Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Reinder Jan Wijpkema, roepnaam Reinder. Bij de eerste twee kinderen werden de grootouders vernoemd en ik kreeg als kind nummer drie de namen van mijn vader (Reinder) en moeder (Jannie) mee. In totaal kreeg het arbeidersgezin Wijpkema vijf kinderen. Mijn oudste broer woont in Bolivia, de rest woont dichterbij. Mijn vader was aanvankelijk boerenarbeider en werd later zelfstandig boer in Noorddijk op een familieboerderij..
Ik ben geboren op het eiland Dubbeldam, tegenwoordig is dat een onderdeel van Dordrecht. Mijn ouders kwamen oorspronkelijk uit Groningen maar mijn vaders werk bracht ons naar het westen. Daar kon mijn moeder echter niet aarden met als gevolg dat ik hier uiteindelijk maar drie maand gewoond heb. Daarna volgden eerst vier jaar Tjuchem, daarna Noorddijk, Warffum, Sauwerd en toen kwam Kantens in beeld. Daar heb ik op vijf verschillende plekken gewoond en tussendoor volgde ook nog een uitstapje van acht jaar naar Middelstum. Sinds vier jaar woon ik aan de Bredewegstraat en daar ben ik thuisgekomen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik heb een samenlevingscontract met Geert Jan. Hij is 22 jaar jonger dan ik en is naast ons geboren. Ik ben hem later in de kroeg tegengekomen in de tijd dat hij dakloos was en nam hem in huis. We hebben wat dat betreft een soort van vader-zoon relatie en hij is in mijn gezin opgegroeid. We kunnen het prima met elkaar vinden maar botsen af en toe stevig. Wat dat betreft zijn we net een getrouwd stel, haha.
Mijn toenmalige vrouw en ik hebben twee zoons gekregen. We zijn ongeveer twintig jaar geleden gescheiden maar hebben geen problemen met elkaar. In 1987 is onze oudste zoon Rene geboren. Hij woont in Yde en heeft een dochter van bijna twee jaar oud. Mark is twee jaar jonger en woont in Nieuwe Pekela. Ook hij heeft een dochter, zij is dik een jaar. Ik ben dus de trotse opa van twee kleindochters. ‘Van het goede soort lopen er nooit genoeg rond!’
Wat is uw voormalig beroep?
In mijn jonge jaren wilde ik graag kok worden maar daar was mijn moeder niet zo blij mee want dan moest je op zondag werken. Na de lagere school, die ik in verschillende plaatsen heb doorlopen, ging ik naar de Prins Bernard LTS in Groningen waar ik voor de timmerrichting koos. Binnen een jaar werd ik echter van school gestuurd. Dat leverde mij een ‘degradatie’ op richting de ITO waar ik vervolgens wel op het hoogste (P-)niveau slaagde. Ik was vijftien jaar toen ik mijn diploma haalde en ging gelijk aan het werk. Dat ondanks goedbedoelde school- en ouderadviezen om door te leren.
Wel ging ik voor mijn aspirant-gazel diploma. Door die opleiding te volgen, hoefde ik van mijn vader geen kostgeld te betalen. Ik kreeg de smaak te pakken en werd op de net opgestarte streekschool gazel en daarna meester timmerman. Uiteindelijk heb ik zelfs mijn aannemersdiploma gehaald. Daar stond drie jaar voor maar ik heb er uiteindelijk acht jaar over gedaan. De laatste twee jaar moest ik om de week op zaterdag naar Rotterdam waar ik van 07.30 tot 19.30 uur les kreeg. Ik dacht na mijn eerste examen, dat ik hem prima afgerond had maar dat bleek niet het geval te zijn. Dat kostte mij 6.000 gulden, uit mijn eigen zak te betalen. De tweede keer was ook geen succes.
In mijn geval was drie keer scheepsrecht en juist dat laatste examen dacht ik volledig verknald te hebben. Toen postbode Marten de Vries met aangetekende post langskwam wist ik zeker dat het toch gelukt was. Ik moet toegeven dat ik een traantje weggepinkt heb. Bij Otto Parkes heb ik toen een groot feest gegeven. ‘Dat gaat jou wel 1.500 gulden kosten’, zei hij. Dat vond ik geen probleem want zo’n (her)examen kostte ruim 8.000 gulden dus dat kon wel uit.
Ik heb eerst bij verschillende bazen de fijne kneepjes van het vak geleerd. Dat ging met ups en downs gepaard. Zo heb ik twee keer een faillissement meegemaakt. Door mijn laatste werkgever voelde ik mij slecht behandeld, voor mij een reden om mij in te schrijven bij de Kamer van Koophandel. Mijn vrouw was het er niet mee eens, het kwam ook een beetje als een donderslag bij heldere hemel alhoewel ik het al wel eens eerder aangegeven had. Maar voor mijn gevoel was dit het juiste moment.
En zo werd 35 jaar geleden Timmer- en aannemersbedrijf R.J. Wijpkema geboren en van die beslissing heb ik nooit spijt gehad. Ik heb diverse economische crises meegemaakt maar altijd genoeg werk gehad. Reclame hoef ik nooit te maken. Aannemers huren mij in, zo doe ik momenteel veel voor Bouwbedrijf de Boer uit Groningen. Een opdrachtgever waar ik al twintig jaar een goede werkverhouding mee heb. Een van de laatste klussen was voor het dorpshuis in Ezinge dat inmiddels verbouwd is tot een multifunctionele accommodatie (MFA). Maar ik heb ook de nodige opdrachten voor Timmerfabriek Oomkens uit mogen voeren.
