De kans is groot dat jullie mij ook aankomend jaar weer in pa’s rode Rover rond zien zoeven, ergens op ons prachtig Hogeland. Hij is namelijk weer met opvallend gemak door de keuring gekomen en kan er dus weer een jaartje tegenaan. Daar zal de familie Koster, met mij en broer Wiebrand als voornaamste exponenten, weer gretig gebruik van maken. Dit nieuws leidde ook tot een enthousiaste reactie bij pa die graag nog een beetje als bijrijder in zijn aankoop, stammend uit het jaar 2000, rond mag rijden. Zijn laatste grote aankoop, zeker op autogebied. Misschien zou hij stiekem zelfs wel weer achter het stuur willen stappen in zijn 90e levensjaar….
Deze Rover heeft overigens in de loop der jaren wel enige krasjes cq. deukjes in de ziel gekregen. Aan de G.A.-straat ging het achteruitrijden vanuit de garage niet altijd crescendo. Met als gevolg de nodige indeukingen rechtsvoor bij de voorband. Met het achteruitrijprobleem kampt trouwens de pensionadogast van enige weken geleden, de 90-jarige Gerrit Plakmeijer, ook mee. Wat een mooi pensionadointerview was dat trouwens. Maar dit terzijde. Het zal dus wel een leeftijdskwaaltje zijn. Alhoewel. Zelf heb ik in 2014 nog een paaltje geramd op Doord wat tot een heus spaarpotjegleuf in de rechtervoordeur leidde. Veroorzaakt door een iets te krappe bocht. Die gleuf kon niet veel later echter vakkundig weggewerkt worden.
Zondag de 20e februari, toen de familie ter viering van Wiebrand zijn verjaardag in Loppersum bijeenkwam, gingen we pa zijn auto’s nog even bijlangs. Mede door mijn stellige overtuiging dat pa ooit een blauwe Austin Maestro gehad heeft. Maar daar kan zowel pa, als Wieb en zwager Ritzo (die met gemak al pa zijn rode en witte auto’s op wist te sommen, tot aan de allereerste Daf aan toe) niets meer van herinneren. Wat bij mij weer tot de nodige vertwijfeling leidde.
Toch ben ik nog niet helemaal overtuigd. Die blauwe Austin moet pa rond 1990 gehad hebben. Toen kreeg ik namelijk rijles van Cor Vriesema en misschien wilde pa wel even controleren of ik op schema lag om af te kunnen rijden. Oosterburen, gelegen even buiten het dorp, leende zich daar prima voor want daar kom je normaliter geen verkeer tegen. Toen we een dam naderden, vroeg pa aan mij of ik hem in zijn achteruit hierop kon draaien.
En dat deed ik vervolgens met een zwierige en iets te nonchalante zwaai. Helaas nam ik de bocht te krap en niet veel later hing pa’s auto half boven de sloot. Broertje Henk zijn hulp werd ingeroepen, (zou ik hiervoor eerst naar huis gelopen zijn? Mobieltjes hadden we toentertijd nog niet immers) en niet veel later stond de, in mijn herinnering, blauwe Austin weer veilig op de weg. Helemaal ongeschonden kwam hij niet uit de strijd en volgens mij kwam daar nog een gepeperde rekening van Garagebedrijf Van Kleef achterweg.
Maar het is allemaal niet voor niets geweest want na één keer gigantisch te zijn gezakt na een behoorlijke ingreep was twee keer mijn scheepsrecht. Daarna duurde het nog vijf jaar voordat ik mijn eerste auto aanschafte. Het ging hier om een witte VW Golf. Door ‘mijn’ spelertjes van de D-junioren, waar ik destijds jeugdleider van was, al snel omgedoopt tot de witte tornado. Die soms maar zo halverwege een bocht stil bleef staan. En waar Brammetje Koester als vaste bijrijder met gemak enige onderdelen van sloopte zoals de deurhendel.
Afijn, na de witte tornado volgde de blauwe schicht. Het ging hier om een blauwe Peugot 206 die niet al te veel kilometers reed. Gelukkig nam mijn nicht hem af en toe mee naar België waar ze destijds studeerde en toen Miranda en ik verkering kregen, kwam dat het aantal autokilometers zeker ten goede. In 2014 volgde een Hyundai die in 2019 ingeruild werd voor een Fordje Fiesta. Of is het nu toch een Fordje Focus? Ik haal beide namen altijd door elkaar. Die Ford is een diesel en dat is maar goed ook want wat maakt hij een kilometers door oost-Groningen en de kop van Drenthe. Gelukkig is het geen slurper want de dieselprijs is sinds de coronatijd met minimaal 50% gestegen….
Mijn eigen auto’s kan ik gelukkig nog wel voor de geest halen. Bij pa zijn auto’s wordt dat al een stuk minder. Doet niets, de rode Rover zal ik waarschijnlijk nooit meer vergeten. Wat mij betreft houdt ie het nog een aantal jaren vol. Net als de oude baas natuurlijk. Steevast genietend in zijn rol als bijrijder….