Het einde van de pandemie is misschien wel in zicht, zo las ik gisteravond op Teletekst. Een uitspraak van de voorzitter van de WHO dus die moet er kijk op hebben. Je kunt het bijna niet geloven na twee jaar corona-ellende maar zeker in Europa gloort er hoop aan het eind van een donkere tunnel. En dat zien we natuurlijk graag. Enough is enough, een uitspraak die nog nooit zo waar is geweest.
En je merkt het ook her en der. Zo maak ik tegenwoordig op zaterdag mijn loopjes met de hond naar het sportpark waar de trainingen voor zowel de jeugd als de senioren weer zijn begonnen. Ook broodnodig want het heeft er alle schijn van dat het amateurvoetbal over twee weken van start gaat. De hogere elftallen hebben op alle mogelijke manieren trachten door te trainen. Soms zelfs al om 05.00 uur in de ochtendkrieken of in tweetallen. Wij, als VV Middelstum C-selectie, mochten vorige week voor het eerst weer de wei in.
En wat was de opkomst gezien de winterse omstandigheden groot. De sneeuwvlokjes en hagelstenen vlogen ons om de oren, dat maakte het heroïsche effect van deze bijzondere avond nog groter. Een avond waarop maar liefst een kleine twintigtal voetballers aan het ballen waren als jonge veulens dartelend in de voorjaarszon. Lekkere partijtjes op het drassige tweede veld voelden als pril liefdesgeluk. Dat de beentjes vrijdagmorgen aangaven hier niet meer aan gewend te zijn, mocht de pret niet drukken.
Beentjes die het de laatste weken toch al voor de kiezen krijgen. Want er heeft zich in de hopelijk laatste weken van de pandemie een heuse wandelclub gemanifesteerd onder de mannen van de Berkenlaan. Wat tussen de woensdag- en vrijdagmiddag kan leiden tot een rondje Wietwerd waarbij ook de honden vrolijk mee mogen wandelen. En voor de derde zondag op rij werd in de jonge voormiddag de tienkilometergrens geslecht alsof het niets was. En dat in wisselende gezelschappen nog wel.
De eerste was misschien wel de mooiste want we togen opgewekt naar het prachtige Westerkwartierdorpje Garnwerd om vervolgens Middag-Humsterland in te wandelen. Via Aduarderzijl, waarbij uiteraard nog even werd genoten van het uitzicht op het Reitdiep bovenop de sluis, liepen we naar Ezinge. Onderweg lieten we de Allersmaborg liggen maar een rondje om de Ezinger kerk, prachtig gelegen op de wierde, mocht zeker niet ontbreken. Via Feerwerd bereikten we na bijna twee wandeluurtjes moe maar voldaan de auto waarna we rustig terugtokkelden naar Middelstum. Dergelijke uitstapjes verkwikken de geest als geen ander.
En dus werd er vrolijk verder gelopen. Vorige week was daar het rondje Huizinge – boeren Bos en Anema – Oosterburen. Ook weer een dikke tien kilometer onder uitstekende weersomstandigheden. En gisteren volgde een rondje Wietwerd en dan achteruit bij de boeren Poel en Bakker langs om vervolgens linksaf te slaan en Roodeschool aan te doen. Via een stukje Ter Laan en Fraamklap en met een prachtig uitzicht op de Wietwerder en Onderdendamster molen doemde in de verte de Middelstummer toren al weer op.
Even later zaten we in een ander gezelschap gezellig voetbal te kijken. De kraker PSV – Ajax kende genoeg discussiestof en toen de stofwolken waren opgetrokken, stonden de hoofdstedelingen fier bovenaan. Een en ander werd ’s avonds tot in den treure nagekaart door de kaartvrienden die in het nieuwe jaar ook weer aan een nieuw klaverjasseizoen zijn begonnen. Ik maakte daarbij de fout om mijzelf tot winnaar van de afgelopen twee jaar uit te roepen omdat ik in de gestaakte jaargangen 2020 en 2021 in december bovenaan stond.
Op zich terecht natuurlijk maar buurman en buurman bakken er al twee weken helemaal niets van en wisten in het nieuwe jaar nog geen partijtje te winnen met de nodige moppers tot gevolg. Maar hé, waar gaat het om? We mogen weer en een en ander biedt in elk geval de broodnodige afleiding in meer dan woelige tijden. Tijden waarin we elkaars gezelschap naar hartenlust opzoeken om lief en leef met elkaar te delen. Alleen mag je misschien sneller gaan, samen sta je nog steeds een stuk sterker.
En dat lijken mij mooie woorden om deze op een na laatste grauwe maandagmorgen van de antifeestmaand januari mee af te sluiten. Naast het optrekken van de duisternis, gloort er nog veel meer hoop aan de kim en de horizon. We mogen weer en ook nog steeds meer dan in afgelopen weken. Of dat de wandelkilometers ten goede komt dat weet ik niet. Maar voor het welzijn en het welbehagen der mensen is het een heerlijk vooruitzicht!