Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Siebrand Wiltjer is de naam, roepnaam Siep. Ik ben op 11 juli 1960 geboren aan de 2e BE-Dwarsweg in Middelstum. Toen ook wel de ‘Jordaan’ genoemd want alleen al in dit kleine zijweggetje woonden zo’n 60 a 70 kinderen. Zelf kom ik ook uit een gezin van tien kinderen waarvan ik de jongste ben.
Pa was landarbeider en werkte bij boer Clevering in Oosterburen. Later werd hij kabelgraver, onder andere in de stad Groningen. Tegenwoordig hebben ze daar kraantjes voor maar hij deed het met de schep en vond het nog leuk werk ook. Mijn moeder heb ik helaas niet gekend. Zij was 43 jaar toen ze aan kanker overleed, ik was toen nog maar 2,5 jaar oud.
Toen ik acht jaar was, verhuisden we als gezin naar de Akkerstraat in Middelstum. In 1983 ben ik met mijn vrouw naar Zandeweer verhuisd. We zouden er tijdelijk gaan wonen want in Middelstum was op dat moment geen huis voor ons beschikbaar. Maar we zijn er nooit meer weggegaan. Het is een gezellig dorp en Uithuizen met al zijn voorzieningen ligt vlakbij. Van de Poelweg zijn we eerst naar Frederiksoord verhuisd en daar hebben we bijna 35 jaar gewoond. Sinds een kleine anderhalf jaar wonen we met veel plezier aan de Albert van der Zielstraat.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in augustus 1983 getrouwd met Tineke de Haan. Tineke woonde zowel in de BE-dwarsweg als in de Akkerstraat vlak naast ons. Zij is vier jaar jonger dan ik en dus heb ik haar groot zien worden. Ze werd in de loop der jaren steeds knapper, inclusief haar mooie blonde haren. Ik kwam steeds vaker bij haar thuis, ik was ook bevriend met haar broer, en we kregen verkering.
In 1983 zijn we in Zandeweer gaan samenwonen om vervolgens in 1986 te trouwen. Dit stond aanvankelijk voor mei in de planning, ware het niet dat mijn vader plotsklaps overleed. Hij had zijn pak al uitgezocht en gekocht. Niet veel later werd ook Tineke haar moeder ziek. Gelukkig kon zij er in augustus wel bij zijn. In december van dat jaar werd Jantina geboren. Zij is vorig jaar getrouwd en woont in Oosternieland. Zoon Mike is elf jaar en ze is tevens bonusmoeder geworden van Sannah (11) en Melvin (14). Hilbert is in 1989 geboren en woont in Uithuizen.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Middelstum, ging ik naar de LTS in Groningen waar ik voor de metaalrichting koos. Een leerder was ik niet, toch haalde ik op mijn 16e met de nodige pijn en moeite mijn diploma. In mijn eerste werkjaren heb ik verschillende baantjes gehad. Dat begon bij boer Rooda in Middelstum waar ik in de drogerij ging werken. Dit heb ik zo’n drie seizoenen gedaan. Daarna kon ik bij een garnalenvisser aan de slag. Mooi werk maar door ziekte van de schipper duurde dit helaas maar een half jaar. Ik ben vervolgens nog een tijdje ijzervlechter geweest maar werkte ook voor een loonbedrijf op de trekker.
Op mijn 22e had ik zoiets van, ‘er moet een andere plaat op’, en ik besloot om weer naar school te gaan. Via het Centrum Vakopleiding in Groningen heb ik mij om laten scholen tot machinebankwerker en lasser. Het laatste half jaar in Delfzijl heb ik mij als lasser verder gespecialiseerd in het pijplassen. Na mijn diploma’s te hebben gehaald heb ik eerst via een uitzendbureau gewerkt en verschillende baantjes gehad. Dat veranderde in 1986 toen ik bij De Roo aan het werk kon, zij zaten destijds in de pijpleidingen en de wegenbouw.
Mijn eerste klus was op de NAM-locatie in Warffum, dat weet ik nog goed. Samen met Willem Slagter, jou vast ook wel bekend. Ik kwam in heel Nederland en dat vond ik ook het mooiste. Soms moest ik in de kost. Dan vertrok ik maandag al op tijd, maakte wat langere werkdagen en kon vrijdag wat eerder weer naar huis. Langere dagen maken vond ik geen probleem want het laswerk beschouwde ik als mijn hobby. Ik heb diverse reorganisaties meegemaakt en inmiddels is De Roo BAM geworden. In 2005 werd ik ontslagen maar men wilde wel graag met mij verder. Echter mochten ze de eerste twee jaar geen personeel meer aannemen.
Dit gaf mij de kans om voor een tijdelijke klus naar Aruba te gaan. Op zich niets mis mee maar het was mij er veel te warm. Van een terugkeer naar De Roo kwam vervolgens niets meer terecht want ik ben offshore gaan werken. Dit kon voor het bureau C & M, gevestigd in Den Helder. De NAM was een van de organisaties die mij via dit bureau inhuurde. Ik heb mijn laswerkzaamheden op vele locaties op de Noordzee verricht. Dat vond ik ook het mooiste. Waar anderen liever op hetzelfde booreiland werkten, ging ik met alle plezier naar verschillende locaties.
