Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam is geen alledaagse: Nikel Engelbertus Grommers, roepnaam Niek. Onder andere in Middelstum woont een neef van mij met precies dezelfde naam. We zijn als oudste zoons allemaal vernoemd naar onze opa. Ik ben op 21 januari 1960 geboren op dezelfde plek als waar we nu zitten, de Mensingeweersteweg nummer 15 in Eenrum. Wij zijn het vijfde geslacht Grommers dat hier woont. Mijn vader was boer, mijn moeder regelde het hele gebeuren in huis en zorgde bijvoorbeeld dat stipt om twaalf uur het warm eten klaar stond.
Ik heb altijd gezegd dat ik uiterlijk op mijn 25e het huis uit wilde en die kans kreeg ik toen Hylmar Diemer mij attendeerde op zijn huurhuis aan de Schouwerzijlsterweg in Mensingeweer. Daar heb ik 1,5 jaar gewoond. Daarna zijn wij gaan samenwonen in de Jonker Leeuwestraat nr 8. Na 1,5 jaar kwam een iets groter huis vrij, Jonker Leeuwestraat nr. 14. Daar hebben wij ook nog met veel plezier 2,5 jaar gewoond. En dat voor 170 gulden per maand!
In 1990 kregen wij de kans om de boerderij te kopen. Henk Geesink uit Mensingeweer kocht de rest van het land. We hadden al op meerdere plekken gekeken maar nergens was het perfect. Hier wel en dit is natuurlijk een prachtig stee. Naast de gebouwen, waar in de loop der jaren veel aan is gebeurd, hebben we ook nog wat grond rond de boerderij in ons bezit.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 7 juli 1989 getrouwd met Ina van der Zweep. We kwamen elkaar op het voetbalveld van Eenrum en door wederzijdse vrienden regelmatig tegen. Hoewel ze zeven jaar jonger is dan ik, was daar op 28 maart 1986 de eerste zoen. Enige maanden later woonden we al samen en toen we op vakantie naar Italië gingen, was daar de voorstelronde bij mijn ouders. Dat het zo goed klikte kwam door enige raakvlakken. Onze beide vaders waren namelijk kort ervoor slachtoffer geworden van zware ongevallen die hun, en dus ook onze, levens op de kop zette. Daar konden we samen goed over praten.
Ons huwelijk leidde tot vier mooie kinderen. In 1990 werd Jonneke geboren. Zij woont samen met Bart in Eenrum en samen hebben ze drie kinderen. Corine volgde twee jaar later. Zij is getrouwd met Halbin, ze wonen in Niebert en hebben twee kinderen. Weer twee jaar later diende Arjan zich aan, hij is ook in Eenrum gebleven en woont samen met Dorien. Jurjen tot slot stamt uit 2000. Hij studeert in Dronten en woont deels thuis en deels in Dronten. We zijn de trotse opa en oma van vijf kleinkinderen inderdaad, in leeftijd variërend van 1 tot acht jaar. Drie meisjes en twee jongetjes.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Eenrum, ging ik naar het atheneum in Warffum. Daar ging toch wat te veel vrije tijd in zitten en ik stroomde af naar de HAVO waar ik in een klas met zittenblijvers, in- en afstromers terechtkwam. Om hier een geheel van te maken, gingen we aan het begin van het schooljaar druiven plukken in Chablis in Frankrijk. Ik ben blijven zitten en mocht dit dus een jaar later nogmaals doen, toen gingen we naar Bordeaux. Op mijn achttiende had ik mijn diploma op zak.
Ik had een prima vakkenpakket om verkeersplanoloog te worden maar die opleiding zat in Tilburg en om daar te gaan studeren, daar had ik geen trek in. Bovendien zou ik dan veel op kantoor zitten en dat zag ik niet zo zitten. Ik ben meer een buitenmens. Toen kwam het idee om naar de MLS te gaan. Dankzij een toelatingstoets kon ik met mijn HAVO-diploma direct instromen in de 2e klas en na twee jaar rondde ik deze opleiding af. Ik wilde eigenlijk wel naar de HLS maar daarvoor was mijn vakkenpakket op de HAVO niet toereikend. Ik moest derhalve nog een tussenjaar volgen, maar moest ook nog in militaire dienst.
