Dit jaar heb ik wederom de eer om voor Bert en jullie een column te schrijven. En net als iedere keer… twijfel ik aan mezelf, ben ik bang dat ik geen goed onderwerp vind of iets schrijf wat niemand aanspreekt. Hoe kan dit toch? Daarbij kwam ik ook nog tot de conclusie dat ik het afgelopen jaar misschien maar vier A4-tjes aan mijn boek heb “gewerkt”. Gewerkt tussenhaakjes, omdat schrijven onder één van mijn passies valt en daarbij is het uitbrengen van een boek mijn droom. Dus ik werd geconfronteerd met de harde werkelijkheid dat ik mijn eigen wensen wel erg weinig ruimte had gegund.
Maar goed, misschien was dit dan wel even nodig. Zoals ik al eerder schreef, leerlessen en ook dezelfde levenslessen mogen meerdere malen op je pad komen zodat je hier uiteindelijk helemaal van af mag zijn. Dus zelfs de meest hardleerse mensen krijgen keer op keer de kans hun patronen te doorbreken om het leven wat aangenamer voor zichzelf te maken. En daardoor automatisch ook voor de ander. Dit brengt mij terug naar die eerdere ervaringen.…
Ongeveer twee maanden geleden las ik per toeval mijn eerste column. Deze mocht ik in 2014 schrijven en ging over angsten overwinnen, jezelf liefhebben en mooie mensen. Na het schrijven van deze column kreeg ik veel vragen over die angsten en hoe dan die wereldreis en dat proces waren gegaan? En wat ging daaraan vooraf, hoe zat het met al die angsten? Het antwoord komt zeven jaar later, naja is in de maak. Excuus lieve mensen; “geduld is een schone zaak”.
Nadat ik de column weer had teruggelezen dacht ik weemoedig; “wat was ik toen wijs” en “waar is die wijsheid gebleven?”. Al snel sprak mijn gevoel; “maar dit ben jij nog steeds, al die ervaring zit in jou. Echter mag jij weer over wat obstakels heen”. Nu hoor ik jullie denken; “obstakels? Je vriend, vrienden en jij doen toch elk jaar die Viking Obstakelrun van 19 kilometer? Dat moet toch een eitje voor jou zijn?”. Nou nee, dit zijn net weer andere soorten obstakels. Waarbij ik gek genoeg ook wat minder snel om hulp vraag. Terwijl het er bij de Vikingrun Brotheredition juist om gaat samen de obstakels te overwinnen; “you leave no viking behind!”.
Ook in mijn functie als verbinder met mijn ZZP-onderneming werk ik vanuit de motto’s “samen sterk”, “samen weet je meer” en “samen halen en brengen is samen groeien”. Hoe kan het dan toch zijn dat wanneer je persoonlijke obstakels tegenkomt in je leven, dat je als eerste denkt deze alleen te moeten overwinnen? Misschien omdat “men” het “persoonlijk” noemt? Daarentegen ben ik er van overtuigd dat wanneer jij jezelf liefhebt en je een fijne band met jezelf ervaart, dat je dan prima die uitdagende persoonlijke obstakels kan overwinnen. Dat je als ware deze obstakels hand-in-hand met je zelf (dus eigenlijk niet alleen?) mag doorstaan en dat dit uiteindelijk bijdraagt aan je eigen groei en geluk. Dus op dit moment zie ik levenslessen die terugkomen maar als een volgende laag die ik steeds bekwamer, sterker en makkelijker samen met mezelf mag aangaan. Oerah!
In de column van vorig jaar schreef ik over uitstralen wat je wilt en vertrouwen op je gevoel. Of het nou goed komt of niet, je geniet in ieder geval veel meer van positiviteit dan jezelf al van te voren kwellen, omlaag halen of doemdenken. In het verlengde daarvan wil ik graag vertellen over de wensborden die mijn vriend, zusje en ik iedere Oudejaarsdag met elkaar maken. Een groot A3-karton met daarop alles wat je wenst voor in het nieuwe jaar.
