1 mei 2022, Dag van de Arbeid
Je kunt tegenwoordig geen winkel of horecagelegenheid voorbij lopen, of je ziet een A4-tje hangen met “Medewerker gezocht”. Busjes en vrachtwagens rijden rond met teksten “collega gezocht”. Onze welvaartseconomie staat onder zware druk en in iedere branche is de nood hoog. Vooral in sectoren waar handige handjes worden gevraagd is de spoeling dun. Wij hebben al jaren geen mensen meer opgeleid om met hun handen brood te verdienen en daar plukken wij nu de wrange vruchten van.
Naast het (niet) opleiden van jongeren helpt de vergrijzing natuurlijk ook niet mee. Gelukkig blinkt deze laatste groep wel uit in het doen van vrijwilligerswerk. En dat is maar goed ook. Zo heeft de Voedselbank in de gemeente Oldambt gemiddeld 400 “klanten”, die wekelijks van eten worden voorzien. Met busjes wordt langs winkels gereden om zoveel mogelijk voedsel te verzamelen. In 9 van de 10 gevallen wordt zo’n busje bestuurd door een pensionado en blijkt het iedere dag een crime om genoeg vrijwilligers hiervoor te krijgen.
Maar zal er van die 400 klanten niemand een rijbewijs hebben vraag ik mij dan af. Vooropgesteld dat ik niemand zo’n situatie gun, maar je zou toch een deel van deze “klanten” in actie moeten kunnen krijgen en ze zo uit hun isolement halen? Het blijkt namelijk, dat een groot deel van de Voedselbankklanten alle dagen thuis zit, terwijl er toch werk genoeg is. Ook voor mensen die minder handig zijn bijvoorbeeld.
Vaak zijn er allerlei achterliggende redenen, dat deze groep niet deelneemt aan het arbeidsproces. Kosten voor vervoer, oppas voor de kinderen en / of huisdieren, mentale problemen of ‘geen zin’ zijn het meest gehoord. Voor dit laatste select gezelschap is de oplossing niet zo heel moeilijk. Gewoon de uitkering stoppen. Van dit deel bespaard geld kan de rest financieel beloond worden door een kleine tegenprestatie te leveren. In wat voor vorm dan ook, maar wel binnen de mogelijkheden.
Misschien kan Sywert van Lienden wel een kleine financiële bijdrage doen. De mondkapjesdeal heeft hem geen windeieren gelegd, al zijn inmiddels een deel van de binnen geharkte miljoenen door het Openbaar Ministerie opgeëist. De welbespraakte oud LAKS voorzitter lijkt voorlopig de mond gesnoerd en hopelijk zien we deze slinkse rakker niet terug op een ander podium.
Over podium gesproken. Daar kun je ook hard vanaf donderen. En ook daar helpt geld geen ene moer. Ik heb het over Johnny de Mol. Johnny jr. was in 2015 zo vriendelijk zijn toenmalig vriendin alle hoeken van Ibiza te laten zien. Alleen nam hij dit net iets te letterlijk, waardoor vader zijn portemonnee moest trekken om ex-vriendin + gemoederen rustig te houden. Een luxe villa en her en der wat handgeld uitdelend leek voldoende om de zaak onder de pet te houden. Maar de tonnen van de ex-vriendin raakten op en Johnny ging ineens van Half8 naar Half7. Exit dus.
Nu hoeven we niet bang te zijn, dat we Johnny jr. niet meer terugzien op de buis. Daarvoor heeft papa teveel mediabelangen en kleine Johnny te weinig andere vaardigheden. Daarnaast moet je je oprecht afvragen, of iemand op de handige (wapperende) handjes van kleine John zit te wachten. Nee, de Dag van de Arbeid brengt niet alleen maar hosanna blijkt wel.
