Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Iedereen kent mij als Jannie Blok. Alhoewel, in Bedum is dat natuurlijk Jannie Schreuder – Blok, noteer die naam maar. Ik ben op 23 maart 1958 geboren in Garsthuizen. Als ‘middelste’ kind van een gezin met vijf kinderen. Eigenlijk zes kinderen maar toen ik werd geboren was mijn broer Jan door een noodlottig ongeval reeds overleden. Eerst kregen mijn ouders drie zoons en na Jan’s dood hoopte mijn vader dat ik ook als jongetje op de wereld zou komen. Dat gebeurde dus niet maar door de naam Jannie was daar toch de link naar Jan.
Mijn moeder was huisvrouw, zij regelde het hele gezinsleven. Mijn vader was vrachtwagenchauffeur. Hij heeft voor Jan Bos in Garsthuizen gewerkt maar ook bij Afman en Janske van Leeuwen. Mijn vader is in 1984 overleden. Drie jaar later overleed ook mijn broer Hennie. De rest van de naaste familie woont dichtbij. In Uithuizen, Warffum en Appingedam om precies te zijn.
Toen ik negen jaar was, verhuisde het gezin Blok naar Middelstum. Ik woonde eerst in de Akkerstraat en later nog een paar jaar in de Florastraat. Na getrouwd te zijn, volgde een verhuizing naar Stedum waar ik zes jaar gewoond heb. Eerst vijf jaar aan het Vlaspad en toen nog een jaar aan het Klokkenpad. In 1982 volgde de voorlopig laatste verhuizing naar de Prof. Mekelstraat in Bedum. Daar wonen we dus al weer veertig jaar.
Maar daar komt volgend jaar verandering in. Dan komen we eerst in een wisselwoning terecht om vervolgens aan de overkant van de straat in een gelijkvloerse seniorenwoning terug te keren. Dat wordt waarschijnlijk in het voorjaar van 2024. Iets om ons op te verheugen want Gerrit kan maar nauwelijks meer de trap op komen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 14 mei 1976 getrouwd met de drie jaar oudere Gerrit Schreuder uit Stedum. We hebben elkaar leren kennen in de kroeg van Harm Prins die destijds vooraan in Stedum, vlakbij het spoor zat. We kwamen elkaar daar regelmatig tegen en kregen vervolgens verkering, ‘zo gaat dat ja’. Na ons huwelijk dienden zich volgens een vast schema (jongen, meisje, jongen, meisje) in zestien jaar tijd vier kinderen aan.
Bert was in 1977 de eerste, hij woont in Tolbert. Een jaar later volgde Greetje, zij woont met Richard in Holwierde. Hun beide jongens Mathijs (24) en Frank (21) zijn het huis al uit. Mathijs heeft een tijdje in Praag gewoond voor zijn werk maar hij heeft tegenwoordig een kantoorbaan in Delfzijl. Frank werkt bij Google en woont en werkt in Lissabon. Ze zijn avontuurlijk ingesteld inderdaad.
In 1984 werd Wilko geboren, hij woont met Nathalie in Yde. En in 1993 kwam dochter Irene op de wereld. Zij woont samen met Yoram in Farmsum en hun dochter Elena is zes jaar. We zijn dus de trotse opa en oma van drie kleinkinderen.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb eerst drie jaar op de lagere school in Garsthuizen gezeten en maakte die school af in Middelstum. Ik wist niet goed wat te worden maar voor mij was het vrij logisch dat ik naar de huishoudschool zou gaan. Op 16-jarige leeftijd behaalde ik mijn diploma en de zin om door te leren was er niet.
Ik wilde centjes verdienen en dat lukte bij Müller en Co in Groningen. Dit was een confectieatelier waar men herenkostuums maakte. In het eerste jaar werd ik met een groepje van tien meiden bovenin de zaak opgeleid. Na die inwerkperiode werd het al snel lopende band werk. Ik moest in korte tijd een herenvest maken en dat was vaak een race tegen de klok.
Voor mij een reden om de overstap naar supermarkt Fred van der Werff in Bedum te maken, ik was toen zeventien jaar. Daar stonden verschillende vacatures open en tot aan mijn huwelijk had ik er een volledige baan. Toen we naar Stedum verhuisden en Bert en Greetje zich aandienden ben ik eerst met de werkzaamheden gestopt. Maar het werk was mij daar goed bevallen en in 1982 keerde ik terug.
Ondanks de zwangerschappen van Wilko en Irene ben ik er nooit meer weggegaan. Dit was allemaal goed geregeld. Ik kon de kinderen van en naar school brengen en tussendoor vulde ik op verschillende afdelingen de vakken bij. Dit deed ik eerst achttien uur per week maar later werd dat zestien uur.
De laatste twintig jaar heb ik alleen nog maar achter de kassa gezeten omdat het vulwerk fysiek te zwaar werd voor mij. Ik werk nu op de donderdag en de vrijdag en wel van 08.30 tot 17.00 uur. En dat bevalt prima. In oktober werk ik dus veertig jaar voor deze winkel die in de loop der jaren een paar keer van naam veranderd is. Fred van der Werff werd in 1986 De Boer en in 1997 Super de Boer. Sinds 2012 gaan we als Jumbo door het leven. Een zeer gerenommeerde naam inderdaad met heel veel winkels in Nederland.
