Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Arend Laning is ook mijn volledige naam. Ik ben op 3 december 1959 geboren aan de Weemweg in Stedum als oudste zoon van een ondernemersgezin van drie kinderen. Ik heb nog twee jongere zussen die beide in Ten Boer wonen. Mijn vader werkte eerst als timmerman in loondienst en nam later met Johannes Werkman timmerbedrijf Mars over. Mijn moeder deed de administratie na eerst als aanspreekpunt voor Het Groene Kruis te hebben gewerkt.
Ik heb mijn hele leven in Stedum gewoond. Eerst aan de Weemweg nummer 53. Toen we trouwden verhuisden we naar Weemweg 10. Later zijn we verhuisd naar Borgweg 7. Door het versterkingsproces bivakkeren we nu tijdelijk aan de Maarvliet. Daar is op zich niets mis mee hoor, we zijn hier van alle gemakken voorzien. Daarbij weet je dat het tijdelijk is. Ik vermoed dat we begin 2023 terug kunnen keren naar ons nieuwe huis aan de Borgweg.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 20 juni 1986 getrouwd met de eveneens uit Stedum afkomstige Frieda Pestoor. Haar vader werkte in hetzelfde garagebedrijf als waar ik destijds een baan had maar tijdens de feestweek in Stedum sloeg de vonk pas echt over. Dit huwelijk heeft ons drie kinderen geschonken.
In 1992 werd Hilga geboren. Zij werkt als vaatlaborant in het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam en woont in Hendrik-Ido-Ambacht. Manouk volgde in 1995. Zij woont sinds kort in Zuidbroek na eerst jarenlang in Groningen gewoond te hebben en werkt in de geestelijke gezondheidszorg. Jack tot slot is in 1996 geboren en is als ICT-er actief. Hij woont nog thuis maar is wel op zoek naar een geschikte woning.
Wat is uw voormalig beroep?
Na eerst naar de lagere school te zijn gegaan, de CVO-school geheten, gelegen op de plek waar nu de voetbalkantine van VV Stedum staat, vervolgde ik mijn schooltijd op de MAVO in Loppersum. Gevolgd door de HAVO in Groningen. Daar haalde ik op zeventien jarige leeftijd mijn diploma. Eigenlijk wilde ik naar de MTS, richting autotechniek, in Apeldoorn maar omdat mijn ouders een eigen bedrijf hadden was daar geen studie-ondersteuningspotje voor. Ik was op zaterdagen altijd al in een garage aan het werk. Dit was de voorloper van wat nu Garage Weesepoel in Ten Boer is. Daar heb ik in de avonduren de benodigde papieren en diploma’s gehaald.
Na hier een kleine vijftien jaar gewerkt te hebben, zag ik in 1990 bij toeval een vacature in de krant staan afkomstig van de GGD. Zij waren op zoek naar ambulancechauffeurs. In eerste instantie werd ik afgewezen maar niet veel later kreeg ik een telefoontje en werd ik alsnog aangenomen. Dat ik al een aantal jaren actief was bij de vrijwillige brandweer in Stedum was zeker een pre. Ik ging eerst als ambulancebegeleider mee maar werd later, na weer de nodige opleidingen te hebben gevolgd, zelf ambulancechauffeur.
Na dit vijf jaar gedaan te hebben, volgde de eerste van vele fusies en kwam daar de vraag of ik wel als centralist op de meldkamer van de brandweer aan de slag wilde. Dit leidde tot een gecombineerde fiftyfifty baan. De ene helft van de werkweek zat ik op de centrale en de andere helft was ik ambulancechauffeur. Deze combi, inclusief ploegendiensten, beviel prima maar toen kreeg ik de vraag of ik niet brandweermensen op wilde gaan leiden en daar allerlei oefeningen voor wilde gaan coördineren.
Dit was weer heel wat anders en ik wilde het een jaar aan gaan zien of dit het wel was voor mij. En dus ben ik eerst een jaar gedetacheerd geweest maar vervolgens als opleider aan de slag gegaan. Na weer een fusie doe ik dat sinds 2014 voor de Veiligheidsregio Groningen als Vakspecialist expertise en kennisregisseur. Dit werk heb ik al met al dertien jaar gedaan en beschouw ik als mijn mooiste werktijd. De oefeningen brachten ons zelfs naar Duitsland, Engeland en Zweden want daar heb je betere trainingsfaciliteiten. Vaak oefenden we dan zeven tot veertien dagen achter elkaar.
Ook trainden we regelmatig op de Maasvlakte in Rotterdam. Ik ging zo’n tien tot twaalf keer per jaar die kant op en was dan vaak van woensdagmorgen tot vrijdagavond van huis. De vrijheid om zelf allerlei uitdagende oefeningen uit te dokteren waar de brandweerlieden zich in vast konden bijten, beviel uitstekend. In de coronatijd was het veel thuiswerken geblazen en ik miste in die tijd zeker het contact met mijn collega’s. Maar ik kon ook alvast een beetje afkicken want per 1 augustus van dit jaar stop ik met werken.
