Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Klaas Boer is ook mijn volledige naam, ik ben van de arme tak. Geboren in 1959 in Usquert aan het ‘Raukennust’, gelegen aan de weg van Usquert naar de vuilstort. Ik ben de jongste van vier kinderen. Van mijn drie zussen zijn twee overleden. Ina woont in Middelstum, je liep haar net tegen het lijf. Als benjamin van het gezin kreeg ik altijd ‘mijn zin’, haha. Mijn vader was boerenarbeider en mijn moeder runde het huishouden maar ook die van de boer waar mijn vader werkte. Ik weet nog dat ik met twee van mijn zussen naar school fietste. Het was slecht weer en de desbetreffende boer nam mij mee in de auto terwijl mijn zussen zelf verder moesten fietsen….
Alvorens te trouwen heb ik ook nog in Baflo en de stad Groningen gewoond. Na getrouwd te zijn, gingen we in Doodstil wonen. Ik heb het huis helemaal opgeknapt maar toen brak er brand uit. Dat was inderdaad een groot drama. We hebben een tijdje een huis gehuurd aan de Kooistraat in Kantens en hoorden dat het huis van Fokko Snip in ’t Lage van de Weg te koop zou komen. Daar moest vervolgens ook weer het nodige aan gebeuren.
In 2002 kochten we op ‘Oldiek’ de boerderij van boer Slik om vervolgens in Drouwen in het bos een vrijstaand huis te kopen. Door de crisis in 2018 waren wij genoodzaakt deze woning te verkopen om ons bedrijf te kunnen redden. Gelukkig is dit door het met elkaar de schouders er onder te zetten en hulp van vele kanten gelukt. Nu wonen we op een heerlijke plek in Groningen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 31 mei 1985 getrouwd met Carol, we hebben elkaar in december 1979 leren kennen tijdens het stappen in de Poelestraat in Groningen. Dat was in café Time-out om precies te zijn tussen kerst en oud en nieuw en gelijk na die eerste ontmoeting was het raak.
Dik vijf jaar later zijn we getrouwd en een jaar later diende onze dochter Mandy zich aan. Zij woont in De Wijk, dat ligt vlakbij Coevorden, en heeft drie kinderen. In 1988 kwam onze zoon Jeroen op de wereld en was het koningskoppel compleet. Jeroen woont in Uithuizermeeden en heeft twee kinderen. Dat maakt ons dus de trotse opa en oma van vijf kleinkinderen in leeftijd variërend van twee tot zes jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb mijn lagere schooltijd in Usquert en Warffum doorlopen en had destijds geen flauw idee wat later te worden. Ik besloot naar de LTS in Groningen te gaan, de Jan van der Laanschool, waar ik voor de timmermansrichting koos. Ik was zeventien toen ik mijn diploma haalde en ging direct aan het werk bij aannemersbedrijf Kooi, gevestigd in de binnenstad van Groningen. Aan werk was toen geen gebrek en in vijf jaar tijd heb ik voor zo’n zes verschillende werkgevers gewerkt. Ik was ietwat onrustig in die tijd en vond het ook niet prettig om voor een baas te werken. Wel haalde ik, door het volgen van allerlei cursussen in de avonduren op de streekschool aan de Pop Dijkemaweg, mijn assistentgazel- en gazeldiploma.
Lagen de banen aanvankelijk voor het opraken, hoe anders was dit begin jaren tachtig. Nederland verkeerde in een recessie en ik werd werkloos. Als klap op de vuurpijl vloog ook nog eens onze net helemaal gerenoveerde woning in de fik. We kregen een geldbedrag uitgekeerd van de verzekering en het was voor mij of de pot verteren of voor mijzelf gaan beginnen. In Doodstil had ik al wat oude auto’s en caravans staan waarmee ik voorzichtig aan het handelen geslagen had. Dat pingelwerk zat er bij mij al vroeg in want het verhaal ging dat ik als klein jongetje mijn knikkers al wilde verkopen.
