Wanneer de maand juni in het zicht komt, is het voor mij meestal de hoogste tijd om de jaarlijkse gastcolumn voor Bert te schrijven. In een eerdere editie heb ik het al eens gehad over het kunnen afvinken van dingen die je in je leven nog een keer zou willen doen. Vorige week kon dat weer eens.
Sinds vorig jaar werk ik bij een nieuwe werkgever (Hervis, Saalbach) en die organiseren één keer per jaar een event waar eigenlijk werknemers en leveranciers samenkomen om de theorie achter bepaalde producten gelijk uit te kunnen testen in de praktijk. Bij het evenement, dat overigens plaatsvindt aan het Gardameer in Italië (er zijn mindere locaties), staan eigenlijk drie thema’s centraal: Outdoor, Biking en Running.
Je Store Manager moet je eerst voor het event opgeven voordat je mee kunt doen. Ik was dan ook verheugd te horen dat ik aan de editie 2022 (die van 2020 en 2021 waren door Corona niet doorgegaan) mocht deelnemen. Aangezien Hervis 109 filialen in Oostenrijk heeft waren de ongeveer 100 deelnemers verdeeld over twee groepen van 50.
De eerste groep was van maandag tot en met woensdag en ik zat in de tweede groep en die waren er van woensdag tot en met vrijdag. Die 50 aanwezige dames en heren werden dan vervolgens weer onderverdeeld in 4 groepen van maximaal 15. Tot zover het organisatorische gedeelte, maar dan heeft u een beeld van het geheel…
Bij aankomst kregen we tijdens de lunch ons programma onder ogen en mijn aandacht ging meteen al uit naar het onderdeel dat voor de vrijdagochtend op de agenda stond: een Klettersteig, ook wel bekend als Via Ferrata en het is een term uit het Alpinisme. Vanuit het Italiaans vertaald betekent het ‘ijzeren weg’ en deze uitleg geeft daarmee al enigszins een beeld van wat het feitelijk inhoudt.
Het is namelijk een met staalkabels uitgezet parcours langs een rotswand. Het e-biken, hiken en trailrunning zijn ook leuk om te doen, maar met deze sporten had ik al eens kennisgemaakt. Sinds we (Evelien en ik) in Oostenrijk wonen heb ik een lijstje met sporten die ik graag nog eens zou willen uitproberen en de Klettersteig staat in de top drie.
Dit lijstje is meer dan een paar woorden op papier: het gaat om het overwinnen van angsten, uit je comfortzone stappen, nieuwe ervaringen opdoen, dingen uitproberen. Eigenlijk dat doen waarvan het (Groninger) verstand zegt: zou je dit nou wel doen, jongen…? Want alleen al deelnemen aan het event vergde reeds enige moed van mijn kant. Ik kende van de hele club van 50 welgeteld twee mensen, om maar wat te noemen.
We sliepen in een eenpersoons tentje op een matje van ongeveer 2 cm dik. Ik ben sowieso al een lichte slaper maar dat even terzijde. Uiteraard zit er ook een stukje moeilijkheid in de factor onzekerheid omdat je het voor de eerste keer doet en dus niet goed weet wat je ervan kunt verwachten. Ik denk dat hierin ook een gedeelte van de voldoening, die je nadien hebt, schuilt. Omdat je het toch maar mooi gedaan hebt, hoe maakt eigenlijk niet uit omdat het voor jou de eerste keer was.
Terug naar het event genaamd Arco, vernoemd naar de plaats waar we verbleven vlakbij het Gardameer. De e-bike tour langs de randen van het meer en de trailrun van 6 kilometer en 500 hoogtemeters waren al behoorlijk indrukwekkend, maar het viel in het niets bij mijn ervaring op de vrijdagochtend.
We dienden ons om half 9 ’s ochtends te melden bij onze twee gidsen. Zij werken bij Petzl, een Franse fabrikant van klimuitrustingen. We kregen een helm, handschoenen en een klimgordel, meer heb je in principe ook niet nodig bij Via ferrata. Na een korte uitleg over het gebruiken van de carabiners in combinatie met je klimgordel liepen we richting het beginpunt, een kloof tussen twee rotsen. Via de staalkabels werkten we onze weg naar boven, waarna we in een soort paradijselijk tussenstuk kwamen. Gelegen tussen de rotsen maar met een eigen flora en fauna, een klein meertje en een hangbrug(!) om bij het volgende gedeelte te komen.
De voor mij letterlijk onbekende weg naar boven was puur genieten waarbij ik me eigenlijk elke meter omhoog zekerder voelde van het mij zojuist aangeleerde. Het tweede gedeelte laat zich het beste omschrijven als een soort jungle met veel groen, watervallen, lianen en varens. Via een deze keer iets kleinere hangbrug (apenbrug) kwamen we uiteindelijk na een klim van ongeveer anderhalf uur uit op de top van de kloof en werden we nog even getrakteerd op een fenomenaal uitzicht over het Gardameer.
Daarboven kwam er een gevoel van trots bij me naar boven en ik denk dat ze dat bedoelen met dat je uit je comfortzone, door de angstzone, uiteindelijk bij de magische zone terecht komt. Daarboven het Gardameer zat ik even kort in mijn magische zone. Gelukkig kon ik er de 40 minuten durende wandeling terug nog volop van nagenieten. Ik kan het iedereen aanraden!