Een dik half jaar geleden maakte ik bekend dat ik noodgedwongen moest stoppen met het spelletje wat mijn leven vanaf mijn 4e levensjaar heeft ingevuld. Dit overigens altijd met erg veel plezier. Eigenlijk wist ik mij geen leven voor te stellen waarin je niet 2x in de week traint en op zaterdags er op uit trok met je voetbalmaten om 3 punten op te gaan halen in Balk of Hoogeveen (meestal was dat het doel maar slaagden we daar niet in).
Hoe anders is het een half jaar later. Vele tranen, emoties en nachtmerries later moet ik eerlijk bekennen dat het huidige leven echt prima is zonder zelf actief op het veld te voetballen. De dinsdagavond besteed ik aan mijn nieuwste onderneming Fysio2fit in Winsum en de donderdag en zaterdag zit ik of lekker thuis met het gezin of af en toe in De Kuip. Heerlijk. Al ben ik nu nog wel vaak in de war met de dagen omdat het ritme er wat dat betreft aardig uit is gehaald. Soms heb ik niet eens door dat het zaterdag is.
Zo snel kunnen we dus schakelen als mens. Snel schakelen, haha, ik zie jullie raar kijken. Ja, dat zijn jullie niet van mij gewend. Ik durf jullie te vertellen dat ik tegenwoordig als vader erg snel kan schakelen. Van Juf Roos naar Z@ppelin en andersom. Tegenwoordig heb ik op woensdag mijn ‘papa-dag’. Een dag waarin ik verantwoordelijk ben voor onze dochter of eigenlijk gewoon papa ben. Wat ik eigenlijk altijd ben. Daarover gesproken: waarom is er geen mama-dag eigenlijk?
Ik las dat voetbalclubs tegenwoordig hun naam moeten veranderen omdat er een verwijzing naar boys in zou staan. Bijvoorbeeld Drachtster Boys en Harkemase boys zouden dan een naamsverandering moeten ondergaan. We slaan wel een beetje door niet? Een naam heeft een letterlijke betekenis maar brengt vooral een stukje gevoel en uitstraling met zich mee.
In Winsum hebben we dat probleem gelukkig niet. VV Winsum, voetbalvereniging Winsum. Er zijn wel een aantal mensen die willen stemmen voor een naamsverandering: vv Windsum. Dit vanwege het open sportlandschap wat er prachtig bij ligt maar vaak een wat winderig karakter heeft.
Afgelopen zaterdag stond ik zelf weer eens langs de zijlijn. In de zon, uit de wind, heerlijk. Prachtig om dit team te zien strijden tegen VV Groningen. Een prima ploeg overigens maar ze konden het niet bolwerken tegen het stugge vv Winsum. De plaatselijke VV doet het goed zonder mij, gelukkig maar. Tegen mensen die mij zaterdag vroegen: ‘En, mis je het al?’, zei ik zo hard mogelijk ‘nee’! NEE JOH! VEEL TE DRUK.
Ik heb dit 6 keer moeten zeggen, steeds harder ook. Ik begon er steeds meer in te geloven dat ik dit meende. Toen ik naar huis fietste zei ik het nog een keer, in mijzelf. Ondertussen keek ik naar de stand in de 1e klasse. Potverdikke we staan bovenaan. Mooi man!
Toen ik langs de goedgevulde terrassen fietste over de boog richting de Albert Heijn keek ik nog een keer. We staan bovenaan. Ik herhaalde het nog een keer en dacht opeens WE? Nee ze, ZE staan bovenaan. Thuis aangekomen raakte het me toch maar ik liet het niet merken. Het eerste wat ik zei: ‘WE staan bovenaan!’ Anniek kreeg een glimlach en zei: ‘We? ZE staan bovenaan! Trouwens, ze zullen toch niet het eerste jaar dat jij bent gestopt kampioen worden?’
Toen ik daaraan begon te denken onderbrak Juf Roos mij: ‘Middelvinger, middelvinger, waar ben jij? Hier ben ik, hier ben ik, goeiedag goeiedag goeiedag’.
Gelukkig kan ik tegenwoordig snel schakelen. Hup vv WINSUM!