Vorige week trainden de mannen van Fietsers voor Vrijheid Leipzig – Middelstum drie dagen achter elkaar om te checken hoe het met hun vorm en conditie is. Dag 1 stond in het teken van het foto’s maken bij diverse kledingssponsoren. Een mooi rondje door de noordelijke helft van onze provincie dus. Na afloop van trainingsdag 2 en 3 besloot de nestor van de groep, Siep Brink – 72 jaar jong -, om in de pen te kruipen zodat de buitenwacht mee kan genieten van hetgeen er zich qua groepsdynamiek binnen de fietsgroep ontwikkelt. En die bevindingen en observaties wil ik u niet onthouden….
Vrijdag 15 april:
Wat een dag vandaag met de Leipzig-groep. Dit was de 2e van drie trainingsdagen in het kader van de voorbereiding op onze reis vanaf Leipzig naar Middelstum. Er is van alles gebeurd en we hebben van alles meegemaakt vandaag. Ik denk niet dat ik volledig kan zijn in dit verslag want dan blijf ik schrijven. Maar als onze echte reis net zo verloopt als deze trainingsdag dan kunnen we nog heel wat beleven samen. En dat allemaal in de positieve zin, hoewel….
De dag begon met het ophalen van Henk Hoeksema vanaf zijn huisadres. Hij moest vervoerd worden van zijn huis naar de kantine van de v.v. Middelstum. Waarom hijzelf dat eindje niet kon fietsen is mij geheel onduidelijk. De afstand is toch niet onoverbrugbaar???? Op het moment dat hij instapte in de auto, parkeerde er een bestelbus waarvan de bestuurder op het adres van Henk en Lieneke moest zijn. ‘Oh, wacht maar even’, sprak Henk, ‘dat is binnen 5 minuten gefikst’.
Neen dus, wachten en nog weer wachten. Henk Medema werd al ongerust en liet Anne bellen waar wij bleven. Henk Hoeksema kwam hijgend vertellen dat het even wat langer duurde dan 5 minuten, dus wij konden wel naar de sporthal gaan. Daar aangekomen zat een soort ontvangstcomité van noeste vrijwilligers van de v.v. Middelstum. Je moet trots en zuinig zijn op deze mensen, altijd in de weer voor de club, altijd bezig, niets is hen teveel en…. de laatste dorpsroddels worden natuurlijk uitgewisseld.
Maar de koffie was klaar en smaakte erg lekker. Eindelijk verscheen Henk Hoeksema ook op het appel. De aannemer had slecht nieuws voor Henk. Hij zal zelf een diepe sleuf moeten graven in en bij zijn huis. En dit alles vanwege een nieuwe keuken. Ja, je moet er wat voor overhebben. Maar Henk is een echte keukenprins, dus dat komt dik voor mekaar. Eindelijk konden we richting Duitsland vertrekken. Weliswaar bijna een uur achter op het schema, maar dat kon de pret niet drukken.
Onderweg leek Duitsland leeg te lopen. Allemaal op weg naar de bloemetjesmarkt in Groningen. Hierdoor kregen wij het een stuk ruimer in Duitsland, was de algemene gedachte. Bij de start hadden 4 heren zich uitgedost in een winterjack en een lange broek. Ik was de enige optimist en had een korte broek uitgezocht in de veronderstelling dat de zon nog zou gaan schijnen. Dat was echter niet het geval en te optimistisch gedacht.
Na amper een uur gefietst te hebben werd er al gesproken over Bratwurst mit Sauerkraut. We waren juist in het stadje Papenburg (van de Meyer-werf) gearriveerd en gingen naarstig op zoek naar Bratwurst und Sauerkraut. Maar helaas niets te vinden wat op Bratwurst leek. Dan maar weer verder fietsen. Een snelle Jelle ging er ook prima in als alternatief. Onze techneut Anne (Huitsing), wie kent hem niet, was een prima volger van ons en overal langs de route dook hij op met zijn altijd brede glimlach in de bestelbus van broer Henk. Ook filmpjes en foto’s heeft hij volop gemaakt.
