Vorige week was dat gevoel er maar zo weer. Dat de kop vol zat. Ik was weer eens ‘Roeg in de kop’. Met als gevolg twee nachten met betrekkelijk weinig slaap. Volgens mij had ik dat vorig jaar in september ook. Misschien komt het dat je vanuit twee rustiger maanden ineens weer vol aan moet staan. Dat alles los gaat en iedereen van alles van je wil.
Daarbij helpt het vermoed ik ook niet dat de blaadjes van de boom vallen en het eerder donker wordt. En dan lees en hoor je ook nog eens allerlei doemberichten over een gierende inflatie en de hard dalende koopkracht. Alle ingrediënten voor een neerslachtig gevoel liggen op de loer.
En daarbij heb ik het ook nog eens druk op werkgebied. Daar is op zich niets mis mee. Beter zo dan ’s morgens om negen uur naar buiten te moeten kijken, tussendoor de vallende blaadjes tellend, met de vraag wat nu weer te doen? Daar is bij mij geen sprake van. Zo wacht mij volgende week bijvoorbeeld een nieuwe uitdaging waarbij ik een verslag mag maken van een bijzondere lezing.
Niets mis mee, maar je moet er wel voor zorgen dat je baas blijft over je eigen agenda. Anders gaat het ineens wel heel erg op werken lijken en is het net alsof je weer in loondienst bent. Daarbij een slaaf wordend van de klok en de deadlines. Voeg daarbij nog het feit dat ik zo een verhaaltje op papier heb staan als het moet. Mits het allemaal goed zit tussen de oren. Anders kan een tekst schrijven maar zo een zware bevalling worden die dubbel zo lang duurt.
De hoogste tijd dus om vrijdag orde op zaken te stellen na twee onrustige nachten. Dit om te zorgen dat het weekend in elk geval in het teken kon staan voor leuke dingen en ontspanning. Een lekkere training op donderdagavond deed mij al goed. Ondanks de volle kop werkten klaterende windstoten en regenvlagen louterend. Het trainingsbroekje was zelfs smerig geworden na enige slidings. Na een productieve vrijdag, inclusief het binnenhengelen van een mooie nieuwe middenadverteerder, was het de hoogste tijd om een aapje waar ik absoluut niet op zat te wachten weg te spelen.
Daardoor werd het gevoel al wat beter. Wat ook helend werkte was een bezoek aan De Molenberg in Delfzijl op de vrijdagavond. Wat een lekkere avond was dat zeg. 105 minuten zonder pauze luisteren naar de cabareteske ingevingen van Veldhuis en Kemker. Ik zal u de sketches-beschrijvingen en tekstfragmenten besparen want zoals altijd geldt ook in dit geval: ‘Je moet er bij geweest zijn om het te begrijpen.’
Het is niet zo dat ik een groot fan ben van beide mannen en het bezoek aan zo’n show al lang op mijn verlanglijstje stond. Maar toch werd ik heerlijk meegezogen in hun show die soms bolt staat van de nostalgie en de levensvragen. Terugkijkend naar mooie herinneringen maar daarbij ook de immer prangende vraag: ‘Wat heeft het leven nog te bieden?’
Een staande ovatie was beide mannen hun deel toen om 22.00 uur het slotakkoord geklonken had. Ik had ze een vollere zaal gegund maar ooit zei iemand tegen mij dat het niet het aantal mensen is die het hem doet. Maar ik vermoed dat na alle corona-perikelen het theaterbezoek weer op gang moet komen. En daarbij helpen al die berichten over het economisch onheil om ons heen ook niet. Terwijl uit juist zo goed is voor een mens. En dus bedankte ik mijn partner tijdens de terugtocht voor het plannen van dit avondje uit waarin de boel even de boel gelaten werd.
En eind oktober wacht ons zelfs Coldplay. Nee, niet een felbegeerd concertbezoek maar Coldplay in Pathé waar een concert in Argentinië rechtstreeks uitgezonden wordt. Wat mij betreft een mooi doekje voor het bloeden. Waardoor het voor kan komen dat ik deze maandagmorgen rond achten redelijk ontspannen dit verhaaltje weg kan tikken na een paar goede nachtrusten.
De eerste 45 wedstrijdminuten op het voetbalveld zijn ook weer gespeeld. Een combi-elftal van onze VV speelde een lekker vriendschappelijk partijtje tegen de routiniers van Omlandia 4. Dertien doelpunten kregen de weinige toeschouwers maar liefst voorgeschoteld en die kunnen natuurlijk niet eerlijk verdeeld worden. Maar 6-7 is een uitslag die klinkt als een klok.
Ik hoop het goede weekendgevoel zo lang mogelijk vast te kunnen houden. Want roeg in de kop zijn, wat een k-gevoel is dat zeg. Maar misschien heb ik dat af en toe nodig om de grenzen te bewaken en het besef te krijgen dat alles lang niet altijd vanzelf gaat in deze woelige wereld…