Als uitvoerder regel ik nu alles op de bouwput. Ik zorg dat de planning gehaald word en los mogelijke problemen op. Werkweken van honderd uur zijn echter voorbij. Met het oog op mijn gezondheid, dik twee maand geleden heb ik een hartaanval gehad, werk ik nu vier halve dagen in de week. Dat was zeker een heftige ervaring maar thuis gaan zitten sippen is voor mij geen optie. Ik moet bezig blijven en wat omhanden hebben.
Het klopt dat ik ook nog enige jaren eigenaar van Café de Posthoorn in Kantens geweest ben, destijds een begrip in de omgeving. Dit café heb ik op kerstavond 1998 gekocht van Otto Parkes na hier eerst anderhalf jaar lang met hem over gedebatteerd te hebben. Het ging niet zonder slag of stoot dus maar op zijn zeventigste vond hij het welletjes. Al met al heb ik de Posthoorn zo’n vijf jaar gerund. Overdag werkte ik in de bouw, in die tijd zelfs voor een ziekenhuisproject in Hoorn, en ’s avonds en ’s weekends was ik dus in het café te vinden.
Het viel niet mee om de concurrentie met bijvoorbeeld de jeugdsoos in Kantens aan te gaan. Er waren afspraken gemaakt met de gemeente dat daar geen alcohol mocht worden geschonken maar dat gebeurde vervolgens wel. Toen diezelfde gemeente ook nog eens met allerlei aanvullende maatregelen kwam, bijvoorbeeld op het gebied van veiligheid in de vorm van een noodverlichting, was het voor mij welletjes. Ik besloot na vijf jaar de stekker uit Café de Posthoorn te halen.
Sinds die tijd is de samenwerking en het vertrouwen in de overheid tot een dieptepunt gedaald. Nog steeds wantrouw ik alles wat met de overheid en de ambtenarij te maken heeft. Voor mij een reden om bijvoorbeeld de waardedalingregeling en de aanvullende subsidie niet aan te vragen. Want ik ben er van overtuigd dat er iets achter deze regeling zit. Maar dat is natuurlijk mijn eigen mening en daarvoor word ik ook wel eens voor gek verklaard.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik probeer zolang mogelijk actief te blijven maar alleen met het uitvoeren van leuke klussen. Zo mag ik bijvoorbeeld ook gereedschappen en trappen keuren, daar heb ik in de loop der jaren mijn certificaten voor gehaald. Werken is mijn hobby en ik vind het geweldig om te bouwen. Ik baal er echter wel van dat het steeds meer een papieren wereld is geworden.
Daarnaast ben ik graag in onze mooie tuin bezig. Het is zowel een bloemen- als een groentetuin. Nee, van het sporten ben ik niet maar ik vermoed dat ik dagelijks op de bouwplaats wel de 10.000 stappen haal. Eten koken is ook een hobby van mij. Dinsdagavond komen vaak meerdere mensen langs om gezellig mee te eten.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dan ga ik voor de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. Ze zijn kerngezond en komen regelmatig langs. Daar vallen andere zaken, zoals het runnen van mijn eigen onderneming, bij in het niet.
En de dieptepunten?
Mijn scheiding was een heftige tijd en daarbij had ik het gevoel dat ik door de maatschappij en de kerk, waar ik toch het nodige vrijwilligerswerk voor gedaan heb, uitgekotst werd. Ik heb mij vervolgens voorgenomen om nooit meer een stap in een kerkgebouw te zetten maar door bijvoorbeeld de begrafenis van mijn ouders bij te wonen heb ik deze mening bijgesteld.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Of iemand nou links of rechts denkt of gaat, vind ik niet interessant. Ik laat iedereen in zijn waarde. Wel vind ik het heel belangrijk dat mensen niet met de massa meelopen maar zelfstandig blijven denken en daarbij hun eigen verantwoordelijkheid nemen. Het klopt dat ik radicaal ben en een uitgesproken mening heb. Iets wat niet iedereen mij in dank afneemt. Maar ik heb nu eenmaal een hekel aan mensen die met alle winden meewaaien zonder een eigen mening te vormen.
Ik mag graag prikkelende mails of brieven naar een politicus, bestuurder of gemeenteraadslid sturen maar geef direct toe dat ik dat vroeger vaker deed dan tegenwoordig. Ik ben dus wat milder geworden. Of dat nu door het stijgen der jaren komt of toch omdat ik bij het klimmen van de jaren wat verstandiger geworden ben, laat ik maar in het midden.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Er schiet mij zo 1,2,3 niets te binnen. Ik ben bijvoorbeeld bij mijn broer op bezoek geweest die eerst in Argentinië en nu in Bolivia woont. Wat dat betreft heb ik in Zuid-Amerika het nodige gezien. Ik vind veel dingen leuk om te volgen of om bij te wonen en heb veel waardering voor mensen die zich ergens voor inzetten.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb nergens spijt van. Of het moet van die dingen zijn die ik niet gedaan heb maar wel had willen doen. Een vakantie bijvoorbeeld, die er in het verleden wel eens bij ingeschoten is.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Het leven is in de loop der jaren steeds mooier geworden. Noteer dus gerust een acht. Dingen die goed gaan daar heb je het vaak niet meer over en ben je dan zo vergeten. Zaken die verkeerd gaan, blijven langer hangen. Maar daar leer je ook weer van.
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘Neem nooit iets klakkeloos aan en bedenk dat de waarheid altijd ergens in het midden ligt.’ Dat ik hierbij vooral doel op een boodschap of mededelingen van de overheid, zal je inmiddels vast niet meer verbazen.