Er werd een strak tempo onderhouden, waarbij met name Henk Huitsing zich onderscheidde. Hij had op het stuur een soort van TomTom waarop hij de route had ingepland die wij gingen fietsen. Behalve dat, had hij ook een geluidsbox bij zich die menig Duitser de stuipen op het lijf joeg. Velen schrokken zich een hoedje. Anderen draaiden zich verwonderd om, wat is hier aan de hand? Uit de geluidsbox kwam de blikken stem van een mevrouw die ons de weg wees. Ja, de techniek gaat steeds verder en verder.
Maar Henk liet zich door niets en niemand van de wijs brengen en leidde ons prima door Ost-Friesland, richting Leer. Plotseling dook er langs de weg een Imbiss op, een soort van cafetaria, waar zeker Bratwurst zou zijn. Hierdoor werd er vrij abrupt in de remmen geknepen door Henk Huitsing en Henk Hoeksema waardoor Henk Medema te laat zijn voet uit het klikpedaal haalde en hij kermend van schrik van zijn fiets viel. Nu op zijn linkerknie, en de vorige week ook al op zijn rechterknie.
Bezorgdheid en hilariteit voeren dan de boventoon als zoiets gebeurt. Het is altijd een wat knullig gezicht als een wat oudere man voor je ogen zo valt, waarbij een soort van hulpeloosheid naar voren komt. Immers, je kunt niet direct helpen en voelt ook de pijn mee van degene die dat overkomt. Dat juist Henk Medema dit moest overkomen (ja, je gunt het niemand natuurlijk), want de vorige week was hij ook al gevallen met zijn mooie nieuwe fiets en nu alweer. Hij is werkelijk met een inhaalslag begonnen.
Maar de pret was even ver te zoeken bij hem op dat moment, en dat was begrijpelijk. Bovendien constateerde hij nog een leegloper van zijn achterwiel en toen was het humeur helemaal beneden nul. Wat een ellende. Hoeveel kan een mens verdragen?? Maar de Imbiss was gevonden en nu kon er gegeten worden. De vrouwelijke bediende had ons zo te zien liever niet in de cafetaria. Ons werd een aparte kamer aangeboden waar we de bestelling konden plaatsen en na lang wachten was het dan eindelijk zover. Patat met mayo en Bratwurst en Sauerkraut, wat wil een mens nog meer?
Na deze ongezonde hap, maar wel maagvullend, ging de reis verder. Maar niet eerder dan dat de achterband van Henk Medema weer werd bijgepompt en wij richting Leer verder fietsten. Hier was het wel even zoeken in de binnenstad van Leer, waar we langs moesten, maar ook hier onderscheidde Henk Huitsing zich weer. Hij liet zich vandaag van zijn beste zijde zien en wierp zich op als een soort van wegkapitein. Moeiteloos ging het, zo leek het wel, af en toe met de fiets op de nek een bruggetje op of via een trapje naar beneden.
Hier was het dat we Anne even kwijt raakten, maar in Bunde, na de zoveelste plaspauze, was hij er weer bij. Intussen was bij Henk Medema het humeur nog verder gedaald, immers hij had een leegloper, dus een lekke band en het gevolg was een bandwissel. Pieter Jan, ook een erg handige man trouwens die je er prima bij kunt hebben en rustig de zaken bekijkt, kwam nu in actie. Er werd gerommeld met een handpompje van weer……Henk Medema, maar zonder resultaat. Het merendeel van de lucht bleef buiten de band.
Henk was ten einde raad, hoe nu verder? Daar kwam Anne aan, helper in nood. Het fietspompje was weer los maar de binnenband van Henk Medema was kaduuk. Hij stapte (met fiets) gedesillusioneerd in de bezemwagen bij Anne Huitsing en liet zich vervoeren naar Bad Nieuweschans. De rest kroop weer op de fiets voor de laatste zes kilometer. Maar die afstand vond Henk Huitsing niet ver genoeg en liet ons bij Nieuweschans nog even verkeerd rijden.