Deze traditie is ontstaan dankzij mijn moeder, zij kwam met dit leuke idee. Nu ter ere van haar, doen wij dit nog steeds en ook omdat het gewoon erg fijn is om te doen. Stapels met oude tijdschriften op de keukentafel, oliebollen, appelflappen, lijmstiften, scharen, gezellig muziekje aan; “knippen, dromen en plakken maar!”. Nu moet ik eerlijk toegeven dat echt niet alle wensen uitkomen. Alle drie moeten we helaas nog altijd werken voor ons geld, die miljoenen heeft mijn vriend nog steeds niet op zijn bankrekening en ons te kleine huurhuisje is nog steeds geen ruime vrijstaande koopwoning in of rondom Ezinge.
Onze auto’s zijn nog steeds een Skoda Octavia en een Citroën C1 en geen Audi RS6 gecombineerd met een uitstootloze op waterstof gedreven auto plus nog Porsche GT3 RS, gewoon omdat het kan. Armoede is nog steeds niet opgelost laat staan de weg naar wereldvrede, niet iedereen is gelukkig en waar is toch mijn eerste boek?! Naja dat dus. Maar toch… is het sowieso inspirerend om er mee bezig te zijn. Bovendien zijn er dit jaar al een aantal wensen uitgekomen waar wij zelf geen invloed op hadden. Toeval of helpt dat uitstralen en die boodschappen uitzenden toch wel? Wie weet…
Maar goed waar wil ik nou naar toe met al deze hersenspinsels… Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn column van 2020 ben ik 12 jaar werkzaam geweest in het sociaal domein als van alles en nog wat. De details bespaar ik jullie, als je dit echt wil weten? Zie mijn Linked-In. Hierna kreeg ik die welbekende fikse doch leerzame burn-out en deed ik dappere pogingen hetzelfde patroon weer op te pakken. Aangezien mij dit zo ver had gebracht… Ja toch dacht ik dat ik een iets andere functie bij een nieuwe organisatie wel kon volhouden.
Echter bleef ik geconfronteerd worden met dat dit niet meer gezond voor mij was. Ik was goed in mijn functies, dat wel. Misschien wel te goed. Ik werkte vanuit de overtuiging dat ik de kar alleen moest trekken, alleen de wereld moest verbeteren en had een hoge lat als het ging om mensen hun welzijn en kwaliteit. Doe daarbovenop nog een flinke dosis strijdlust met als resultaat een destructief patroon. Dus het roer moest om! Wat mij twee jaar later in juni 2021 het diploma Master Social Work (MSW) bracht.
Door de jaren heen borrelde de wens van het lesgeven op de Hanzehogeschool weer op. Om hierbij mijn ervaringen in te zetten en zo sociaal werkers in-wording te kunnen inspireren en ondersteunen in hun leerproces. Dit samen met de nieuwgeboren wens; een eigen onderneming in het sociaal domein om zo vanuit mijn eigen innerlijke drijf, gemeente-organisaties-partijen en inwoners met elkaar te verbinden en SAMEN die wijk of dat dorp te versterken. Ja mensen, ik was er dus eindelijk achter dat alleen de wereld verbeteren niet lukt (goh). Natuurlijk “een goed begin, begint bij jezelf”, echter als je medestanders vindt, hoe gaaf is het dan om samen te dromen en een droom te volbrengen?
Nou, nog veel gaver dus en uiteindelijk ook veel makkelijker! Geweldige wensen, maar wel erg ver van mij vandaan. Want tja, hoe dan? Maar goed, onder het mom van; uitstralen wat je wilt, geloven in jezelf en positiviteit sprak ik drie jaar geleden met mijzelf af dat ik na het behalen van mijn diploma MSW een eigen onderneming zou hebben in combinatie met de functie als docent aan de Hanzehogeschool. En dan met zelfzorg, doen waar ik echt achter sta en werken vanuit mijn hart als basisvoorwaarden. Mijn besluit stond vast, ik zag dit voor mij en straalde dit uit. Punt. Hoe “out of my comfortzone” en onbekend dit ook voor mij was…
Twee jaar later, september 2021 werd ik gebeld door de sollicitatiecommissie van de Hanzehogeschool op basis van mijn in juni 2021 ingestuurde CV. Of ik op gesprek wilde komen; “JA! Wat spannend!” Het gesprek was geweldig met fijne mensen en interessante uitwisselingen, maar helaas ik was het net niet geworden. Twee weken later voelde ik steeds dat ik nog iets wilde toelichten. “Zoek nou nog eenmaal contact met de Hanze!”, voelde ik diep van binnen.
