheid in.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van mijn kinderen en de kleinkinderen. En ik ben trots op de vele diploma’s die ik vaak door avondstudies heb behaald. Die van mijn directeursdiploma voor de basisschool hebben we nog niet eens benoemd.
En de dieptepunten?
Het plotselinge overlijden van mijn vader heb ik reeds aangestipt, ik was toen veertien jaar en op slag volwassen. Ook de scheiding, na een huwelijk van twaalf jaar, beschouw ik als een dieptepunt. En het skiongeluk natuurlijk in 2017, toen stond mijn leven op de kop. Alle plannen die ik gemaakt had, de kleinkinderen die langs konden komen om te logeren en het maken van mooie en lange reizen na mijn pensionering, ze konden in de prullenbak. Gelukkig hebben we in 2014 nog een mooie reis naar Zuid-Afrika mogen maken. Die reis kan zo aan de hoogtepunten van mijn leven worden toegevoegd.
En nee, degene die mij dit leed bezorgd heeft, heb ik nooit ontmoet. Hij of zij is na het ongeval doorgeskied. De politie heeft de dader door het bekijken van beeldopnames nog proberen te achterhalen maar tevergeefs. De helm die bedoeld was om mijn hoofd te beschermen bij een val, heeft bij mij voor een breuk in een nekwervel gezorgd.
Ik ben met een helikopter afgevoerd, daarna met een speciaal vliegtuig naar Eelde gevlogen. Na een kortstondige opname in het UMCG moest ik eerst acht maanden revalideren in Beatrixoord en daarna nog zes maanden in Maartenshof. Toen was mijn aangepaste woning aan de Schoolstraat klaar. Een heel heftige tijd voor mij maar zeker ook voor mijn partner, gezin en familie.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik zou wel een keer weer een week met vakantie willen. Dat is sinds het ongeluk niet meer gebeurd. Zo’n vakantie moet immers in een speciaal hiervoor ingericht vakantiehuis plaatsvinden inclusief de nodige verzorging.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
In principe nergens van maar eigenlijk had ik eerder moeten gaan reizen. Ik ben op mijn 20e met werken begonnen en dacht aanvankelijk na veertig dienstjaren wel met pensioen te kunnen. Maar dat werd later al opgeschroefd naar 45 jaar.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Tot mijn ongeluk zeker een negen, op dit moment een zes.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Stel dingen die je graag nog zou willen doen niet uit als je kans hebt om je dromen te realiseren. Want je weet nooit wat er op je levenspad komt. Het idee om met een caravan of camper door onze geliefde Italië te toeren, is komen te vervallen.
Geniet van het leven en zorg goed voor elkaar, dat is mijn levensmotto. Ik heb het geluk dat ik nu zoveel mensen om mij heen heb staan die vanalles voor mij willen doen. Familie, kinderen, mijn partner en vrienden die mij door dik en dun steunen. Dat is voor de meesten zo gewoon maar voor mij nu heel bijzonder en belangrijk!