Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Jan Akkerman is mijn volledige naam. ‘Mien olders hadd’n nait zoveel geld dat ze mie meerdere noamen konn’n gev’n.’ Ik ben op zestien augustus 1952 samen met mijn tweelingbroer geboren in Huize Tavenier in Groningen. Mijn ouders hadden beiden al een kind toen ze met elkaar trouwden en daar kwamen nog drie kinderen bij. Mijn vader werkte bij het spoor voor de NS. Hij hield zich bezig met het aanleggen en herstellen van de rails en deed ook het nodige schouwwerk. Mijn moeder bestierde het huishouden.
Ik heb tot mijn 24e thuis gewoond aan de Prins Bernhardstraat in Uithuizermeeden. Na ons trouwen zijn we eerst op Meij blijven wonen aan de Wilhelminastraat. Eind jaren negentig zijn we naar Usquert verhuisd waar mijn zwager aan de Hoofdstraat de oude brandweerkazerne gekocht had en verbouwde tot een huurhuis. Sinds dik tien jaar wonen we aan de Pieter Bieremastraat. Het bevalt op zich prima in Usquert alleen vind ik het wel jammer dat hier steeds minder voorzieningen zijn.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 24 december 1976 getrouwd met Reina Bakker. Zij is een echte Usquerder, afkomstig uit de polder. Ik zat destijds op een jeugdclub in Usquert omdat een kameraad van mij hier lid van was. Tegen de vakantietijd gingen we altijd naar Ameland. Ik zou met een ander meisje wat scharrelerij krijgen maar toen leerde ik Reina kennen die dus ook mee was. Dit zal in 1970 geweest zijn. Van het een kwam het ander en zes jaar later zijn we getrouwd.
In 1980 diende dochter Claudia zich aan, twee jaar later volgde Simone. Om haar hebben we in de eerste jaren de nodige zorgen gehad want in het ziekenhuis riepen ze dat ze niet ouder zou worden dan vier jaar. Maar niets bleek minder waar want ze loopt hier straks weer in goede gezondheid binnen. Maar dit was destijds wel zo’n onheilstijding dat we het bij twee kinderen wilden houden want wie wist wat ons allemaal nog te wachten stond….
Beide dochters wonen in Uithuizermeeden en werken in de zorg. Claudia is getrouwd met Niek en werkt in diverse ziekenhuizen. Simone is getrouwd met Ties en werkt bij de Buurtzorg in Middelstum. We zijn de trotse grootouders van vijf kleinkinderen: Lars (12), Stan (10), Mirthe (10), Sanne (6) en Ilse (6).
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Uithuizermeeden, ging ik naar de LTS in Uithuizen. Na een jaar kozen zowel mijn broer als ik voor de metaalrichting. We hebben beiden de LTS zonder diploma verlaten maar kregen wel een getuigschrift. Dit ondanks het feit dat leraar Jan Ludema nog bij ons thuis geweest is omdat hij het zo jammer vond dat wij een jaar eerder stopten. Er was niets op ons werk aan te merken en hij zag wel twee goede lassers in ons. Maar wij waren er zat van, wilden geld verdienen en een brommer aanschaffen.
Mijn vader gaf ons drie weken de tijd om werk te vinden en van onze vakantie te genieten. Mijn zuster heeft er vervolgens voor gezorgd dat ik bij Woortman in Uithuizen terecht kon op 16-jarige leeftijd. Deze fabriek bestond destijds uit twee onderdelen en de eerste twee jaar bracht ik bij het Scandinavische bedrijf Svera door dat een onderdeel in Uithuizen had zitten. Ik ben er begonnen op de lampenafdeling. Eerst als leerling-forceerder, dat was zwaar werk, later plaatste ik de snoeren en ik werkte de lampen bij qua kleur als dat nodig was.
Daarna kwam ik bij de Philipstak terecht en daar heb ik 17,5 jaar gewerkt. In het begin repareerde ik veel scheerapparataten die niet door de teststraat kwamen. Dit was meer het fijne werk en dat vond ik het mooiste om te doen. Later zette ik koffiezetapparaten in elkaar. Er werden ook nog strijkijzers gemaakt maar op die afdeling heb ik nooit gewerkt. Dat was misschien maar goed ook want hier vlogen de strijkijzers je soms wel om de oren. Op deze afdeling werkten veel dames en sommige konden elkaar wel schieten.
Het was een hard gelag toen Philips niet door wilde gaan bij Woortman en daardoor kwamen er 125 man op straat te staan en daar was ik één van. Dat vond ik hartstikke jammer want hier beleefde ik mijn mooiste werktijd. Als ik er nu nog weer aan de slag kon, ging ik er kruipend heen. Ik werd vervolgens stoffeerder bij Ami-meubelen in Uithuizermeeden en stoffeerde stoelruggen en – zittingen. Die fabriek is helaas drie keer afgebrand en een van die keren heb ik persoonlijk meegemaakt. Er was geen houden aan, het vuur greep zo snel om zich heen.
Na Ami volgden nog twee jaar bij Klaas Oomkens in Middelstum. Ik moest lange balken afkorten maar kreeg van dit fysiek zware werk de nodige rugklachten. AB, nu Abiant geheten, werd mijn volgende werkgever en via hen heb ik voor de nodige bedrijven gewerkt. Vast Banket was hier één van en hier heb ik een drietal seizoensperiodes meegedraaid, vooral in de bankettijd.