Ter overbrugging hiervan, ging ik een half jaartje bij mijn vader en de vader van Meindert Geertsema aan het werk. Ik moest in 1981 opkomen in ’s Hertogenbosch maar na acht dagen was het al weer einde oefening voor mij. Ik had namelijk eerder op mijn 17e door een brommerongeval mijn voet gebroken en hierdoor een verdikking op de voet waardoor ik niet in mijn kistjes kon lopen. Dus ik had de keus, of met pijn doorgaan of mij af laten keuren. Die keus was makkelijk gemaakt.
Ik dacht nog steeds na over de HLS maar dat zou betekenen dat ik tot mijn 26e door moest studeren. En ik wilde eigenlijk ook wel centjes verdienen. Toen ik in het vakblad De Boerderij een vacature zag bij akkerbouwbedrijf Bakker in Bierum, destijds het grootste akkerbouwbedrijf in Groningen, was de keus snel gemaakt. Dat leidde soms tot werkweken van meer dan 100 uur. Veel geld verdienen dus en weinig tijd om het uit te geven. Ook al omdat ik er voor koos om jaarlijks een cursus te volgen in diverse richtingen.
Al met al heb ik zes jaar voor Bakker gewerkt. Ik kreeg steeds meer last van mijn rug maar wat wil je ook wanneer je vaak met aardappelzakken van vijftig kilo moet sjouwen. En dan ga je vanzelf nadenken. Toen viel mijn oog op de vacature voor een proefveldmedewerker bij Proefboerderij Feddemaheerd in Kleine Huisjes. Ik besloot te solliciteren en werd aangenomen.
Dat was in 1987 en dit werk bevalt zo goed dat ik er nog steeds mijn boterham verdien. In juli dus al 35 jaar. Natuurlijk moest ik in het begin de nodige cursussen volgen over de aanleg en onderhoud van de velden bijvoorbeeld en de talrijke berekeningen die je moest maken en daarvoor moest ik twee winterperiodes naar Wageningen.
In 1989 verhuisde de proefboerderij naar de Kollumerwaard en op dit moment werk ik daar twee dagen in de week. De overige drie dagen zit ik op de Ebelsheerd in Nieuw Beerta waar de andere vestiging van de stichting zit. Het Oldambt is natuurlijk een heel andere regio dan ons gebied maar is volop in ontwikkeling. Wat we zoal testen? Gewasbeschermingsmiddelen bijvoorbeeld maar ook meerdere nieuwe rassen. Dit testen duurt jaren en gebeurt onder verschillende condities. De testresultaten sla ik vervolgens op in mijn laptop.
En zo ging ik dus van de vele bunders van Bakker naar de kleinere veldjes in Kollumerwaard en Nieuw Beerta. Ik ben door personele wisselingen nog driekwart jaar bedrijfsleider geweest op het gangbare deel van de proefboerderij. Na die periode is gekozen voor 1 bedrijfsleider voor zowel het gangbare als het biologische deel van het bedrijf. Vanaf die tijd was ik weer akkerbouw-/proefveldmedewerker. Minder verantwoordelijk werk inderdaad maar daardoor wel meer tijd voor mijn gezin.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik moet nog vijf jaar tot mijn pensionering en ik verwacht dat prima vol te kunnen houden. Wel ben ik iets minder uren in de week gaan maken maar het zijn er gemiddeld nog steeds 38. Door nieuwe dingen te leren, houd je jezelf scherp en daarbij heb ik leuke collega’s en dat is ook niet onbelangrijk. Computervaardigheden en het leren omgaan met GPS kostte mij iets meer tijd, maar daar staat veel ervaring tegenover. En zo helpen we elkaar verder.
Na mijn pensionering verwacht ik niet in een zwart gat terecht te komen. Ik woon hier prachtig maar in en om onze boerderij is natuurlijk altijd wat te doen. Daarbij mag ik graag motorrijden en aan motoren, de trekker en auto’s sleutelen. Hier in de schuur staat zelfs een brug waardoor we zelf reparaties kunnen verrichten. Die handigheid heb ik mij in de loop der jaren wel aangeleerd. Ik geniet van de motortochten met mijn oudste zoon maar mag ook graag naar een concert gaan. Zo ben ik vorige week naar het bluesfestival in Grolloo geweest en zondag jl. naar Stadspark Live.