4 mei 2022, Dodenherdenking
Met z’n allen even stilstaan en 2 minuten relativeren. Dat is 4 mei om 20.00 uur. Of terugdenken aan de mensen die de oorlog hebben meegemaakt en daar geleden hebben, maar ook geholpen en ondersteund hebben. Niet bezig zijn met eigen beslommeringen, maar je inzetten voor de goede zaak. Wat kun je voor een ander betekenen? Strijders, slachtoffers, verraders. Welke rol past waarbij.
Op 4 mei ontsteken we een kaarsje. Een kaars geeft warmte en licht, al heeft Johan Derksen hier onlangs een andere betekenis aan gegeven. Die warmte is voor onze naasten en gevallenen, het licht voor de toekomst. Geen oorlog meer!? Deze uitspraak is al heel veel gedaan, maar de geschiedenis leert ook, dat het geen stand houdt. Proleten, dictators en andere volksmenners komen overal naar boven drijven. Die staan niet even 2 minuten stil. Die zijn alleen maar bezig met geschiedenis schrijven. Dezelfde geschiedenis waar we nu van wegkijken, maar later hopen te leren.
Nu herdenken we onze doden. Mannen en vrouwen die gestreden hebben voor vrijheid. Onze hedendaagse vrijheid. Een vrijheid die ervoor zorgt, dat we leven in een land, waar je alles mag zeggen (al lijkt dat steeds minder te worden) en denken. Waar je niet bang hoeft te zijn om zomaar opgepakt te worden. Een vrijheid die we mede te danken hebben aan de Amerikanen, Canadezen en Britten. Want wat was er gebeurd, als zij niet meegeholpen hadden ons te bevrijden van het Duitse juk? Hoe hadden de landsgrenzen dan gelopen? En hoe lopen de grenzen straks in Oekraïne?
5 mei 2022; Bevrijdingsdag
Bevrijdingsdag, de dag dat we officieel bevrijd zijn van de Duitse overheersing. Een dag die we moeten koesteren en vieren. Niet één keer in de 5 jaar, nee ieder jaar! En of dat met een duur Bevrijdingsfestival moet is maar de vraag. Het is toch van de gekke, dat 5 euro entree vragen voor een festival zoveel negatieve reacties teweeg brengt. Waarom?
Wie heeft die onzin bedacht, dat een Bevrijdingsfestival gratis hoort te zijn? Belachelijk. De jeugd betaalt grif voor bijvoorbeeld Lowlands en Pinkpop. En bij een dancefeest als Sensation kom je niet voor minder dan € 100,- naar binnen. Een gemiddeld concertkaartje kost € 70,- en een avondje uitgaan lukt ook niet voor minder dan € 50,-. Dus wat is het probleem van € 5,- entree betalen? Einde discussie wat mij betreft.
Terug naar onze onder druk staande welvaartseconomie. Hebben we misschien teveel afleiding en leuke dingen, waar we bij MOETEN zijn? Kunnen we dit allemaal wel overeind houden? Zit onze agenda eigenlijk niet gewoon te vol? Wees eens eerlijk naar jezelf; het kan toch wel iets minder? Iets minder verplichtingen zeg maar, iets minder feestjes. Als we bevrijd zijn van de druk om overal maar bij te moeten zijn, dan hebben we met elkaar ook meer tijd om vrijwilligerswerk te doen voor de verenigingen, waar wij en onze kinderen lid van zijn.
Uit ervaring merk ik, dat het op zaterdag erg lastig is om mensen (ouders) in beweging te krijgen. Bijna iedereen heeft zijn dag al ingevuld en heeft geen gaatje in zijn dagprogramma om bijvoorbeeld te chauffeuren, vlaggen of anderszins te ondersteunen. Alleen een concreet schema, gedeeld in een Whatsappgroep, biedt voldoende soelaas om redelijk probleemloos het seizoen door te komen.
Conclusie: overal hebben we handjes nodig. In vrijwilligerswerk maar ook in betaald werk. En nee, we zitten niet op Johnny de Mol te wachten. We zijn blij daarvan bevrijd te zijn.