Het is weer eind april, bijna mei. Als je bij het schrijven van een derde gastcolumn al van een traditie kunt spreken dan is dit nu een traditie. Op zoek naar inspiratie voor een verhaal zie ik dat dat de vorige keer ook al moeilijk was. Maar de deadline hangt als ‘het zwaard van Damascus’ boven me.
Ik weet dat het Damocles moet zijn, maar in een ver verleden las ik in een interview met voormalig voorzitter en tevens ‘zwieneboer’ van FC Groningen Renze de Vries, de fantastische verspreking dat ‘Het zwaard van Damascus boven deze vereniging hangt’.
Maar in deze tijd van het jaar dat alles weer begint te groeien en bloeien denk ik vaak terug aan een gesprek dat ik ooit had met een keuterboer die samen met zijn zoon een paar schapen had. Het gesprek had ik nooit gehad als ik in 2013 niet van de ene op de andere dag werkloos was geworden.
Ik ging als vrijwilliger aan de slag bij Samen in Beeld TV. Onder de bezielende leiding van Ina Spijk maakten we televisie programma’s voor, maar vooral ook met ouderen. Onze studio was eerst het oude medicijnenhok in Hunsingoheerd van waaruit we gewapend met camera, licht en geluid op pad gingen. Later kwamen we in een grotere ruimte en met een groep enthousiaste vrijwilligers hebben we prachtige uitzendingen gemaakt en kregen we veel waardering en ook (landelijke) prijzen en onderscheidingen.
Helaas was het financieel op den duur niet meer haalbaar (op een gegeven ogenblik moet je als stichting je eigen broek ophouden en gaan de subsidiekranen – terecht – dicht) en is dit media-project een vroege dood gestorven. Maar SiB TV heeft wel mede aan de basis gestaan van wat nu de lokale Omroep Het Hogeland is en waar ik met nog meer plezier radioprogramma’s maak.
Maar terug naar de schapen. In het voorjaar (2014, 2015?) maakten we een lentespecial met ontluikende narcissen, prachtige bloesemende bomen en uiteraard lammetjes. Het fenomeen dat we tegenwoordig massaal naar een boerderij gaan om te kijken naar de ‘dansende’ koeien die van stal gaan bestond toen gelukkig nog niet.
Voor deze uitzending kwam ik met een cameraman terecht op Meij. De vader stond ons op te wachten en liet ons de stal zien waar de pasgeboren lammetjes waren. De cameraman ging aan de slag en wij gingen weer naar buiten. Hij droeg een overall en ‘mit stevels aan en haanden ien buus’ kwamen we aan de praat. Kijkend naar van alles en niets spraken we over de schapen.
Dat wil zeggen, hij sprak en ik luisterde. Hoe het lammeren ging, dat ze nu een internetcamera in de stal hadden zodat hij niet altijd aanwezig hoefde te zijn. Maar ook over hoe hij toch vaak midden in de nacht hierheen kwam om alles in de gaten te houden en in te grijpen indien nodig. Want het ging ook wel es mis. De enorme liefde voor de schapen was bijzonder mooi om te horen, maar tegelijkertijd ook de nuchterheid als bleek dat hij soms niet kon helpen.
Als het nodig was, kwam de veearts, maar dat kostte wel sloten vol geld en als dat te vaak gebeurde dan moesten er (soms) nare keuzes gemaakt worden. Dat ze dan de natuur zijn gang moesten laten gaan. Daar hadden hij en z’n zoon dan ook vrede mee. Maar voor het zover kwam hadden ze wel alle mogelijkheden uit de kast gehaald.
Aan de ene kant helaas, maar aan de andere kant ook wel prima dat we van dat gesprek geen beelden hebben gemaakt. Want bij mij is dit gesprek in het geheugen gegrift. Was dit nou typische Groninger nuchterheid of het boerenverstand? Maakt ook niet uit.