We verhuisden dus naar ’t Lage van de Weg en op dat pand zat al een Hinderwetvergunning. Ik wilde mij verder bekwamen in het handelen, slopen, repareren en demonteren van oude auto’s maar moest daarvoor wel mijn ondernemersdiploma halen. Zonder eigenlijk ook maar iets van auto’s te weten, wist ik zelfs mijn monteurdiploma te halen. Daarvoor moest ik examen doen in Voorschoten. Om het verhaal nog sterker te maken, ik moest vroeger niets van auto’s hebben. Aan auto’s sleutelen vond ik vies werk en dan nog die oliestank….
Maar we gingen ervoor en ook Carol haalde haar middenstandsdiploma zodat zij zich op de administratie kon storten. Bij en in ons pand kwamen steeds meer afgedankte auto’s te staan en er kwamen steeds meer klanten voor auto-onderdelen. Toen rees de vraag, wat ik voor die onderdelen moest hebben. Ook dat was iets waar ik aanvankelijk helemaal geen kaas van gegeten had. Maar zoals eerder gemeld, het pingelen zat mij in het bloed. En deze handel was ook best wel lucratief.
Na de vraag om onderdelen, kreeg ik steeds vaker verzoeken om reparaties aan auto’s uit te voeren. Het werd tijd om een monteur in dienst te nemen en voormalig boomchirurg Dicky Sikkema werd onze eerste werknemer. De werkzaamheden namen steeds verder toe. Ook voor laswerk en banden verwisselen kon men bij ons terecht. De verplichte APK-keuring werd ingevoerd en daar kregen wij extra werk door. Ik maakte lange dagen maar daar maalde ik niet om. ’s Morgens om 07.00 startten de werkzaamheden en dat ging vaak tot 22.00 tot 23.00 uur door.
Het land van onze buurman, spruitjesboer Doff, kwam te koop en we kochten er een flink stuk grond bij. We wilden dus uitbreidden maar dat vonden onze buren niet zo’n goed idee, ze kwamen zelfs in opstand. We hebben het nu over 1994, 1995. Burgemeester Smidt zorgde er vervolgens voor dat we een nieuw bedrijfspand op het industrieterrein Edema in Uithuizen konden gaan bouwen.
Daar startte in 1997 Autodemontagebedrijf Klaas Boer zoals de meeste mensen ons bedrijf nu kennen. We zijn een kwart eeuw verder en het bedrijf heeft een mooie vlucht gemaakt. We hebben twee hectare grond tot onze beschikking en op ons bedrijfsterrein staan ongeveer een duizend auto’s voor demontage maar ook voor de verkoop. Soms is namelijk een kleine reparatie voldoende om de auto weer klaar te maken voor nog de nodige kilometers op de weg.
Inmiddels werken we met zijn twaalven in het bedrijf, Carol en mijn persoontje meegerekend. Onze zoon Jeroen is inmiddels als bedrijfsleider aan het bedrijf verbonden en onder zijn leiding heeft de online verkoop een enorme vlucht genomen, mede door de webshop. Daardoor worden de verschillende onderdelen over de hele wereld verkocht. Hadden we voor de coronatijd nog een regionale functie, nu verkopen we dus wereldwijd. Op de afdeling recycling werken vijf mensen, op kantoor vier en we hebben ook nog drie chauffeurs in dienst.
Al met al een hele leuke en gemotiveerde ploeg mensen waar we heel blij mee zijn. Jeroen is min of meer op het bedrijf opgegroeid en heeft aangegeven de zaak graag over te willen nemen. Dit gaat waarschijnlijk dit jaar gebeuren alhoewel ik daar meer klaar voor ben dan mijn vrouw die de financiële werkzaamheden eventueel ook prima vanuit huis kan doen en dit werk nog niet zat is. Maar die overname is door een gebeurtenis medio vorig jaar wel in een stroomversnelling terechtgekomen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In juni 2021 werd er bij mij slokdarmkanker geconstateerd. Dat voelde als een ‘klap tegen de kop’ en het zet je aan het denken. ‘De sterfelijkheid komt in het zicht’. Mijn ouders zijn niet heel oud geworden en dat geldt bijvoorbeeld ook voor twee zussen en nog een aantal dierbare familieleden. Daarbij waren we toch al twee kapiteins op één schip en dat werkt ook niet altijd even goed. Vandaar dat ik al vrij snel de verantwoordelijkheden overgedragen heb aan Carol en Jeroen. Dat ging automatisch en ik heb er ook nu nog helemaal geen problemen mee.
