Op maandag 18 februari 2013 schreef ik mij in bij de Kamer van Koophandel. Wat mij betreft het startpunt van mijn nieuwe loopbaan als zelfstandige. Over drie maanden is het al zo ver, dan is het tien jaar geleden. Een mooie mijlpaal inderdaad. Voor mij de reden om een reeks artikelen te schrijven ter verduidelijking hoe het in vredesnaam zover gekomen is. Want in mijn jonge jaren was hier immers nog helemaal geen aanleiding toe. Laat staan dat ik ambities in die richting had.
Waar waren we ook al weer gebleven? Terug naar november 2012. Ik was net aangenomen als medewerker bedrijfsbureau bij de sociale werkinstelling Synergon in Winschoten. Ik hoor het de personeelsfunctionaris nog zeggen, ‘Zo’n proefperiode van een maand is zo voorbij. Niet te druk maken, je zult toch eerst de mensen en de bedrijfsprocessen moeten leren kennen.’ En zo was het natuurlijk ook. Mijn dienstperiode ging op vrijdag 1 november in en die dag had ik het arbeidsvoorwaardengesprek. Maandag 3 november kreeg ik betaald verlof want er moest nog iemand op de afdeling ingewerkt worden…..
En zo had ik dinsdag 4 november mijn eerste werkdag. Het hoofd van de afdeling zou de week erop eerst anderhalf week met vakantie gaan en ook een andere vrouwelijke collega had nog de nodige vrije dagen staan. Ik was tijdens mijn inwerkperiode dan ook grotendeels aangewezen op de adviezen van collega Janny. Juffrouw Janny noemde ik haar al snel in mijn gedachten en van een goede klik was geen sprake. En echt druk had ik het niet die eerste dagen, ik kreeg maar weinig concrete opdrachten voorgeschoteld.
En dus ging ik regelmatig het gebouw in om kennis te maken met de verschillende afdelingshoofden en de mensen die er verder nog werkten. Die gesprekjes en de namen noteerde ik keurig in een schriftje zodat ik na enige dagen al snel wist wie waar werkte en wat hij of zij zoal deed. Ik concentreerde mij dus op mijn bedrijfsbureau-activiteiten en probeerde mijzelf wat wegwijs te maken in het systeem waarmee gewerkt werd. Het hoger echelon, daar bemoeide ik mij nog niet zoveel mee. Het opvolgen van de huidige hoofd van de afdeling, iets wat ook in de vacature benoemd werd, was iets voor later. Eerst van onderaf het bedrijf maar proberen te doorgronden.
Het zat allemaal nog niet echt mee in het begin. Op de A7 bijvoorbeeld hoorde ik op een morgen steeds meer onheilspellende geluiden uit de auto komen. En op den duur wel zo hard dat het leek alsof er een helikopter boven mij vloog. Maar daarvan was geen sprake. Een langzaam leeglopende achterband zorgde ervoor dat ik op mijn tandvlees en zo’n beetje op de velgen nog net een garage wist te bereiken. Gelukkig hoefde er alleen een nieuwe band om, aan de velgen was geen schade te ontdekken.
De eerste drie weken glipten door de vingers en in de laatste week van november dacht ik nog, de proeftijd is zo voorbij. Het afdelingshoofd was terug van vakantie en vroeg dinsdagmorgen of ik aan het begin van de middag even bij hem langs kon komen voor een gesprek. Zo gezegd, zo gedaan. Tot mijn verrassing zag ik ook de plaatsvervangend directeur zitten, de man die aanwezig was tijdens het laatste sollicitatiegesprek. Het gesprek ging eerst wat over koetjes en kalfjes en ik vertelde hoe ik de eerste weken had ervaren….
En toen was daar de donderslag bij heldere hemel. Men had besloten niet met mij verder te willen. ‘Te weinig initiatief getoond’, was de conclusie. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik had mij dus meer op het hoger kader moeten richten in plaats van op de contacten op de werkvloer. Het was net alsof de vloer onder mijn voeten verdween.
Ik heb mijn spullen gepakt en ben direct naar huis gereden, totaal gedesillusioneerd. Dacht ik het zo goed voor elkaar te hebben en sowieso een jaar in een mooie baan en werkomgeving vooruit te kunnen kijken, bleek dit zomaar ineens voorbij te zijn. Mij restte weer het schrijven van sollicitatiebrieven en dan maar hopen dat je ergens voor een gesprek zou worden uitgenodigd.
Mijn partner keek raar op toen ik die dinsdag al om 14.30 uur thuis kwam. Maar had direct wel in de gaten dat het op dat moment niet zo goed met mij ging. Ik nam mijzelf voor om die week maar te gebruiken om alles even op een rijtje te zetten wat er wel niet was gebeurd en om een en ander van mij af te zetten. Even een paar de dagen de accu opladen en dan maar kijken wat er weer op mijn pad zou komen.
Toen was ik nog onwetend van het feit dat de maandag erop een eureka-moment zou ontstaan waarmee op zeer verrassende wijze en totaal onverwacht de basis zou worden gelegd van hetgeen waar ik nu nog alle dagen vol overgave mee bezig ben. Hoe zat het ook al weer? In het diepste dal groeien de mooiste bloemen? En zo was het maar net….