Behoedzaam rijd ik langs het station van het mooiste dorp van Nederland. Bij de geparkeerde bus Lijn 65 staat een jong stel innig afscheid te nemen. De jongeman lijkt op iemand, schiet door mijn hoofd, en het volgende moment weet ik ook wie: Bert Koster.
Het is oudejaarsdag 2021. Zoals elk jaar komt in november het verzoek voor de eerste column van het jaar al binnen van de uiterst succesvolle internetondernemer. En ondanks dat ik niet toegezegd heb, gaat Bert er wel vanuit dat ik er weer eentje in mekaar flans. Althans, dat is mijn donkerbruin vermoeden.
Met deze gedachte rijd ik door richting Winkheem, het verzorgingstehuis een paar honderd meter verderop. Het is al de tweede keer dat ik deze route rijd op deze laatste dag van het jaar. Ik ben op weg naar mijn vader die, met als waarschuwing twee grote plakkaten op de deur, in corona-quarantaine is geplaatst. Een loopneus en een beetje een schorre stem zijn de symptomen en betekent huisarrest en geen bezoek voor de oude baas.
In 2020 twee keer een heup gebroken, in maart ’21 crisisopname in Twaalfhoven Winsum en in september een verhuizing naar Winkheem. “Zou ik best een columnpje over kunnen schrijven”, denk ik wanneer ik de, in kerstsferen gehulde, oprit van Winkheem insla. Als ik mijn missie, het afleveren van de zorgvuldig door Sofie klaar gemaakte hapjesschaal met fles wijn bij de 93-jarige baas, voltooid heb loop ik snel de trap af.
In de hal bots ik bijna tegen Arie Wieringa op. De oud-loonwerker is op de fiets uit Bedum gekomen om op de valreep van het jaar nog even een bezoekje te brengen aan mijn pa. De echtparen Anema en Wieringa leerden elkaar in 1995 kennen tijdens een groepsreis naar Zuid-Afrika en sindsdien waait Arie, die ook het nodige vrijwilligerswerk doet in Bedum, af en toe eens langs. Hoe geweldig is dat, bedenk ik mij, als ik in de sluis van de uitgang sta te wachten tot de automatische deuren opengaan. Column?
In de auto gestapt check ik even de whatsappjes. Wessel Oosterhoff, de nestor van vv Middelstum 1, antwoordt mij dat hij, zolang het kan en mag, zeker de intentie heeft om nog een jaar aan zijn imposante carrière binnen het vlaggenschip van de blauwhemden vast te knopen. Wessel, pure voetballiefhebber en sportman naar mijn hart, heeft in het afgelopen, in fases voetballoze seizoen, serieus aan zijn fitheid gewerkt en mede dankzij de goede sportmassage/verzorging van Anneke en Nienke heeft de midden dertiger tot nu toe 91% van de speelminuten meegedaan. Mooi teamwork!
Tja, voetbal in Middelstum is superleuk. In de eerste helft van seizoen 21/22 vallen alle radertjes in elkaar en is de plaatselijke vv zomaar ineens koploper in de vierde klasse C. Als assistent-trainer mag ik alles van dichtbij meemaken en ik kan iedereen verzekeren dat het genieten is om de hele week met zo’n groep te mogen werken. Onder leiding van de jonge nieuwe trainer Jelmer Meinardi is er een sfeertje ontstaan waar prestaties en lol prima samengaan.
We hebben geweldige, spannende en zelfs bloedstollende wedstrijden gespeeld, een aanrader om eens te komen kijken na corona-lockdown. Fanatieke toptrainer Jelmer heeft gelukkig nog niet door hoe goed hij is en gaat ook komend seizoen weer aan de slag op ons prachtig sportcomplex. Verheugend is dat manager Jeroen van Zalm, de topverzorgsters Anneke en Nienke en de keepertrainers Bert en Jeroen ook door gaan.
Bovendien is clubicoon Ronnie Medema bijzonder content met de huidige gang van zaken. Én met de nieuwe aanvoerder Daan van Aller. En wel zo dat hij zijn 15 jaar gedragen aanvoerdersband, tijdens een legendarisch en memorabel moment in Vita Nova, heeft overgedragen aan de jonge talentvolle centrale verdediger. Kleine club, grote sportmomenten. Tja, behoorlijk columnwaardig.