Al met al heb ik dertien jaar voor C & M gewerkt en toen ben ik bij Stork aan de slag gegaan en wel in Delfzijl op het chemiepark. Daar was ik in mijn vrije dagen tijdens mijn offshoretijd, waar ik vaak veertien dagen achter elkaar werkte en vervolgens veertien dagen vrij was, al vaak te vinden. Helaas begon ik in die tijd te kwakkelen met mijn gezondheid. Begin vorig jaar is er bij mij darmkanker geconstateerd met intensieve behandelingen tot gevolg, zeker toen bleek dat ik ook uitzaaiingen had. Inmiddels zit ik in een afkeuringprocedure. Begin dit jaar heb ik geprobeerd om weer aan het werk te gaan maar dit bleek toch veel te vermoeiend te zijn.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
En zo stond dus begin vorig jaar mijn leven op de kop. En niet alleen die van mij maar zeker ook die van mijn gezin en familie. Natuurlijk kwam de mededeling als een donderslag bij heldere hemel maar ik kon de knop vrij snel omzetten en slaap er nu geen minuut minder meer om. Ergens voelde ik al dat het niet goed zat en door het verlies van de nodige dierbaren door kanker had ik misschien ook al een voorgevoel. De afgelopen anderhalf jaar heb ik veel behandelingen moeten ondergaan waardoor ik niet veel heb kunnen klussen in ons nieuw huis die we vlak voor die beroerde mededeling gekocht hadden.
De laatste weken voel ik mij gelukkig weer wat beter en ik probeer het tuin- en verfwerk wat op te pakken. En sinds kort ga ik ook weer naar de sportschool in Uithuizen. Straks kan ik hopelijk samen met Tineke wat langere afstanden fietsen. Maar ik had mij ‘mijn oude dag’ wel anders voorgesteld inderdaad. Ik was al een dag minder gaan werken en keek ook best wel uit naar mijn pensioen ondanks het werkplezier. Ik ben op zoek naar een nieuwe tijdinvulling maar kan nog niet zo veel want ik ben snel moe.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Onze trouwdag, de geboorte van de kinderen en ik geniet van de (bonus)kleinkinderen. Ook kijk ik met veel plezier terug op de trouwdag van onze dochter en schoonzoon. Zelf hoefden we niets te regelen en ze hebben er wat moois van gemaakt.
En de dieptepunten?
De kankerdiagnose natuurlijk maar ook het overlijden van vele dierbaren, vaak veel te jong.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Alleen al over mijn tijd bij boer Rooda kan ik vele verhalen vertellen, mede dankzij de escapades van Henk van der Molen. Ook het laswerk bracht mij op bijzondere locaties. In een klooster bijvoorbeeld, middenin de stad Düsseldorf in Duitsland. Het klooster werd verwarmd door de stadsverwarming en er moesten leidingen aangelegd worden naar de achterkant van de tuin waar een opvangcentrum voor junks werd gebouwd. Elke morgen was daar de persoonlijke begroeting van de pater in zijn mooie ‘jurk’. Waar de overige kloosterlingen intern verbleven, kwam hij er elke morgen in zijn bruin Golfje aantuffen.
Dochter Jantina, op wiens uitnodiging jij hier bent inderdaad, benoemt terecht mijn toch wel wat rebelse jeugd. Het ging dan ook mooi in mijn jonge jaren. We reden allemaal op opgevoerde brommers en waren niet eerder rustig totdat we hiermee de honderd aantikten. Op een avond ging ik op mijn Kreidler naar Tinus & Eke in Westerwijtwerd die helaas om twaalf uur de deur al gesloten had. Maar ik zag wel mensen binnen zitten en trok het gas flink open. Toen de deur toch open ging, reed ik met brommer en al naar binnen. Tinus werd niet boos maar maakte wel duidelijk dat hij hier niet van gediend was.
Jaren later zat ik in de kantine van ZEC en toen enige gasten aangaven naar de beroemde Westerwijtwerder kroeg te gaan, besloot ik om ze te vergezellen. Het was net alsof de tijd er had stilgestaan. Stamgasten als Piet Knien maar ook Willy Bodewes uit Bedum zaten er nog steeds. Laatstgenoemde herkende mij direct: ‘Jij reed toen zo maar op de brommer naar binnen!’
Ook in Café Tuitman op Klap ging het altijd mooi. Daar werd in die tijd flink gepokerd, vaak om veel geld. Op een avond had ik zoveel geld gewonnen dat ik ter plekke een Opel Commodore van een van mijn medekaarters kocht. Ik had nog niet eens een rijbewijs maar reed er uiteraard wel in. Toen ik eens door Huizinge chauffeerde, zag ik een politiebusje stilstaan op de weg. Men sommeerde mij te stoppen maar ik ging er via de berm snel vandoor. Vervolgens heb ik de auto eerst maar een poosje bij boer Rooda in de schuur verstopt…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb geen bücketlist. In mijn leven heb ik veel gezien en meegemaakt, ik vind het prima zo. Wel verheug ik mij op de zomervakantie. Dan gaan we met het hele gezin naar Zeeland. Daar gingen we vroeger met de kinderen ook al heen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Misschien had ik in mijn jonge jaren op school beter mijn best moeten doen. Maar dat heb ik later ingehaald door mijn lasdiploma’s te halen. Het verstand komt met de jaren inderdaad.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer maar een 8 of een 8,5. Zo af en toe moet je jezelf op een sokkeltje zetten.
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘Geniet van het leven want je bent er maar even.’ Dat is in mijn geval wel heel toepasselijk. Ik ga in elk geval nog voor een paar mooie jaren!