En ik mag graag toneelspelen. Toen wij in Mensingeweer woonden speelde ik daar bij de plaatselijke toneelclub. Tegenwoordig speel ik bij De Komedianten in Eenrum en jaarlijks proberen we ons stuk drie a vier keer op te voeren. De laatste keer was op 29 februari 2020, dat kon toen nog net. Inmiddels staan we al weer twee jaar stil. Uitvoeringen voor zo’n 200 bezoekers in Café Bulthuis in Eenrum zijn de hoogtepunten maar we hebben ook wel in Winsum, Warffum, Winschoten en zelfs in Leeuwarden mogen spelen. Sinds drie jaar ben ik tot voorzitter gebombardeerd. We zijn maar met zijn twaalven en de helft zit dan ook in het bestuur.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik Ina gevonden heb en de geboorte van mijn kinderen en mijn kleinkinderen. En dat we allemaal gezond zijn. Sinds kort ben ik mij er nog meer van bewust hoe belangrijk dat wel niet is.
En de dieptepunten?
Het overlijden van dierbaren uit onze familie- en vriendenkring. Zeker wanneer dit al op jongere leeftijd gebeurt of wanneer het om leeftijdsgenoten gaat. Dat zet je elke keer weer aan het denken.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Onze dochter Corine is een echte paardenliefhebster en dus kon het gebeuren dat we een aantal mini-Shetlanders in de wei hadden staan. Op een dag kwam er een enorm dreigende lucht aan en zij wilde maar wat graag deze pony’s binnenhalen. Buiten spoelde het al maar toch ging ze er op uit.
De pony’s waren van slag maar het lukte haar om er een te pakken te krijgen. Die trok haar echter meters mee door de modder en bragel. En ik stond maar te gniffelen achter het raam. Toen ze weer binnenkwam kon ik een schaterlach niet onderdrukken. ‘Ik had het je toch gezegd?’. Och man, wat was ze boos op mij….
Vorig jaar waren we bezig met deze glazen uitbouw en wilden we onze sceptictank legen. Door omstandigheden gebeurde dit echter onder iets te veel druk waardoor de slang als een malle begon te slingeren. Met als gevolg dat we een groot gedeelte van de buitenmuur onder de stront hadden zitten. Dat zag er echt niet uit….
En misschien is het ook nog wel om te vermelden dat wij zowel bij de repetities als de uitvoeringen van onze toneelvereniging De Komedianten regelmatig in een stuip liggen van het lachen. Niet in de laatste plaats omdat wij elkaar regelmatig voor het zootje hebben en er soms heel andere teksten uitrollen als wat in het boekje staat!
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Na twee werkjaren bij Bakker had ik genoeg geld op de bank staan en ik zat er aan te denken om een jaartje naar Canada te gaan om te werken. Maar daarna zou ik niet meer terug kunnen naar mijn oude werkgever. Er was in die tijd veel werkloosheid. Dus is het er niet van gekomen maar het trok wel. Wat dat betreft ben ik jaloers op Jurjen die binnenkort drie maand die kant op gaat.
Maar Ina en ik zullen ongetwijfeld ook voor leuke vakanties gaan. Al zal dat niet per vliegtuig gebeuren want daarin krijg je haar niet. Gekscherend heb ik het met mijn dochter Corine, ook een groot motorliefhebber, wel eens over het rijden van de Route 66 in Amerika maar of dat er ook van komt??
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Misschien had ik toch voor de HLS moeten gaan. Maar dan was ik misschien wel een kantoormannetje geworden in een net pak en dat past mij niet. Ik geniet nu van het gevarieerde werk wat ik heb en ben tevreden met mijn loopbaan.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Wel een 8,5, denk ik. Zeker omdat we nu als gezin allemaal in een goede gezondheid verkeren.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Kijk naar wat je hebt en tel je zegeningen. Geluk en gezondheid, daar gaat het om. Daar kan veel geld hebben niet aan tippen….