Dit gaat helemaal nergens over, ik waarschuw jullie vast. Bericht van Bert. Of ik binnen een week nog even een stukje tekst aan kan leveren. Dat wordt ‘m niet, dat was het eerste dat door m’n hoofd ging. Want ten eerste was tijd het probleem, maar ten tweede: waar moet het over gaan?
Op zoek naar inspiratie heb ik het moment van schrijven zolang mogelijk uitgesteld. Net zoals ik nog helemaal geen verslag heb geschreven over de eerste nederlaag van Stedum 3, ook een gebrek aan inspiratie was daarvan de reden. Maar de smeekbede van Bert wilde ik niet beantwoorden met een negatief bericht. Dus ik begin nu maar te typen en dan zien we wel waar het op uitdraait.
Zal ik het dan maar hebben over de belevenissen van mijn voetbalteam? Na twee coronaseizoenen zijn we nu weer volop bezig, tenminste dat had zo kunnen zijn. Want de afmeldingen van tegenstanders zijn schering en inslag. Na 5 speelrondes waren we reeds door drie tegenstanders afgebeld wegens een gebrek aan voldoende spelers. We moeten uiteraard blijven relativeren, zelf hebben we ook jaren gehad dat we zo ontzettend krap in de spelers zaten dat we ook zo af en toe eens moesten afbellen.
Maar aan het begin van dit seizoen gaf de technische staf aan dat we er rekening mee moesten houden dat er zo af en toe iemand thuis moest blijven, want met meer dan 16 man op pad was niet de bedoeling. Wat een weelde! Maar heel veel belevenissen hebben we nog niet meegemaakt, dus geen idee waar het dan over moet gaan.
Zal ik het hebben over Boelie? Boelie de Sturler. Tegenwoordig een bekendheid in de gehele regio en ook jullie in Middelstum kunnen inmiddels niet meer om hem heen (hij schijnt er zelfs de krant te bezorgen). Zal ik een geheel eerbetoon aan hem wijden? Want inmiddels valt er bijna een boek over hem te schrijven. Wat die man allemaal doet voor een vereniging, nooit geweten dat een dag bij hem soms langer dan 24 uur duurt.
‘s Ochtends met de jeugd van Middelstum op pad, ‘s middags soms twee wedstrijden keepen. Ze konden van mij het heen en weer krijgen, maar hij doet het. En dan ook nog eens allerlei andere klussen uitvoeren voor de club, een drijvende kracht. Soms een kort lontje, maar wij kennen de gebruiksaanwijzing inmiddels uit ons hoofd. Een eerbetoon is nog te vroeg, Boelie is nog springlevend en dus komen er nog wel wat hoofdstukken bij.
Zal ik mijn belevenissen met Vlieg & De Meppers eindelijk eens op papier zetten? Tien jaar lang hebben we heel wat podia betreden met dit select gezelschap, wat een tijd. Veelal in de regio Middelstum, Stedum, Loppersum en Ten Boer. Maar het optreden in Bant, voor ons het meest verre optreden ooit, staat ook hoog in de top tien van mooiste optredens. Op 16 mei 2015 stopten we er mee, ons laatste optreden bij Jules in de kroeg te Garrelsweer. Na tien jaar vonden we het wel mooi geweest. Bier over een mengpaneel zorgde voor een waardeloos geluid die avond, maar het paste ook wel weer bij ons als ongeorganiseerd bandje.
Veel tentjes hadden na één optreden geen behoefte om ons ooit nog eens te boeken (onbegrijpelijk toch?), de ander kwam elke keer bij ons terug. In januari 2020 kwamen we weer bij elkaar om te gaan repeteren voor een comeback. Zonder dit uitgebreid aan de buitenwereld te communiceren waren we wekelijks druk bezig om een medley van anderhalf uur in elkaar te flansen.
Maar toen kwam corona en nu, meer dan twee jaar later, vinden we het prima zo. Onlangs in Stedum solo de microfoon maar weer eens opgepakt als Vlieg, voor af en toe best leuk. Zal ik dat dan maar eens vaker gaan doen? Maar het zal nooit meer zo zijn als met de Meppers. Wellicht dat ik alles wat we hebben meegemaakt ooit nog op papier zet, maar nu nog even niet.
Zal ik schrijven over crisis? De klimaatcrisis? De economische crisis? De stikstofcrisis? De energiecrisis? De laatste-ronde-crisis in de voetbalkantine? De ene na de andere crisis vliegt je om de oren. Wat zal de volgende crisis zijn? Geen zin om me daar helemaal in te verdiepen. En er zijn al zoveel meningen over. Dat wordt het dus ook niet.
En zo gaat dit stukje dus over helemaal niks. En dat is ook wel eens lekker, helemaal niks. Even niet je mening moeten geven, even niet je druk moeten maken over het één of ander. En zeg nou niet dat dit een nietszeggend stukje is, want ik had je er reeds voor gewaarschuwd. Maar schrijven over helemaal niks, dat ging me best makkelijk af.