In 1983 ben ik bij de vrijwillige brandweer gegaan. Eerst in Stedum, vanaf 1992 in Middelstum waar ik samen met Jan Niek Wiersum de bevelvoerderopleiding gevolgd heb. In Middelstum ben ik plaatsvervangend ploegchef geweest en heb diverse oefeningen voorbereid. In 2012 werd ik Officier van Dienst en dat ben ik nog steeds. Als OvD stuur je een aantal blusgroepen aan. Eén keer per vijf weken heb je dan dienst en beschik je over een dienstwagen. Zaterdag jl. moest ik toevallig invallen voor een collega waardoor ik als pelotonscommandant mocht ondersteunen bij de grote brand in Groningen op het industrieterrein Euvelgunne.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik hoef nog maar een paar weken te werken en dan stop ik ermee. Dan heb ik 46 jaar aaneengesloten gewerkt. Officieel ga ik pas op mijn 67e met pensioen maar onder andere door een aantal reorganisaties ga je op den duur je knopen tellen. Daarbij heeft Frieda een goede baan, zij werkt in het Ommelander Ziekenhuis in Scheemda als gespecialiseerd verpleegkundige op de polikliniek urologie.
Ik zal vast niet achter de geraniums verpieteren. Naast het brandweerwerk zijn boeken lezen en vissen hobby’s van mij en daarvoor was de laatste jaren nauwelijks tijd. En over niet al te lange tijd verhuizen we terug naar de Borgweg en dat leidt vast tot de nodige werkzaamheden in en om het huis.
Wat betreft het vrijwilligerswerk ben ik al jarenlang actief. Dat begon als bestuurslid van Session Kolibiri waarbij we in het Hervormd Centrum in Stedum tal van feestavonden organiseerden. Dat deed ik ook in het bestuur van de Stedumer Feestweek en ik ben een aantal jaren bestuurslid (penningmeester) geweest van de NNCRO, het autocrossbestuur dus. Jaarlijks organiseerden we zo’n 8 a 9 races hier in de buurt maar ook trekkertrekwedstrijden in Ten Boer.
Ik ben namens het CDA vanaf 2010 twee raadsperiodes actief geweest als gemeenteraadslid. Tegenwoordig ben ik schaduwfractielid voor het CDA in de gemeente Eemsdelta. Je merkt al wel dat ik vele avonden op pad was en ben voor de brandweer en het vrijwilligerswerk. Maar voor mij is dit ook grotendeels hobbywerk hoor.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn onze trouwdag en de geboorte van de kinderen. Ook kijk ik met veel plezier terug op onze camperreis door Amerika, dit was in 2016. Met de prachtige natuur, bijvoorbeeld in de Grand Canyon, als hoogtepunt en het decadente Las Vegas als dieptepunt. Ook van de vele bedelaars langs de kant van de weg werd je niet bepaald vrolijk. Vaak waren dit oud-militairen die met allerlei verwondingen terug gekeerd zijn uit de oorlog.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn ouders en mijn schoonvader nog niets eens zo lang geleden. Pa mocht 69 worden, niet heel oud inderdaad. Mijn moeder was al ver in de zeventig toen ze overleed en mijn schoonvader is 81 geworden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik kan vanuit mijn ambulance- en brandweertijd natuurlijk genoeg bijzondere verhalen vertellen maar lang niet alles leent zich voor dit verhaal. Maar een uitruk naar een onwel geworden vrouw even buiten een dorp kan er misschien wel in. Toen we binnen kwamen, zagen we de vrouw bewusteloos liggen. Gelukkig is dat goed afgelopen. We verbaasden ons echter in eerste instantie over het aparte stippeltjesbehang wat we op de muur zagen zitten. Maar dat bleken geen stippeltjes te zijn maar allemaal muggen. Echt netjes was het er dus niet.
En ooit vroeg de motorpolitie ons na een zwaar ongeval of ze ons naar het ziekenhuis moesten begeleiden. Dat was natuurlijk geen probleem. Maar zij hadden een maximumsnelheid van 180 terwijl wij 240 kilometer konden halen. En de patiënt was er slecht aan toe. Dus wij erlangs. Dat was in de tijd dat we nog niet met allerlei communicatiemiddelen met elkaar konden communiceren. Op de parkeerplaats van het ziekenhuis kwamen we ze weer tegen. Ze reageerden in eerste instantie enigszins verbolgen maar toen ze hoorden dat de patiënt er slecht aan toe was en we geen keus hadden, konden we er op den duur gezamenlijk wel weer om lachen…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Nog wat meer van de wereld zien. We zouden bijvoorbeeld graag nog eens teruggaan naar Amerika of Canada. Dat trekt ons meer dan een reis naar het Verre Oosten. Het is natuurlijk sowieso een groot voorrecht dat we in de gelegenheid zijn om zulke reizen te ondernemen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Dat we niet eerder naar Amerika zijn gegaan.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer gerust een acht of misschien wel een 8+. We hebben een goed leven en ik heb altijd kunnen doen wat ik voor ogen had. De kinderen doen het goed dus we hebben niets te klagen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Mijn motto is dat wanneer dingen je niet aanstaan dat je er dan niet alleen over moet praten maar dat je er zelf ook actief wat aan kunt doen. Dat was voor mij ook de reden om in de politiek te gaan in de tijd dat de gemeente Loppersum een artikel 12 gemeente werd. Veel verenigingen dreigden te verdwijnen maar door bijvoorbeeld succesvolle privatiseringen is veel bewaard gebleven.