Op maandag 18 februari 2013 schreef ik mij in bij de Kamer van Koophandel. Wat mij betreft het startpunt van mijn nieuwe loopbaan als zelfstandige. Over een klein half jaar is het al zo ver, dan is het tien jaar geleden. Een mooie mijlpaal inderdaad. Voor mij de reden om een reeks artikelen te schrijven ter verduidelijking hoe het in vredesnaam zover gekomen is. Want in mijn jonge jaren was hier nog helemaal geen aanleiding toe. Laat staan dat ik ambities in die richting had.
Ik wist immers vroeger absoluut niet wat te worden. In Middelstum stond destijds nog een MAVO en dat was na de lagere school veilig en dichtbij om mijn leerweg te vervolgen. Aan hoge cijfers geen gebrek maar ik was dan ook een strebertje die altijd minimaal voor een acht ging. Toen ik een profiel moest kiezen, ging ik voor de technische kant met natuur-, scheikunde en wiskunde in het vakkenpakket. Decaan Verkerk vroeg naar de achterliggende motivatie. Ik antwoordde dat mijn broer voor een chemisch bedrijf werkte en dat mij dat ook wel wat toe leek. Hij leek tevreden met het antwoord en vroeg niet door.
Na de MAVO volgde de HAVO en na die opleiding moest ik toch echt kleur bekennen. Ik vond biologie een mooi vak, de studie milieukunde aan het Van Hall Instituut was in opkomst en bood volgens de berichten goede baankansen. Na een bezoek was ik om, ik vervolgde mijn studiepad aan de Hereweg in Groningen. Deze opleiding rondde ik in vier jaar af maar halverwege moest ik wel een ferme dip overwinnen. Militaire dienst dreigde, echter in de kopcursus technische bedrijfskunde zag ik een escape. Maar het Ministerie van Defensie wilde mij maar wat graag hebben. En zo ging ik als milieu- en bedrijfskundig ingenieur naar Bussum en Eibergen.
Indrukwekkende titels inderdaad maar ik had absoluut niet het idee dat ik in een van beide vakgebieden een expert was. Het werd mij duidelijk dat er in de praktijk nog meer dan genoeg te leren was. Zover zou het echter nooit komen. Want na het behalen van mijn MAVO-diploma kon ik via kruiwagen Jan Vast, een kameraad van mijn broer Wiebrand, als productiemedewerker bij Vast Banket aan de slag. Dit was de maandag nadat het Nederlands elftal Europees kampioen geworden was. We hebben het nu dus over 1988.
In de jaren erna was ik er niet meer weg te slaan. Elke schoolvakantie was ik aan de Pompsterweg te vinden, er was altijd wel wat te doen. Ik heb er zelfs mijn afstudeeropdracht voor de HTS mogen doorlopen toen collega-student Wilbert en ik voor DHV een aanzet gaven voor de implementatie van een milieuzorgsysteem in het bedrijf.
Ik had gedacht dat er in 1995 definitief een eind zou komen aan mijn avonturen bij de bakkers toen ik dienstplichtig militair werd. Maar toen Kees in mei 1996 belde met de vraag of ik al een baan gevonden had, moest ik ontkennend antwoorden. Geen nood, ik kon zo weer in de koekjesfabriek aan het werk. En dat zou, ook tot mijn eigen verbazing, de komende vijftien jaar mijn werkterrein worden.
De eerste vijf jaar combineerde ik het productie- met het kantoorwerk. Soms checkte ik ’s morgens al om 04.45 uur in om eerst enige uren aan de banketlijn mee te helpen. Tegen negenen was daar dan vaak de eerste pauze en vervolgde ik mijn werkdag met werkzaamheden op het gebied van hygiëne (HACCP), arbo en een heel klein vleugje milieu toen er voor de uitbreiding een nieuwe vergunning aangevraagd moest worden. En ik moet zeggen, die combinatie had wel wat.
In 2001 veranderde er intern veel binnen het bedrijf en op het bedrijfsbureau kwam er een plekje vrij. Of ik die wel in wilde vullen? Daar hoefde ik niet lang over na te denken want dat leek mij wel wat. En dat heb ik geweten. Tien jaar lang lag ik als het ware in de vuurlinie, er werd van alle kanten aan je getrokken. Vast Banket kwam in zwaar weer terecht met de nodige reorganisaties tot gevolg. Er zijn genoeg momenten geweest waarop ik mij afvroeg waar ik in vredesnaam aan begonnen was. Met als gevolg dat ik op een gegeven moment maar zo weer productiemedewerker werd. Maar plotsklaps zat ik ook maar zo weer op kantoor. Het waren turbulente tijden.
En die tijden werden nog turbulenter toen Vast in maart 2010 overgenomen werd door Aviateur. Van de ene op de andere week was ik maar zo weer productiemedewerker en werd de inpakafdeling mijn werkterrein. Een half jaar na deze ‘degradatie’ volgde mijn ontslag. Deze werd nog aangevochten wat tot enige maanden uitstel leidde. En de waarheid gebied te zeggen dat ik met een aanbod voor een lager loon de kans kreeg om op dezelfde voet door te gaan op de inpakafdeling.
Maar met een stevig sociaal plan aan mijn zijde en een mooie ‘oprotpremie’ in het verschiet, koos ik eieren voor mijn geld. 30 maart 2011 was mijn laatste werkdag bij the firm. Met een bierpakket vol met lekkers, trok ik voor de laatste keer de deur achter mij dicht. Met dik twintig jaar aan VB-herinneringen in de pocket, ging ik onzekere tijden tegemoet. Het zou al met al nog bijna twee jaar duren voordat ik mijn voorlopig laatste werkswitch zou gaan maken…..