Het is dinsdagmorgen wanneer ik mij voor mijn computertje neervlij om dit verhaaltje weg te tikken. Dat kan mooi tussen het opstellen van een nieuwe adverteerdertekst en het aanmaken van de nodige facturen door. Als ik mijn agenda eens raadpleeg dan zie ik tussen nu en anderhalf week de nodige afspraken staan. Kortom, alvorens de zomer(vakantie)periode aanvangt moet er nog wel het een en ander gebeuren. Maar is stilstand niet achteruitgang? Niet klagen maar genoeglijk dragen met een glimlach dus en dat doen we dan ook.
Daarbij gaan we pas medio augustus op vakantie. Naar een land nog wel waar ik nog nooit geweest ben. Ierland is dit jaar the place to be voor Bertje en Miranda. Met een georganiseerde busreis nog wel, we lijken al wel een stel ouden van dagen. Maar hé, ik heb er inmiddels dan ook een vijf voorstaan dus dan mag dat toch? Naast mooie steden als Dublin, Belfast en Derry, worden ook de nodige mooie natuurgebieden aangedaan. En dat is natuurlijk iets om mij op te verheugen. Maar eerst moeten we nog zonder kleerscheuren langs Schiphol zien te komen…..
In de weken ervoor struin ik ons Hogelandgebied weer af om op zoek te gaan naar het vakantiegevoel hier in de buurt. Op papier staan al 24 namen van plaatsen uit de omgeving waar ik voor deze rubriek nog niet geweest ben in de afgelopen twee jaar. Daaruit moet in de komende weken nog even een selectie gemaakt worden. De rest bewaar ik voor volgend jaar zodat ik ook dan weer door kan. Ook iets om mij op te verheugen.
Net zoals ik mij op de eerste vroege fietstocht door ons prachtig gebied verheugde. Even voor vijf zat ik op de fiets om even voor twaalven terug te keren aan de Berkenlaan 5. Toen was het beste er wel af bij Bertje maar toch werden die middag de laatste koppelstenen gekruid. Voordat iets mooier wordt, moet je eerst af gaan breken natuurlijk. Dat afbreken is gebeurd, laat de wederopbouw maar beginnen….
Man, het zijn en blijven enerverende weken in huize Koster. Zo zinderden we afgelopen zaterdag van spanning toen het Middelstummer vlaggenschip thuis aantrad tegen DKB De Krim. Gelegen in de kop van Overijssel en niet in Drenthe zoals ik aanvankelijk dacht. Onze gasten van zaterdag hadden al een hele reis achter de rug dus toen ze Middelstum bereikten. Maar ze lieten zich hierdoor helaas niet uit het veld slaan. Lang bleef het 0-0. Waar ‘wij’ voor rust drie opgelegde kansen misten, schoot de tegenstander in de 90e minuut een penalty tegen de paal.
En dus sidderden we nog 2 x 15 minuten door in de verlenging. Waarin we al rap op een 0-1 achterstand kwamen door een kopbal van buiten de zestien. Een vrije trap aan onze kant spatte helaas uiteen op de paal. En zo kwam er na 120 minuten nacompetitievoetbal een eind aan een prachtig seizoen. Een seizoen waarin de plaatselijke voetbaltrots als een Feniks herrees na mindere voetbaljaren. De glans en trots is terug bij de blauwhemden die zich nu al verheugen op het volgende seizoen waarin opnieuw de nodige talenten kunnen worden ingebouwd.
Zelf eindigden we het seizoen met Middelstum 4 ook onfortuinlijk. De doelstelling vooraf van Sir de Bont om van elke tegenstander, met uitzondering van de absolute kampioen De Lauwers, minimaal 1 x te winnen, leek in de rust tot uitdrukking te komen. Toen stonden we nog met 2-1 voor tegen Noordpool. Maar ja, ook bij ons duurt een wedstrijd negentig minuten en na het verstrijken van die tijd stond er 3-6 op het scorebord. Met als uiteindelijk resultaat een vijfde plaats in een competitie waarin niet alle vooraf ingeplande wedstrijden werden gespeeld.
Maar hé, na twee coronaseizoenen waren we allang blij met zoveel wedstrijden. Een snelle berekening leerde mij in elk geval dat ik zo’n 1.000 speelminuten tussen de befaamde kalklijnen mee heb mogen hobbelen. Met welgeteld één bal op de lat als belangrijkste wapenfeit maar het werd gelukkig een seizoen zonder blessures. En dat is ook wat waard.
Met die wetenschap toog ik aan het eind van de middag met de vrouw naar Loppersum om schoonzus Janneke haar 60e verjaardag te vieren. Voorwaar een mooie mijlpaal in het jaar waarin ik 50 werd en pa morgen 90 wordt. De bbq werd naarstig opgestookt en de Heineken-biertjes gleden soepeltjes naar binnen. Niets mis mee eigenlijk met week 23 van 2022 als ik er zo op terugkijk, ondanks sportieve tegenslagen….