Mijn vaste vrijdagmiddagritje van Stedum naar Loppersum. Ik onderhoud mijn zwaaicontacten in het dorp en zet koers naar de warme bakker voor mijn wekelijkse broodbestelling. Ik overdenk kort mijn zorgboerderij-werkweek die in het teken stond van kerstvoorbereiding, rouw en verlies.
Eén deelHeemer verloor zijn broer en de ander zijn opa. Ingrijpende gebeurtenissen in een kinderleven die me bezighielden. Hoe begeleid ik op afstand deze kinderen en wat is passend in hun omgeving? Ik onderhield contact met de families en maakte samen met de deelHeemer rouwbloemwerk voor zijn broer terwijl de zorgboerderij door de kerstsferen steeds meer werd verlicht.
Ik doe de boodschappen voor mijn 96-jarige schoonmoeder die nog zelfstandig woont in Assieshof. Deze week doe ik het, in plaats van mijn inmiddels twee jaar uitwonende studerende dochter, die dat elke week trouw voor haar oma doet. Ik tref daar een oud-Stedumer die mijn schoonmoeder, alias tante Jantje, blijft bezoeken. Tante Jantje heeft veel voor haar betekend als baakster en hun band is voor eeuwig.
Ik doe de boodschappen en bezoek de wekelijkse markt in Loppersum. Ik tref daar familie met wie ik een praatje maak, evenals met de groentebezorger die inmiddels met zijn functie is gestopt. ‘Ik mis je’, zeg ik. Hij kwam bij regen vaak schuilen in onze schuur en stond soms zomaar bij ons in de gang bij pech met zijn fiets of scooter om te vragen om een lift. Hij wist dat wij hem dan naar huis zouden brengen of mee mocht eten als dat zo uitkwam.
Nadat ik de boodschappen bij mijn schoonmoeder heb gebracht, maak ik nog een praatje met haar bezoek en vervolg ik mijn rit naar Middelstum om mijn wekelijkse privé- en zorgboerderijboodschappen te doen. Als ik Middelstum binnenrijd kijk ik naar het raam van één van onze deelHeemers. Even zwaaien? Nee, hij zit er niet. ‘Vast ook weg om een boodschap’, denk ik snel.
Door het bezoek wat ik trof bij mijn schoonmoeder gaan mijn gedachten tijdens de autorit terug naar mijn jeugd met een christelijke opvoeding. In Stedum heb ik de prachtige hervormde kerk vaak op zondagen van binnen gezien. ‘Heb uw naaste lief zoals uzelf’, heb ik daar geleerd. Maar ik zag ook al jong dat de kerkgemeenschap voor mij te benauwend was. Of je nu gelooft in een God, Allah of in niets, we moeten het in de maatschappij samen doen, met liefde en respect voor elkaar. Ik wil geen onderscheid maken in mensen.
Aangekomen in Middelstum beweeg ik me door de winkel met twee scanners (één voor privé en één voor de zorgbuurderij) en laad ik mijn kar voor een week vol. Ik moet mijn kop er goed bijhouden om verwisseling van de scanners te voorkomen, want anders gaat het bij controle natuurlijk fout en heb ik extra werk. Met tegenzin gooi ik de ongezoete havermout‘melk’ in mijn kar. Ik moet goed zoeken in het schap en ik constateer, als biologisch melkveehoudster, dat het assortiment nepmelk steeds groter wordt. Van kokos tot amandel, ze kunnen er ‘melk’ van maken.
Thuis vinden er heftige discussies met onze tweede, inmiddels uitwonende, dochter plaats over het huidige vaccinatiebeleid en veganistisch eten. Onze melktap, waarvan ik denk dat we goed bezig zijn, wordt niet gebruikt door haar. Alleen plantaardig eten is haar opinie, natuurlijk zonder plastic. Gelukkig heb ik paprika’s op de markt gehaald. De paprika’s, per drie verpakt in folie, kan ik dus overslaan. Bij de groenteafdeling pak ik een papieren zakje voor de witlof.
Ik heb me een aantal jaren geleden al eens erg druk gemaakt om het feit dat ik bij geen enkele supermarkt in de (toen nog) gemeente Loppersum, Friesland Campina zuivelproducten kon kopen. Dan weet je namelijk zeker dat je melk koopt van Nederlandse boeren, was mijn motto.
