Oh, stuk wit papier
Ik heb nu het gevoel dat ik je aanrand
Dat ik je jouw maagdelijkheid ontneem
Gedachten flitsen
Maar zij verlichten mijn geest nog niet
Brein naar hand
Brein naar hand…
Brein naar hand!
Langzamerhand
Klitten letters samen tot woorden
Rijgen woorden zich tot zinnen
En onzinnen
Klinkt uit de stiltes tussen woorden
De aanmoediging
Ga door
Ga door!
Ga door!!
Papier is tóch gewillig
Tijd
Toen Bert mij een tijd geleden vroeg om een column te schrijven, antwoordde ik enthousiast ‘Ja, natuurlijk. Leuk!’ Ik heb het net even nagezocht: In 2016, 2017, 2019 en 2021 mocht ik ook al eens wat schrijven voor bert-koster.nl. Ik kreeg van Bert genoeg tijd om te schrijven. Maar tijd is ook maar een rekbaar begrip. Voordat mijn vingers de toetsen raakten bleek de rek al bijna uit de tijd. Dan help het om gewoon maar te beginnen met schrijven. Zoals hier boven. In het wilde weg.
De weg naar Rome
‘Live your dream’ staat er onder de silhouet van Bert’s hoofd op de homepage van zijn bert-koster.nl. En de tekst ernaast spreekt over het plukken van de dag en het je niet gek laten maken. Zijn tekst verhaalt over onderdeel zijn van een groter geheel en over eigen kracht en de kracht van anderen. En over relativeren – ook van onszelf.
Dat laatste wil ik hierna wat verder uitdiepen; het relativeren van onszelf; en om het persoonlijk te houden: het relativeren van mijzelf. ‘Rome is niet in een dag gebouwd…’. Ik ook niet! En ik ben, net als Rome, niet en nooit af. Want voor ik het besef ben ik – net als Rome – al weer in verval.
(….)
Delete
Onder bovenstaande tekst: hier dus, startte ik gisteren een geheel ander verhaal. Ik wilde het hebben over het relativeren van onszelf: van míjzelf.
Vandaag deletete ik die tekst die verder ging over dat relativeren. Ik heb op dit moment eigenlijk helemaal geen zin om te relativeren; om iets of mijzelf te vergelijken met andere dingen of anderen. Relativeren klinkt mij nu te veel in de oren als afzwakken of dempen. Er daarvoor gebeurt te veel in de huidige wereld.
Soeverein
Het gaat niet goed met de wereld. Helaas. En, om het hier maar even kleiner en behapbaar te maken: het gaat niet goed met onze rechtstaat, niet goed met Nederland als soevereine staat en zeker niet goed met de macht die wij burgers zouden moeten hebben in een goed werkende democratie.
Of het nu krachten zijn van links, rechts, of van recht door het midden; ik stel mij teweer tegen die in-en externe krachten, die onze democratische rechtstaat en de Nederlandse soevereiniteit van Staat en volk (dreigen te) ondermijnen. Op schrift.
Highway
Het lijkt er – in mijn ogen en woorden – op dat we zijn beland op de highway naar onze geestelijke, lichamelijke, materiele en democratische verpaupering. Is het kabinet vanuit onvermogen, of vanuit onbenulligheid bezig met deze Verelendung? Crisis naar crisis; geëntameerd door regeringen wereldwijd. Burgers die in een continue staat van angst en tweespalt worden gehouden (ziekte, oorlog, tekorten, armoede).
Steeds meer ellende, veroorzaakt door de centrale macht die, als we niet ons qui-vive zijn, straks als onze ‘redder’ op zal gaan treden (het collectieve geheugen is blijkbaar kort) door ons weer meer persoonlijke vrijheden en democratische verworvenheden af te nemen. En dat alles uit naam van de (lieve) vrede, gelijkheid of inclusiviteit, onze gezondheid, de economische groei, het klimaat, de energietransitie, of wat dies meer zij.
Mindfuck…
In situaties waarbij ingrijpende revolutionaire veranderingen op stapel lijken te staan lijkt onze mind soms te blokkeren. Deze blokkade wordt veroorzaakt door onze eigen intelligentie, onze positie en ons zelfbeeld. Zodanig, dat zaken niet meer helder en in perspectief kunnen worden gezien.
De beleefde intelligentie; ons verstandelijk talent om ons te kunnen bewegen en soms te kunnen excelleren binnen het huidige gecreëerde dominante wereldbeeld, bestaat uit een set van theoretische, filosofische en wetenschappelijke aannames en modellen. Zolang we binnen de kaders van deze modellen en aannames denken en daarin mogelijk zelfs uitmunten, mogen we onszelf intelligent blijven vinden. We krijgen dan van vele anderen ook het predicaat ‘intelligent’.
Door onze positie: ‘We’ hebben het nog redelijk welvarend en we zijn zo in staat om de roerige buitenwereld buiten te houden’, kunnen we tamelijk goed ontkennen dat er indringende zaken gaande zijn. Het raakt ons (nog) niet, dus we vinden wel prima zo. Echt nadenken is daarom niet nodig. En bovendien eng.
Dan zijn er ook mensen met een zelfbeeld, dat binnen het huidige dominante wereldbeeld is gecreëerd – dat hen doet geloven dat zij zelf tot ‘de gefortuneerden’ behoren én daarbij bedenken dat zij daarom dus veilig op de woeste golven en de woelige baren van de huidige tijd mee kunnen zeilen. Bij deze groep is nadenken (en je zorgen maken) iets dat je aan anderen overlaat.
Ik ben bang dat veel mensen niet doorhebben dat hun zeilpartij een droom blijkt, omdat zij blind varen op die set met obsolete aannames en modellen -. En dat zij – na een abrupt ontwaken doordat de verschillende crises ook hen hard treffen – pas doorkrijgen dat zij zich in de ingewanden van een zinkend schip bevinden.
Advies: Klim eens in het kraaiennest, hoog in de mast, en neem waar wat je onder je, naast je en in de verte ziet gebeuren. Zie de kliffen en de ijsbergen en kom als collectief van opvarenden in actie om het schip niet te laten zinken.
PS en NB…Verder ben ik best een optimistisch mens. Maar ja. Dat witte papier waar ik het in mijn aanhef over had… Dat papier is gewillig. En het wilde op dit moment dat mijn vingers haar op deze wijze beroerde.
Derwin, Stitswerd 23 oktober 2022