En niet zomaar verkeerd rijden. Hij leidde ons over een paadje waarbij zich onze aambeien ook nog even flink lieten voelen dat zij er ook nog waren. Wat een flutpaadje. Maar we hebben het gehaald en we hebben veel plezier gehad en de stemming zat er na afloop in Vita Nova ook weer flink in. Dat is bemoedigend voor morgen, want dan gaan we aan de 3e trainingsdag beginnen. Ik heb er alle vertrouwen in en deze dag was prima voor de teambuilding.
Zaterdag 16 april:
Ja, de ene dag is de andere niet. Stond de dag van gisteren bol van allerlei bijzonderheden, zo niet deze dag. Niet dat het vandaag saai was, integendeel. We hebben nog wel genoeg meegemaakt. Al met al hebben we ruim 4 uur en 15 minuten in of op het zadel gezeten en kwamen we in de buurt van de markante 100 km grens. Toen Henk Huitsing en ik vanmorgen vanuit Bedum naar Fraamklap fietsten had ik het al wel door. Er was ons door de weerprofeten een nagenoeg windvrije dag beloofd, maar niet in Noord-Groningen en omstreken dus. Een dichte oost-zuid-oosten wind blies over de kale velden tussen Bedum en Fraamklap.
Nu heb ikzelf ooit eens gezegd dat je daar sterk van wordt en dat is ook zo. Maar naarmate je wat ouder wordt, wil je steeds comfortabeler fietsen en niet te veel harde wind tegen als het kan. De dag begon met een interview door journalist Johan Staal en fotograaf Afman namens de Ommelander Courant om 10.00 uur in ons clubhuis te Boerdam van de familie van der Laan. Pieter Jan had zoals altijd de zaakjes keurig voor elkaar. Kacheltje aan, de koffie warm en gebak met slagroom bij de koffie. Het kon minder op zijn Gronings gezegd.
De interviewer had zich goed voorbereid en stelde diverse vragen over onze toekomstige reis. Waarschijnlijk in de Ommelander van 25 april a.s. wordt het interview van ons in zijn geheel afgedrukt, zo mogelijk in alle edities van de krant. Nu was het de beurt aan fotograaf Afman te Baflo om een paar passende foto’s van ons te maken. Ook dat leverde geen problemen op. We moesten daarvoor van Fraamklap naar Middelstum fietsen en bij de ingang van het dorp, bij brug Nieuw Til, werden de foto’s gemaakt.
Nu waren we zelf als Leipzig-groep aan zet en begonnen we aan een tocht via Zuidlaren. Maar daarvoor werden we nog verblijd met nieuwe bidons van de firma (Robert Jan) Kooijmans Installatietechniek te Bedum. Hij had een foto van ons op Facebook gezien en zag dat we allemaal verschillende bidons hadden. ‘Zo kunnen we die jongens niet op pad sturen’, dacht hij. Bert Koster schreef al een keer: Van Kooijmans Kalkvrij, wordt iedereen blij. En zo is het ook. Robert Jan heel erg bedankt. Deze geste wordt erg op prijs gesteld door ons als groep.
Maar nu gaan we echt fietsen via de Halteweg naar Sint-Annen, Ten Boer, Ruischerbrug en zo naar Engelbert. De wind was grotendeels tegen op dit traject. Maar dan gaan eerst de sterke jongens op kop. Ikzelf moet ongeveer 15 a 20 kilometer fietsen voordat ik op kop kan rijden. Maar gelukkig wordt dat geaccepteerd door de rest. Gaandeweg de dag gaat het vaak steeds beter met mij. Dat anderen soms ook wat moeite hebben met het tempo wordt af en toe hoorbaar en ruikbaar. Je ziet hem er niet direct voor aan maar hij kan er wel wat van. Wie dat is? Jullie kennen hem allemaal. Wie het is, ik zeg het niet. Hij woont in Middelstum, meer kan ik er niet over kwijt. Nu laat ik mijzelf vaak ook niet onbetuigd, maar ik heb in deze drie dagen duidelijk mijn meerdere gevonden.
