Het is zondagmiddag, een uurtje of 17.30. Ik ben bezig om een vers soepje te maken. Verse tomatensoep! Een uitje snipperen, knoflook even uitpersen, worteltje snijden, Thijm van zn stokje trekken en tomaten snijden. Is mijn opleiding aan de Middelbare Hotelschool niet helemaal voor niks geweest!
Wat heerlijk om daar even mee bezig te zijn. Een uurtje daarvoor waren we weer thuis gekomen. We hadden een heerlijk rondje Westerwijtwerd gelopen. Julian in de kinderwagen, Jessica en ik erachteraan. Het waaide flink. De kinderwagen loslaten was geen optie, bleek. Weg geblazen door de wind kiest hij zíjn eigen weg. En dat was niet rechtdoor.
Onderweg komen we veel bekenden tegen. Een rondje Westerwijtwerd op zondagmiddag is populair! Gezellig ook. Qualitytime noemen ze dat. Sinds een week of twee ligt Julian niet meer in zijn kinderwagenbak. Deze is inmiddels vervangen door een heus peuterbaby zitje. Rechtop zittend tuurt hij nu volop de wijde wereld in. We vertellen hem over Tinus en Eke en over de feestjes in het Westerwijtwerder dorpshuis. Hij neemt alles in zich op en geniet mee van al dat moois.
De ingrediënten voor de soep zijn gesneden. Ik begin met het bereiden van de mirepoix. Een mengsel van groenten, gefruit in een beetje olijfolie. Op laagstroom sta ik in de pan te roeren. Mijn telefoon ligt naast me. Met de linkerhand open ik de telefoon en de Facebookapp. Facebook meldt dat ik een aantal herinneringen heb.
Één van die herinneringen was dat ik getagd was in een post van Sieme Gerrijts op Facebook, een aantal jaren geleden. Hij had toen foto’s van Kerstnacht 2005 online gezet. Hoewel ik die foto’s misschien al wel vijftien keer heb bekeken, blijven ze mooi. Herinneringen aan vervlogen tijden. Iedereen op de foto’s is inmiddels zestien jaar ouder geworden. Je ziet ze op de foto nog bier, Smirnoff en Hooghoudt rode wodka plus met extra ijs drinken. Iedereen hangt om elkaar heen en een aantal hebben een sigaret in de hand. Totale ontspanning en gezien de datum een mooie aftrap naar fijne kerstdagen.
Het onbezorgde leven, het onbezorgde uitgaan, die uitlaatklep. Wat kan een mens daar toch aan toe zijn. Inmiddels is iedereen op de foto die Sieme toen geplaatst had in ieder geval dertig geweest. Veruit de meeste zullen het inmiddels wel voor elkaar hebben, met huisje, boompje, beestje. Nog steeds wordt er teruggedacht aan die mooie tijd op de foto. Belangrijke herinneringen voor het leven.
De tomatenpuree kan toegevoegd worden aan de mirepoix. Het begint er op te lijken! Uit de kamer hoor ik vreugdekreetjes komen. Julian wordt, zonder er aan te lurken, erg vrolijk van een met helium gevulde ballon. Hij kan het touwtje aantrekken, en loslaten, en de ballon vliegt weer omhoog. Hij kan er ook zachtjes tegen aan slaan, dan beweegt de ballon heen en weer. Wat een plezier! Hij draait zich om en pakt een knuffelkubus die zacht is, lawaai maakt, en een spiegeltje heeft. Even naar zichzelf kijken en lachen. Heerlijk. Voor ons zijn die kleine grootse dingen het ultieme geluk!
De gesneden tomaten kunnen erbij, samen met het water en de bouillonblokjes. Nog een kwartiertje pruttelen, daarna 30 seconden in de blender en genieten maar. Julian giert het inmiddels uit. Want hij wordt klaargemaakt om in de kinderstoel te gaan zitten. Hij weet dat hij dan eten voorgeschoteld krijgt. Wat kan hij zich daar op verheugen.
Zomaar een zondagmiddag, waar we alle drie intens gelukkig van worden. Heerlijk met elkaar zijn, niet brak, een heerlijk soepje op de elektrische kookplaat die staat te pruttelen en een ruim 6 maanden oude baby die intens geniet van alles wat hem aangeboden wordt.
Na het pruttelen en blenderen brengen we samen Julian op bed. Een mooi ritueel waar we niet graag van afwijken. Wij genieten van ons soepje en op de babyfoon zien we dat hij nog wat sabbelt op zijn speen. Hij draait zijn hoofd naar links en kort daarna naar rechts. Hij tovert een lach op zijn gezicht, zijn ogen vallen dicht en hij laat zijn speen uit zijn mond glijden.
Met mond open valt hij in slaap. De mooie zondag verwerken en lekker nagenieten. Ik kijk in mijn agenda. Morgen, maandag, heb ik geen afspraken. Jessica moet werken, dus ik mag de hele dag voor onze zoon zorgen. Met z’n tweeën herinneringen maken om nooit weer te vergeten. Wat een rijkdom!
Van altijd onderweg, naar lekker vaak thuis is maar een kleine stap gebleken. Niet meer ieder weekend nachten doorhalen, niet meer door de week altijd weg, maar tijd nemen voor elkaar en genieten van alle mooie dingen die we hebben gekregen. Tja. Het zijn veranderende tijden!