Ongeveer veertig jaar geleden werden mijn beide ouders binnen een jaar vijftig. Hoe bijzonder dat was bleek wel uit het feit dat zuster Aukje al vroeg in de ochtend in de weer was om een pop in de voortuin te zetten met daarbij een spandoek, vast gemaakt van een oude laken, met bijpassende tekst. Ik, als beginnend tiener, knoopte het in mijn gedachten. Dat vijftig jaar worden heel bijzonder is.
De jaren gleden voorbij en hoe ouder je wordt, hoe sneller die jaren lijken te gaan. Met als gevolg dat het zaterdag 12 maart 2022 in een keer zover was. Bertje werd op die dag precies vijftig jaar. Later die dag kreeg ik een Facebookfelicitatie met daarbij een berichtje dat je 364 dagen per jaar wacht op die ene bijzondere dag en dat het toch raar is dat juist aan die 50e verjaardag zoveel aandacht besteed wordt. Daar kwam ik overigens vrijdagavond al achter. Vaak gaat de vrouw rond tienen naar boven om nog even vanuit bed naar Netflix te kijken. Dit keer bleef te zitten.
Met als gevolg dat ik rond twaalven buiten allerlei onheilspellende geluiden hoorde. Ik brandde natuurlijk van nieuwsgierigheid maar mocht uiteraard niet naar buiten kijken. Het duurde nog wel een poosje voordat Miranda mij in bed vergezelde. Toen ik rond vieren moest wateren, misschien wel van de spanning, kon ik het niet laten om alvast even in de kamer te kijken. Veel vlag- en ballonvertoon was mijn deel. Plus een reprimande van de vrouw want wat hadden we nou afgesproken….
Diezelfde vrouw stond zaterdagmorgen al vroeg op en even later vond ik, onder een enorm ratelend geluid, Abraham in de tuin. Er was geen houden meer aan, de bijzondere mijlpaal was een feit. Het grote feest wordt pas op zaterdag 2 juli gevierd inclusief band en DJ’s maar toch ging deze zaterdag niet onopgemerkt voorbij. De hele dag door stroomden de felicitatieberichten berichten binnen via Facebook, Messenger, Twitter en Whatsapp. De ouderwetse telefoon werd zelfs nog gebruikt en een enkeling waagde zich aan een kort bezoekje.
En zo vloog de ochtend voorbij. In de vroege voormiddag verstierden de jongemannen uit Warfstermolen bijna mijn dag. Snel, behendig, fysiek sterk en ook nog eens gezegend met een lekker balgevoel. Toen het na vijf minuten 0-1 was, vreesde ik voor een ouderwets pak slaag. Dat werd het uiteindelijk ook, eindstand 1-8, maar na de eerste helft hadden we met verdienstelijk voetbal de schade tot 1-3 beperkt weten te houden. Mijn suggestie vooraf om in het kader van deze bijzondere dag 50 minuten te mogen voetballen werd door elftalleider De Bont in de rust reeds vakkundig om zeep geholpen….
Dat gaf mij de kans om vroegtijdig te douchen en fris en fruitig aan de spannende derde helft te beginnen. Inclusief feestkratje bier natuurlijk, aangeboden door mijn (eigen) werkgever. Buiten bleef het bij de wedstrijd Middelstum 1 – Amacitia lang 0-0 maar net toen ik aan mijn voorlopig laatste slokje Amstel begon, klonk luid gejuich. Milko junior had de blauwhemden naar 1-0 geschoten en na negentig minuten was dat ook de einduitslag. En zo pikte het eerste, na jarenlang vaste gast in het rechterrijtje te zijn geweest, pardoes de eerste periodetitel mee.
Waardoor ik op mijn 50e maar zo een extra toegift in de schoot geworpen kreeg en, dankzij het voorwerk van de vicevoorzitter, een volle voetbalkantine mij toezong. En dat na de mooie toespraak van onze hoofdtrainer die de bruisende kantine muisstil wist te krijgen. Daarna bleef het nog tot 19.00 uur onrustig waarna bonusdochter en schoonzoon mij meesleepten naar huis voor een snelle hap. Want dik een uurtje later stond het bijzonder groepje Abrahams in coronatijd (tussen mei en maart tik(k/t)en zeven mannen de vijftig aan) al op de stoep.
Rond twaalven merkte ik dat mijn oogleden steeds zwaarder werden en echt rouwig was ik dus niet toen de laatste gast naar huis ging. Zondagmiddag vierden we op Ewsum, na eerst nog twee uurtjes gewandeld te hebben met ‘Boys on tour’, de 61e verjaardag van broertje Jur en daarna zat een heel bijzonder feestweekend er op. Mocht ik het mogen beleven, dan kijk ik vast jaren later nog met veel plezier terug op deze zeer bijzondere feestdag. De dag waarop Abraham in de tuin stond en een spandoek aangaf dat ik wel wilde prikke maar geen koters wilde mikke. Met dank aan mijn vrouwelijke onderdanen. Of was het nu andersom?
Rest mij nog iedereen te bedanken die mij, op wat voor manier ook, heeft gefeliciteerd. Het maakte deze prachtige prevoorjaarsdag nog mooier dan gepland en gedacht….