Man, wat heb ik daar in veertig jaar tijd toch enorm veel lol beleefd met mijn collega’s en de klanten, daar zal ik bij de anekdotes verder op ingaan. En nog steeds werk ik er met heel veel plezier. Het klantcontact vind ik het mooiste en dat leidt soms tot lange wachtrijen voor de kassa waaraan ik werk. Want ik heb in de loop van al die jaren natuurlijk heel veel mensen leren kennen en ik vind het mooi dat sommige alleen door mij geholpen willen worden.
Eén keer is er echter een bedrijfsleider geweest die ik wel kon schieten. Die liet mij op woensdagmiddagen werken terwijl dan de kinderen vrij van school waren. Of ik moest ’s avonds de vloeren krabben om de stickers te verwijderen. Ik kreeg er slapeloze nachten van en heb hier op den duur wat van gezegd bij personeelszaken. Hij heeft toen zijn excuses aan moeten bieden en niet veel later vertrok hij gelukkig.
Maar voor de rest heb ik er alleen maar mooie herinneringen opgedaan hoor! Een leidinggevende functie heb ik nooit geambieerd. Als ik iets verkeerd gedaan heb dan weet ik ’s avonds precies waar dat aan gelegen heeft. ‘Most het waark nait met noar ber nemen’, wordt er dan tegen mij gezegd maar ik trek bij dit wel degelijk aan.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik hoop deze kassawerkzaamheden die ik twee dagen per week uit mag oefenen tot mijn 67e vol te mogen houden. Ik kan het immers zittend doen en beleef veel plezier aan mijn werk. Af en toe lekker jennen met de jeugd, dat gaat altijd over en weer. Maar ook na mijn pensionering zal ik mij niet vervelen hoor. Ik mag graag breien, lezen en puzzelen. In het laatste geval gaat het zowel om legpuzzels maken, soms samen met mijn kleindochter, en het oplossen van kruiswoord- en Zweedse puzzels.
En met Gerrit trek ik er per trein regelmatig een dagje op uit. We hebben zo’n 60+-kortingskaart en kunnen dan zeven dagen per jaar voor €99,- heel Nederland doorreizen. Zo zijn we gisteren naar Amsterdam geweest maar door de vele regenbuien waren we hier snel zat van. Winkelcentrum Hoog Catharijne in Utrecht bood vervolgens meer vertier en we bleven mooi droog.
Vrijwilligerswerk heb ik nooit gedaan. Ik kan niet goed tegen verplichtingen en druk zoals je ook al bij de uitleg van mijn werkzaamheden hebt gemerkt. Commentaar van klanten dat alles maar duurder wordt, daar kan ik ook niet zo goed tegen. Ik kan hier immers niets aan doen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Onze trouwdag en de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen. Die gebeurtenissen steken er ver bovenuit. Kom je aan mijn dierbaren dan kom je aan mij!
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn ouders, schoonouders, vrienden, bekenden en familieleden. In de loop der jaren zijn de nodige dierbaren overleden, soms veel te jong. Zo overleed mijn vader op 54-jarige leeftijd, hij had kanker. Mijn moeder is hier ook aan overleden maar zij is 83 jaar geworden. Ik ben wel blij dat ze de ellende van deze tijd niet meer mee hoeven te maken.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb er uiteraard wel een paar vanuit mijn werk. Want wat heb ik een lol gehad met sommige collega’s. Met Jet bijvoorbeeld, ‘die kon stinken als een bunzel’ als ze nieuwe aardappelen had gegeten. Dat gaf ze dan van te voren zelf ook wel aan hoor. Eén keer hebben we de afdeling die ze bij moest vullen met een rood-wit lint afgezet. Dat kon ze gelukkig zelf ook wel waarderen.
En je begrijpt dat we voor kerst nog meer ons best deden om alles piekfijn in orde te hebben. Maar wat was het destijds vol in het magazijn dat uitpuilde van de spullen. Ik had het chipsvak flink onderhanden genomen en strak afgespiegeld. Een plaatje waarover ik dik tevreden was. Daar dacht de vulploegleider anders over. Hij liep er langs en maaide maar zo de eerste rij op de grond. ‘Ik roem dat naait op’, zei ik maar ik denk niet dat hij dat gehoord heeft.
Want de volgende morgen was hij als eerste in de winkel en toen hij al die chipszakken op de vloer zag liggen, dacht hij dat er ingebroken was en belde de politie. Groot was vervolgens de consternatie toen bleek dat hij dit zelf veroorzaakt had, haha….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Dat zijn slechts kleine en simpele zaken. Een woonboot van binnen bekijken bijvoorbeeld of het voorhuis van zo’n mooie ouderwetse boerderij. Daar kijk ik echt naar uit. Eén keer per jaar ga ik op vakantie, met twee zussen en enige (achter)nichten. Dit jaar zijn we naar Kreta geweest en volgend jaar gaat onze reis, dan zelfs met ons achten, waarschijnlijk naar Turkije.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Daar moet ik even goed over nadenken maar er schiet mij niets te binnen gelukkig.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer maar een dikke, vette negen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Mensen moeten meer omkijken naar elkaar en dan vooral naar de oudere medemens. Dat mensen soms zo lang dood in hun huis blijven liggen zonder dat dit opgemerkt wordt, dat is toch onbegrijpelijk? Ook de jeugd mag best wel wat meer respect hebben voor de ouderen. ‘Sommige hebb’n bekk’n als bielen!’ Dat durfde ik vrouger nait woagen….