Ik start de auto en rijd weer terug via het nu verlaten station en koers richting verpleegtehuis Twaalfhoven waar mijn moeder verblijft op afdeling G van de Allershof. Mijn moeder is daar bij toeval terecht gekomen en dat is een buitengewoon mooi toeval gebleken. In oktober hebben twee verzorgsters van Allershof G samen met mijn demente moeder mijn vader opgehaald en zijn ze een uurtje op de boerderij geweest.
Deze memory lane trip was een schot in de roos en de 67 jaar getrouwde Folkert en Jantje hadden samen een geweldige morgen. Niet te beschrijven zo mooi. Een ander exemplarisch voorbeeld van de indrukwekkende toewijding: de PB (persoonlijk begeleider) gaat beeldbellen met mijn moeder vanuit haar vakantieadres in Egypte. Geen woorden meer nodig. Columnpje zeker!
Nadat ik ma nog wat lekkers en een stapel roddelblaadjes heb gebracht zet ik weer koers naar Middelstum. Om 17 uur gaan we oudejaarsborrel drinken bij Frank en Jacques, sinds 1998 onze buren. Betere buren kunnen we ons niet wensen. Halverwege de Trekweg naar Onderdendam zet ik de radio aan en hoor Matthijs van Nieuwkerk over zijn programma Matthijs Encore op Oudejaarsavond. Samen met “Snollebollekes” Rob Kemps heeft hij in een 4-delig programma deze zomer de Franse chanson weer op de kaart gezet.
Ik, die 7,5 maand van mijn leven in Frankrijk mocht doorbrengen, ben daar helemaal lyrisch over. Wat een prachtig en verrassend programma. Ik hoor u al denken: “columnpje”, maar nee ik doe zelf een duit in het zakje: Mistral Gagnant, een liedje van Renaud uit 1985, geweldig gecovered in 2014 en een jaar later uitgeroepen tot mooiste chanson ooit. Geïnspireerd door Matthijs laat ik het bewuste nummer, de cover van Beatriz “Coeur de pirate” Martin, in Onderdendam door de speakers schallen. (https://youtu.be/EQJQ5cO05CY)
Als de laatste pianoklanken wegsterven, rijd ik ons subliem dorpje aan het Boterdiep alweer binnen. Over de brug bij het haventje kijk ik recht naar Mentheda en de Hippolytuskerk. Even later bij het passeren van Herberg in de Valk ontsnapt mij de gedachte dat het toch weinig onderdoet voor Winsum. Of misschien wel helemaal niets!
Het mooiste weggetje van het westelijk halfrond, richting Oosterburen, indraaiende komt er van de andere kant een man op de fiets aangereden met naast hem een hond. Het blijkt Jan Gast van Oosterburen 2 te zijn. Voordat ik mijn raampje naar beneden heb kunnen doen is hij, lachend en hand omhoogstekend, alweer voorbij.
“Onvoorstelbaar”, zeg ik hardop tegen het voorraam. Hoe is het mogelijk? Afgelopen zomer, nadat Jan nog 600 kilometer had gefietst op Texel, toch maar even naar de dokter vanwege een vervelend hoestje. Longkanker is de onheilstijding in het ziekenhuis en als ik samen met pa in september op bezoek ga is dat serieus schrikken. De 30 meter van huis naar tuinhuis wordt lopend met veel moeite overbrugd. Kortademig en zeer vermoeid oogt de anders zeer energieke en sportieve Jan.
De nog steeds in hart en nieren boer moest begin jaren ‘80 van de vorige eeuw zijn land afstaan ten behoeve van het Middelstummer Bos en werd daarmee akkerbouwer af. Sindsdien, al zo’n 40 jaar, helpt Jan ons in de oogsttijd mee op de boerderij. Een geweldige kracht. Ups en downs, natte, droge, makkelijke en moeilijke jaren hebben we samen meegemaakt en het mag vermeld dat Jan zeker zijn steentje heeft bijgedragen dat we met ons bedrijf elk jaar in de Champions League, de zogenaamde Stammenteelt, van de aardappelen kunnen acteren.
Nadat de immuuntherapie niet aansloeg werd het echt spannend eind oktober en bleef chemotherapie over. En wat hoor ik van kleinzoon Nick afgelopen week? Op 2e kerstdag fietst Jan Gast geheel volgens traditie met zijn kleinkinderen van Middelstum naar Leeuwarden. Diep, diep respect. Wat een karakter! Ik zou er wel twee columns aan kunnen wijden…..
Veul haail en zegen veur 22
Peter Anema
Ps, pa kreeg zondag 2 januari een negatieve uitslag van de coronatest!