2 Rent, voorheen Reizinger geheten, was ook één van die bedrijven. In de zomermaanden maakte ik units en machines schoon en in de wintermaanden was ik voor Stucadoorsbedrijf Eltingh aan het werk en hielp mee om in huurwoningen douches en keukens uit de huizen te slopen. Ik had net een vast contract gekregen bij AB toen Roelie Slagter aan mij vroeg of ik niet vast bij 2 Rent in dienst wilde komen. Dit was net wat en ik heb de overstap gemaakt. 2 Rent werd Eqin en hier heb ik tot twee jaar voor mijn pensionering gewerkt. Ik heb twee ontslagrondes overleefd maar ontsnapte helaas niet aan nummer drie waarbij er negentien medewerkers uitmoesten. En zo kwam er na bijna vijftig jaar een abrupt eind aan mijn werkperiode.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In het begin was het echt vreselijk wennen. Waar ik normaliter al om 07.00 uur in Delfzijl moest zijn, zat ik nu plompverloren alle dagen bij moeder de vrouw thuis. Dat waren in het begin lange dagen, zeker in de winterperiode. Dat laatste geldt nu nog steeds wel een beetje. In de zomerperiode gaan we altijd naar camping De Hondsrug in Annen waar we bijna veertig jaar een staanplaats hebben. Daar genieten we van het fietsen en het wandelen in de mooie omgeving. In deze periode ben ik vaak aan het vissen.
In de winterdagen kijk ik wat meer naar de televisie en dan vooral naar sport met het voetbal en de F1 als favoriete kijksporten. Ik heb vroeger zelf ook jarenlang gevoetbald bij Meister SV en Noordpool. Beide kleinzoons voetballen bij De Heracliden en ik pik regelmatig een wedstrijd van ze mee. Het vrijwilligerswerk is niet echt mijn ding. Wel help ik tijdens de jaarlijkse kermis in Usquert altijd mee met de opbouw van de grote feesttent.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Daar hoef ik niet zo lang over na te denken want dat is de geboorte van de kinderen en kleinkinderen. En 24 december a.s. zijn Reina en ik 45 jaar getrouwd. Zo lang bij één en dezelfde vrouw, dat is tegenwoordig een unicum. Maar we zijn nog steeds ‘hail wies’ met elkaar.
En de dieptepunten?
Dat mensen om je heen wegvallen. ‘Zat’n ze hier nog moar’, denk ik wel eens. Een van mijn zussen is al op 18-jarige leeftijd overleden na haar hele leven door een hersenvliesontsteking bedlegerig te zijn geweest. Dat was ook best wel confronterend in mijn jonge jaren. Nog steeds maak ik haar graf schoon en ik zorg dat ie in een goede staat verkeert.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb vroeger bij Woortman prachtige dingen beleefd. Collega Theo Hilbert was ook wel van de geintjes. Toen de directeur eens langs kwam in zijn dikke Mercedes, zat zijn hele vooruit onder de vliegjes. Theo wilde hem wel schoonmaken voor hem maar deed dat op zo’n manier dat het alleen nog maar minder werd. Die man was niet zo populair bij ons en wij hadden hier dan ook groot lol om.
Bij 2 Rent beleefde ik ooit een raar foebeltje toen ik een transportbusje achteruit wilde rijden die binnen stond. Ik zei tegen mijn collega dat hij de rechterkant van de bus in de gaten moest houden, dan zou ik de linkerkant voor mijn rekening nemen. Ik dacht vervolgens dat hij wat tegen mij zei en keek zijn kant op. Met als gevolg dat ik de hele roldeur er uit ramde en daarbij was de achterkant van het busje behoorlijk beschadigd. Dat werd mij door de baas niet in dank afgenomen.
En ik moest eens een stofzuiger afleveren bij een klant in Zuidbroek. Op de terugweg zag ik vanaf Delfzijl een vrachtwagen aan komen rijden die op zijn dak een ijslaag had liggen. Er schoot een stuk los en die knalde door mijn voorruit heen. Ik had ‘de bek’ kapot en daarbij ook mijn neus en mijn bril. Later bleek ik ook nog een hersenschudding opgelopen te hebben. Maar in dit geval kon ik er niets aan doen….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Naar Ameland gaan is mijn lust en mijn leven. Daar heb ik immers Reina leren kennen. We zijn hier met Claudia haar kinderen al heen geweest, nu moeten mijn andere twee kleinkinderen nog mee. Hopelijk gebeurt dit volgend jaar. Voor de rest hebben we geen bijzondere wensen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Achteraf had ik gewoon mijn LTS-diploma moeten halen, wie weet hoe mijn werkleven er dan had uitgezien. Voor hetzelfde geld was ik dan lasser geworden. Daar was destijds veel vraag naar.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
‘Geef mien leven moar een acht!’. Dat vind ik hoog genoeg. Ik hoor de mensen bij het hoogste cijfer al denken, ‘how kenst hier nou een tien veur gev’n’, dat moet dus maar niet. Hopelijk hebben we met zijn allen nog een paar net zo mooie jaren voor de boeg, dan ben ik dik tevreden.
Wilt u verder nog iets kwijt?
We hebben alles wel bij de kop gehad, denk ik. Mijn mooiste belevenissen zijn op papier gekomen, dus komt het vast wel goed! En ga gerust eens bij Theo Hilbert langs, die kan je prachtige verhalen vertellen…..