Dat zo’n fietstocht energie vreet, daar kwamen we achter vanmorgen. Via een prachtig natuurgebied tussen Waterhuizen en Kropswolde kregen sommige mannen trek. En als je dan ook nog eens ergens rijdt waar je nog nooit geweest bent, heb je ook geen idee waar onze tussenstop Zuidlaren ligt. We hielden een tussenstop bij Fietscafe De Klasbak aan de Brink te Zuidlaren. Maar degene die het meeste honger had, Henk Huitsing, had nu ineens oog voor heel iets anders. Een vrouwelijke collega of oud-collega van Henk hield daar pauze en was ook op de racefiets. Heel toevallig allemaal.
Ineens geen honger meer bij Henk en ook geen interesse meer in ons. Uiteindelijk kwam Henk binnen, maar niet eerder dan dat hij heel erg stoer met deze jongedame op de foto was gezet. Maar we moesten verder, de tijd drong, we wilden graag in de buurt van de 100 km uitkomen. Via Zuidlaren en De Punt naar Eelde en Paterswolde en zo richting De Onlanden, een natuurgebied tussen Peize, Hoogkerk en Eelderwolde. Een prachtig fietspad leidt je langs dit natuurgebied, waarna we uitkwamen bij Hoogkerk.
Na Hoogkerk werd nog een korte laatste stop ingelast bij een picknicktafel. Via Dorkwerd langs het Van Starkenborghkanaal en daarna over het nieuwe snelle fietspad richting Adorp, waar we ter hoogte van Koningslaagte afdraaiden zo richting de Wolddijk. Bij de Wroetende Mol aangekomen sloegen Henk Huitsing en ik rechtsaf naar Bedum, de rest linksaf richting Onderdendam. Ik had op mijn teller bijna 100 km. De moeite waard en voor iedereen een goede training.
Deze drie dagen waren nuttig en waardevol. In de eerste plaats voor de conditie maar ook voor de saamhorigheid en voor de teambuilding. Ook ervaar je dan wat drie dagen achter elkaar lichamelijk met je doet. Straks moeten we zes dagen achter elkaar fietsen. Maar vooral deze dag liet zien dat we conditioneel op de goede weg zijn. Ik heb er volop vertrouwen in dat het goed gaat. Geen lekke banden dit keer, dus Anne hoefde niet in actie te komen. Hij had een vrije dag en was oproepkracht.
Onze Gretha had ook weer het nodige voorbereid voor ons interview en is gewoon van onschatbare waarde als je zoiets als wij ondernemen. Namens de groep allebei heel erg bedankt dat jullie achter de schermen zoveel onzichtbaar werk doen!
Siep Brink
Het programma voor 5 mei a.s. is rond:
Op donderdag 28 april vertrekt de groep, samen met Be Huizing, naar het vroegere Oost-Duitsland. Op donderdag en vrijdag wordt vervolgens het Wielermuseum, het Herdenkingsmonument en een soort van oorlogsmuseum aangedaan. In Leipzig wordt op zaterdag 30 april met de fietstocht van zo’n kleine zeshonderd kilometer begonnen. De laatste fietsdag is op Bedrijvingsdag waar van Bad Nieuweschans terug naar Middelstum wordt gefietst.
Op 5 mei 2022 verzamelen de kinderen van de basisscholen uit Middelstum zich om 15.15 uur met een versierde fiets op de parkeerplaats bij de brandweerkazerne in Middelstum (Delleweg). Hier wordt de fietsgroep opgewacht. Als de groep is gearriveerd wordt hen een fakkel met het vrijheidsvuur overhandigd. Vervolgens wordt er met z’n allen een rondje door het dorp gefietst met als eindpunt de Burchtstraat ter hoogte van de Hoeksteenkerk. Daar wordt het vrijheidsvuur ontstoken en als teken van vrede, vrijheid en liefde zullen er ook 7 witte duiven worden opgelaten.
Aan het pand van de familie Donkerbroek (waar Bakker Henk Post is gevestigd) zal een plaquette worden onthuld ter herinnering aan de razzia in 1944 en de slachtoffers. Wanneer dit officiele gedeelte achter de rug is, is iedereen van harte welkom voor een hapje en drankje in Vita Nova, Heerestraat 39, Middelstum. In Vita Nova worden op een groot scherm de foto’s en filmpjes vertoond die tijdens de fietstocht zijn gemaakt. Van harte welkom om dit met ons te volgen!!