Hallo Bert,
Ruim een maand geleden vroeg je me of ik weer een gastcolumn wilde schrijven, erop vertrouwende dat het wel goed zou komen heb ik ja gezegd. En meestal gebeurt er ook wel wat waarover ik nadenk en dat op papier zet (in dit geval op het scherm). Ik heb je nog gevraagd of je een bepaalde thema voor me hebt maar nee, hoe aardig bedoelt, ik krijg wederom de vrije hand. Oja, iets werk gerelateerd is altijd wel interessant om te lezen… vele onderwerpen schieten door mijn hoofd.
Werk gerelateerd: pffft. Zoals altijd doe ik mijn werk met kennis in mijn hoofd maar kunde en uitvoering met mijn hart. En de afgelopen maanden hebben mijn hoofd wat kennis te verstouwen gehad en mijn hart wat butsen en krassen. In verband met privacy wil ik hier niet te veel over kwijt, maar ook bij ons in het verpleeghuis hebben we corona gehad.
Tuurlijk blijven we ook lachen, want lachen is gezond. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, toch? Waarover lachen we dan? Ik heb een gesprek met een mevrouw die beginnend dementerend is, die zich dit ook beseft, en daar hebben we het dan ook over.
Vaak begint zij over de moeilijke dingen, en draai ik langzaam het gesprek naar de positieve dingen (haar man, haar hond, en naar nog wat dingen in haar leven die het nog mooi kleuren). Bijna aan het eind van ons gesprek ziet mevrouw het weer zitten en maak ik nog een grapje, waarop zij roept: “Dat zal ik onthouden!” En zij zich beseft dat dat bij haar een probleem is, maar om die opmerking het hardst moet lachen.
Ik werk nog niet zo lang op deze afdeling (ik werk met ouderen die dementeren) en er woont een meneer die een groot deel van zijn dag op zoek is naar eten. Daarom zitten alle kastjes op slot in de huiskamer, maar gaan ook de appartementen van onze cliënten op slot. Met regelmaat heeft meneer geluk en vergeet iemand een deur op slot te doen, dus het struinen langs deuren en kasten is lonend om te doen.
Vaak zijn het zoetjes die meneer vindt en razendsnel weet hij er een paar uit de dispenser te klikken en op te eten. Ooit ééntje geproefd, zo uit de hand? Brrr, niet lekker dus (en ook niet echt gezond in die hoeveelheden). Waar collega’s het hem voornamelijk verbieden om dat te doen is mijn benadering anders. Ik ga ruilen, ik die zoetjes en hij een plakje koek of iets anders lekkers uit de kast of een mandarijntje (losse partjes zijn heel veel lekkers he?!).
We zijn een aantal maanden verder, meneer weet mijn naam niet, maar als hij mij ziet dan begint hij al wel te lachen. Hij is mij gaan vertrouwen, wordt niet meer boos als ik naast hem ga staan als hij weer iets eet wat niet goed voor hem is, maar wacht af wat ik ga doen. Zo mooi om te zien, deze meneer zegt op zijn manier:” Dat heb ik onthouden!”.
Zo heb ik twee collega’s van buitenlandse afkomst en zij gaan voor altijd onthouden wat “buusdouk” betekent. Samen gaan zij een mevrouw helpen met wassen en aankleden, deze mevrouw zegt niet zoveel meer, maar wat zij zegt dat begrijpt zij wel. Mevrouw zegt telkens “buusdouk” tegen mijn collega’s en zij begrijpen mevrouw niet. Wat wil mevrouw? Heeft zij ergens pijn? Doen zij iets niet goed?
Samen overwegen ze alle scenario’s wat mevrouw zegt. Als mevrouw door hen naar de huiskamer wordt gebracht voor het ontbijt wordt mevrouw verwelkomd door een medewerkster van de ontbijtdienst. Mevrouw zegt weer: ”Buusdoek!”. Waarop deze medewerkster zegt: ”Ik zal u een zakdoekje geven”. Waarop de 2 collega’s opgelucht reageren en mevrouw nu begrijpen en voor altijd zullen onthouden wat een “Buusdouk” is.
Onthouden, een bijzonder ding. Je kunt het niet vasthouden, maar dat wat je wil onthouden kan je wel ontschieten / kwijtraken. Dat kan je irriteren, boos of verdrietig maken. En soms, soms is het fijn als je niet meer onthoudt dat je steeds vaker dingen niet meer onthoudt en dat er dan mensen zijn die je helpen met onthouden en je om-houden en dat als je hoofd het niet meer onthoudt je gevoel dat nog wel doet.
Dag Bert, dank je wel weer voor de uitnodiging, tot volgend jaar en onthoud goed de dingen die liefdevol en belangrijk zijn.
Liefs Harriët