Toen ik ook nog eens mijn favoriete boek van mijn eigen HBO-opleiding tegenkwam, die verscholen zat in tas vol met boeken die mijn vriendinnetje Yvonne niet meer wilde en aan mij had gegeven, kon ik er echt niet meer omheen en schreef ik meteen de teamleider van de opleiding Social Work een bericht. Waarna ik direct werd gebeld, er was een docent uitgevallen en ze zaten net te puzzelen hoe ze dit zouden gaan oplossen. Mijn berichtje kwam precies op het juiste moment. En één van de vakken die ik zou moeten gaan geven? Dat was aan de hand van dat boek…. “Het palet van de psychologie”!
Twee dagen later schreef ik mij in bij de Kamer van Koophandel. Ik was niet meer te stoppen, dit gun ik mijzelf, dit was het moment! “Verbinden, inspiratie en advies (VIA) José”, was geboren in dezelfde week als ik mijn contract bij de Hanzehogeschool mocht ondertekenen. En toen was het zo ver, mijn eerste lesdag in oktober 2021… wat was ik nerveus! Die avond voor mijn eerste werkdag las ik nog eenmaal alles door en ZWART! Mijn laptop crashte. Niets meer!
Tot laat in de nacht was ik in de weer om mijn laptop weer aan te krijgen echter resulteerde dit in niets. Dus tot nog later in de nacht was ik bezig met nog iets op papier te zetten. Die paar uurtjes die ik nog had besteedde ik aan piekeren en extra nerveus worden. Bedankt hoofd en waar was jij positief gevoel?!. Die volgende ochtend stond ik om 8:15 in de collegezaal. Mijn POB-klas (mentorklas) kwam binnen en nam plaats achterin het lokaal, zo ver mogelijk van mij vandaan. Ze zaten onderuit met de armen over elkaar of op hun mobiel te kijken.
Eén student nam het woord en zei boos; “als u ons ook als een groep-acht-kinderen gaat behandelen gaan wij ons gewoon weer als deze kinderen gedragen!”. Ik reageerde met; “wow, o, uhm… hallo. Ik ben José, ook welkom allemaal. Laten we even opnieuw beginnen…”. Die middag wachtte ik wederom op een klas met 28 studenten om een vak te mogen geven wat ver buiten mijn comfortzone lag en nieuwe theorie bevatte. Waar was nou die PowerPointPresentatie die ik zo hard nodig had? Nadat ik het kletsen van de studenten had onderbroken met “ik zou wel graag willen beginnen!”, keken alle 28 studenten mij aan.
Ik keek hen aan en dacht ineens aan al mijn leerlessen en wensen; vanuit mijn hart en met passie werken. Ik zei; “welkom allemaal, ik ben José en ik ben zo nerveus!”. De studenten reageren met: “U?!” Ja zei ik, “waarom niet? Ik ben ook maar een mens. Dit is mijn eerste werkdag met een voor mij totaal nieuwe functie. Zouden jullie niet nerveus zijn?” De studenten reageerden met “ja, dat is ook zo. Natuurlijk!”. Ik vulde aan met; “En als kers op de taart is mijn laptop gisteren gecrasht met daarop de PowerPointPresentatie van jullie les”. De studenten van 17 tot en met 25 jaar keken mij aan en na een kort stilte zeiden ze; “komt goed hoor mevrouw, we bijten niet”. “Gelukkig”, lachte ik ze toe.
En nu? Een klein jaar later mag ik geweldige duurzame dingen in wijken van Groningen doen vanuit mijn onderneming; versterken en benutten wat er al is, samen halen, brengen en groeien. En qua die fijne Hanzehogeschool met die heerlijke unieke soorten studenten? Een beetje als wat ik schreef in mijn column in 2019; achter al die ramen en deuren van al die soorten huizen, wat voor een (nog onbekende) talentvolle, waardevolle en unieke mensen daar wonen. Ik mag nu een beetje achter de deuren bij de studenten kijken. Super!
En mijn POB-klas? Die valse start die we met elkaar mochten hebben? Nou wat heeft die klas een prachtige ontwikkeling doorgemaakt! Op het terras tijdens de afscheidsborrel kreeg ik een speech met de woorden dat zij nog nooit zoveel hadden geleerd. Ik kon enkel trots zijn op hun en blijven vertrouwen op mijn eigen gevoel. Kort samengevat ben ik in mijn eerste jaar als HBO-docent gegroeid van onzeker en onervaren tot bekwaam met vertrouwen in mijn kunnen.