Ik heb deze melkfabriek inmiddels de rug toegekeerd omdat wij, toen wij overschakelden naar biologisch, niet meer konden leveren aan deze fabriek. Ik zie steeds met argusogen de reclames voorbij komen, waarin duurzaamheid bij deze zuivelgigant zogenaamd hoog in het vaandel staat. Ik zoek nu naar de biozuivel van Eko Holland. Wat is het toch ingewikkeld met al die merken. Wat moet je kopen om je dochter en je man tevreden te houden en er zelf ook een nog goed gevoel aan over te houden?
Met de auto vol met zoveel mogelijk bioboodschappen maar ook met wel veel plastic, rij ik terug naar Stedum. De jongste dochter belt mij. Of ik haar voetbalschoenen ook heb meegenomen. Morgen speelt ze, met de jongens onder negentien, een derby Stedum tegen De Fivel op nieuwe voetbalschoenen. Hopelijk helpt het tegen de koploper.
Straks weer een persconferentie. Het gaat weer niet goed met corona. Welke keuzes zullen er worden gemaakt? De kapster waar ik deze week was gaat er vanuit dat ze weer dicht moet. Gaan we weer in lockdown? Krijgen we 2G? Wat gaat dit betekenen voor vrienden en collega’s die niet gevaccineerd zijn? Wat heb ik te regelen voor de zorgboerderij na de persco?
Het is zaterdagochtend en ik ren mijn wekelijkse hardloop halfuurtje. Volgende week lig ik op dit tijdstip op de yoga-mat want sporten in de avond mag niet meer en daardoor is mijn yoga-avond verplaatst naar de zaterdagochtend. Kan het amateurvoetbal wel doorgaan als je niet kunt trainen? Mijn echtgenoot kraakt zijn hersens en moppert. ‘Niks meer aan. Loat’n ze alles er moar oetgooi’n!’, roept hij.
Ik denk gelijk aan deelHeemers die het al moeilijk hebben in deze onzekere tijden en nu vervalt hun structuur in de sport opnieuw. Voor ons is het al moeilijk maar voor onze deelHeemers is het een ramp. Komende week zal het weer hard werken zijn op de zorgboerderij door alle onrust en teleurstellingen. Weer wennen aan nieuwe omstandigheden in een al moeilijke periode met Sinterklaas en kerst.
Ik luister naar het voetbalverslag van mijn jongste dochter. Ze vertelt over hun 10-0 nederlaag. De schoenen hebben niet geholpen. Over een scheidsrechter, die creatief omging met godslasterlijke uitspraken op het veld. Hij sprak haar bemoedigend toe in haar bemiddelende rol, toen de teamleden elkaar gingen uitschelden in de verliezende wedstrijd. ‘Mam, we verliezen toch en kwaad op elkaar worden helpt echt niet.’
We naderen de decembermaand, een maand van licht, warmte en gezelligheid. Maar met onzekerheid wereldwijd over de klimaatcrisis en coronapandemie. Landelijk heerst er wantrouwen ten aanzien van ons wisselende beleid op gebied van o.a. landbouw en zorg. Gemeentelijk is er veel gaande op jeugdzorggebied en hangen er donkerzwarte wolken boven ons als kleine jeugdzorgaanbieder. Binnen ons bedrijf en gezin zie ik al deze onzekerheden samenkomen.
Ik hou me vast aan inspirerende woorden van Jan Terlouw die in 2016 een prachtige (nog steeds relevante) toespraak aan ons Nederlanders gaf, waarin hij een leefbare aarde en het belang van goede zorg en opvoeding voor de jeugd benoemde. In zijn visie is liefde en vertrouwen de weg naar oplossingen. Het touwtje hangt bij ons op de boerderij uit de brievenbus en ik probeer thuis en in mijn werk te dansen in nuances.
Ik hoop dat de “dans in nuance”, die Alain Clark deze week dichtte, meer mensen gaat inspireren. De liefde voelen achter de angst en boosheid van mensen. Laten we samen alle problemen aangaan, volg je innerlijke kompas en hang je touwtje uit de voordeur. Laat je niet leiden door boosheid, angst of verdriet maar laat liefde je gids zijn.
Ik wens iedereen positieve inspiratie en wat licht in deze onzekere en donkere decembermaand.
Margreet Wiersema
Relevante linkjes: https://www.instagram.com/tv/CWqU5fKAQLb/?utm_medium=share_sheet