Sowieso stond vanaf de diagnose ons leven op de kop. Voordat de bestralingen en chemo’s begonnen, zijn Carol en ik op vakantie gegaan in Valkenburg waar we toen midden in de overstromingen terechtkwamen. En voordat ik geopereerd zou worden, zijn we met zijn tweeën naar La Palma gereisd waar een week later de vulkaan uitbarstte. Kortom, we hebben besloten om tijd vrij te maken om te reizen. Zoals het nu lijkt, is de operatie goed gelukt. Binnenkort krijg ik weer een scan en als die goed is dan ga ik voor immuuntherapie om de kans dat de kanker terugkeert nog verder te reduceren.
Ik ben dus op zoek naar een nieuwe invulling voor mijn leven maar merk dat mijn conditie en concentratievermogen een stuk minder zijn geworden. Door fysiotherapie en allerlei oefeningen in de sportschool probeer ik mijn conditie terug te krijgen. In de zomermaanden zullen we regelmatig op de camping te vinden zijn en daar wandelen en fietsen we graag. Ook komt geregeld de motor van stal.
Ik pak nu geleidelijk aan weer wat werkzaamheden op maar het is nog even zoeken wat ik wel en niet kan. Sowieso zit je in de overlevingsmodus en moet je het vertrouwen in je lichaam en het leven weer opbouwen. De werkzaamheden zijn meer ondersteunend dan dat we voorop in de strijd willen gaan. Jeroen doet het hartstikke goed en wij willen meer gaan genieten.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Onze twee gezonde kinderen en vijf kleinkinderen. En dat ons bedrijf zich zo mooi heeft ontwikkeld. Dat ging met pieken en dalen gepaard. Maar we zijn self-made vechters en door hard te werken, is er wat moois ontstaan.
En de dieptepunten?
De crisistijden waren zakelijk gezien behoorlijk zorgwekkend. Zo was onze handel in 2009 bijna niets meer waard. Teveel dierbaren zijn al op te jonge leeftijd overleden. De diagnose slokdarmkanker kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel.
En Carol was in november 2005 op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Zij is namelijk ontvoerd, mishandeld en vervolgens van haar geld en sieraden beroofd. Ze hebben haar geboeid in haar auto achtergelaten en de daders zijn nooit gevonden. Ook dat feit betekende ‘een klap voor de kop’ en het heeft ons en zeker Carol lang achtervolgd.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Om te tonen hoe weinig ik vroeger met auto’s had, vertel ik je deze anekdote. Ik kreeg de vraag van een klant of hij van een bepaalde auto de startmotor mocht hebben. Toen hij langskwam om hem op te halen, bleek dat ik de dynamo eruit had gehaald. Uiteindelijk is het zakelijk gezien allemaal goed gekomen. Ondanks dat onze eerste dagomzet slechts uit twee gulden vijftig bestond….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Een campertje kopen en op reis gaan. We willen binnenkort Mexico aan gaan doen en ook Amerika staat op ons lijstje. Die bücketlijst willen we graag gaan vullen maar hoe is nog even de vraag. Als alles doorgaat zoals gepland zullen we het bedrijf dit jaar nog overdragen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Daar kan ik kort op antwoorden, nergens van!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
We genieten zeker, zowel van elkaar als van de kinderen en de kleinkinderen en samen hebben we een hoop lol. We zijn positief ingesteld en weten de mooie dingen in het leven er zeker wel uit te filteren. Noteer gerust een acht.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Daar moet ik nog even goed over nadenken. Iedereen beleeft wel wat op zijn of haar levenspad. Maar ik zou alles zo weer op dezelfde manier overdoen als ik de kans had….
(Foto’s onder andere gemaakt door Marga de Groot)