Gaandeweg heb ik mogen leren dat wanneer ik mezelf blijf samen met mijn ervaringen en theorie, ik de studenten het meest leer. Hoe mooi is dat? Daarbij stel ik mij kwetsbaar op, benut ik de kennis van mijn team en durf ik “dat wat we altijd doen” ter discussie te stellen. Bovenal geef ik aan mijn studenten mee dat ze lekker veel fouten mogen maken en dat er geen verkeerde vragen bestaan. “Vraag en uit wat er in je op komt, wat een onderwerp bij jou oproept en laat je verrassen en uitdagen door de reacties van anderen”. Je kunt er enkel veel van leren en verder door ontwikkelen…
En ja, natuurlijk vind ik die piekperiodes met enorm veel nakijkwerk niet echt motiverend en ja, soms zijn studenten ook bloedirritant. Net als docenten overigens, waaronder ikzelf. En dan is het soms gewoon een kwestie van adem in en adem uit. Die zee in mijn column van 2021; golven zijn net emoties, ze komen en gaan… “Even huilen met de pet op of huilen en de lamp vasthouden”. Uiteindelijk is er altijd wel weer die mooie kant. Al met al een magisch jaar met echt alles wat ik mezelf drie jaar geleden had beloofd! Hoe bizar! Toeval?? Ik hoop dat ik ook komend jaar mezelf mag blijven uitdagen met verder kijken dan wat ik al weet en wat er is. En vooral, dat ik door mag blijven gaan met het maken van heerlijke fouten.
Maar wat is nou eigenlijk de kern van deze wirwar-column? Ik denk mijn leerlessen uit alle vier eerdere columns en deze verdiept met weer nieuwe ervaringen. Hoe ongelukkig, hoe angstig, eenzaam, verdrietig of boos ook… je hoofd zal altijd uit een overleving en patroon in de hersenen, en dat is zelfs te zien op hersensscans, je daar willen houden waar je bent. Dat is voor je hersenen “veilig” en een al aangelegde route is ook makkelijk. Het enige wat je dan kunt doen is je hoofd bedanken voor het harde werken en gaan voor het aanleggen van een nieuw patroon (ook weer te zien op hersenscans!).
Dit is hard werken. Soms moet je (weer) door een diep dal heen. De kunst is dan om niet naar de top te gaan staren en piekeren dat je daar al had moeten staan, maar die wandeling er naar toe fijn te maken. Geloof er in dat jij er toe doet en er veel talenten in je zitten. Misschien ervaar je dit nu zelf nog niet, dat kan. Dit vraagt namelijk weer werken aan die band met jezelf. En soms heb je gewoon een persoon nodig die jou ziet, naar je luistert, in je gelooft en of je uitdaagt uit je comfortzone te komen. Zoals mijn vader bij de Oldieksterfeesten waarover ik in 2019 schreef.
Of misschien ben jij juist die persoon die die ander mag zien? Stop in ieder geval dat nare stemmetje en laat die lekker meevaren op de golven terug de zee in. Surf zelf op die golf vol met positieve energie en lach om de situatie als je al proestend de golf mist. Het enige wat je tenslotte zeker in je leven weet is dat je je leven met jezelf doorbrengt. Dan kun je het maar beter wat aangenaam met jezelf maken toch? Het is zonde om jezelf te kwellen. Net als ik in het begin; “misschien wéér veel te lang, misschien niet je ding…”. Lekker laten gaan, de column is er en vanuit mijn hart geschreven.
Nou lieve mensen, hier vanaf de waterkant met 38 graden wil ik jullie bedanken voor het bijdragen aan deze leerlessen. Ik ga verder genieten van de 5,5 weken rondtrekken in Frankrijk, want dat is voor mij (ons) nog steeds echt geluk. Een mix van genieten van de natuur, die kleine waardevolle dingen, vrijheid, lol en je hobby’s en passies uitoefenen. Zolang die wensborden nog niet zijn uitgekomen en het pensioen nog op zich laat wachten, moeten we voor deze dingen maar zoveel mogelijk tijd vrijmaken. Zo heeft ieder mens een eigen pad, maak er een fijne wandeling van; “volg je hart, want die klopt”. Doe je ding, maak lekker veel fouten en; “het komt wel goud mit die!”.
Liefs van José