2021 zou het jaar van de bevrijding moeten worden. Opgetogen ging ik medio juni naar Appingedam voor mijn eerste Moderna-prik. Begin juli werd vlak voor de zomervakantie de tweede erin gejenst. Mijn hunkerende aderen namen het goedje gretig op. Gevaccineerd en al ging ik de vrije wereld tegemoet. Ach, dat ‘dansen met Janssen’ was een klein smetje op de feestvreugde. De euforie ging iets te snel. Even weer gas terug dus. In september ging er echter wel een streep door alle coronamaatregelen.
Maar begin november, en eigenlijk al eerder, voelden we nattigheid. Nog te veel mensen namen geen prikje en daar schoten de besmettingscijfers weer sky-high de lucht in. Met als gevolg dat we nu weer in een soort van lockdown zitten. Met als klein voordeeltje dat die anderhalf maand later begon dan vorig jaar zodat we toch nog even meer van onze vrijheid konden genieten. Maar ik ga er vanuit dat de gang naar het voetbalveld en zeker het café er dit jaar bijna niet meer inzit.
Dat wordt weer een andere weekendinvulling zoeken dus. Zaterdag jl. stond ik nog te blauwbekken langs de lijn op het voetbalveld in Niekerk. De ‘handhavers’ keken ons aan alsof we paria’s waren. Drie bestuursleden die als officials meegingen en maar zo het sportpark opwandelden? Nee, dat ging er bij hen niet in. De tweede helft gingen we maar bij de ‘hardekernsupporters’ op het parkeerplaats staan. Dat was in elk geval een stuk gezelliger. Aan dom gekwalm geen gebrek, helemaal niet toen Bakker zelfs met een goed gevulde puut vol met frikandellen aan kwam zetten, afkomstig van de plaatselijke cafetaria ‘De Halte’. ‘Dat zijn Hanos-frikandellen’, stelde onze kersvers voorzitter vergenoegd vast.
En dankzij een zwaarbevochten 0-1 overwinning heeft het er alle schijn van dat de blauwhemden als een soort van herfstkampioen de winterstop ingaan. Wie had dat aan het begin van het seizoen kunnen bevroeden? Ik niet in elk geval. Een mooi lichtpuntje in deze toch wel donkere dagen voor Sinterklaas en Kerst. Met daarbij de constatering dat deze wederom een soberder karakter met zich mee gaan dragen.
Misschien is deze column ook wel geschikt om het werktechnische gedeelte van 2021 door te nemen. Want telkens wanneer ik felbegeerde en niet voor mogelijk gehouden doelstellingen denk te bereiken, gaat het mis. Ik weet zeker dat ik ze zonder coronaperikelen had gehaald. Maar niet te lang getreurd, ik heb wederom niets te klagen. Want ik kan gewoon mijn werk blijven doen zoals ik dat altijd doe en hoef de deuren niet (vroegtijdig) te sluiten. En dus ben ik deze week bijvoorbeeld weer lekker bezig met het meehelpen vullen van de Bedumer Winterloopkrant. In de hoop dat die loop voor het goede doel in het eerste weekend in februari ‘gewoon’ mag worden gelopen.
En tegenover de tot dusver zes gestopte adverteerders, daar zouden in december maar zo minimaal nog twee bij kunnen komen, staan dit jaar gelukkig nog altijd negen, en hopelijk tien, nieuwe. Al met al toch een positieve balans, ducht mij zo. Maar de redenen tot stoppen, geeft dit bizarre jaar toch ergens ook wel goed weer. Zo moest begin dit jaar een adverteerder noodgedwongen stoppen met zijn bedrijf i.v.m. ziekte. Veel te jong én veel te vroeg kwam er een eind aan een goedlopend bedrijf.
En waar sommige ondernemers hun omzet in rook op zagen gaan, weten andere ondernemers niet meer waar ze de tijd en mensen vandaan moeten halen om alle opdrachten klaar te krijgen. Dat kostte mij een adverteerder en weerhield een andere om een stapje omhoog te maken op de adverteerderladder. Carrièreswitches, nog een gegeven waar ik mee te dealen heb dit jaar en dit fenomeen leidde tot een reductie van mogelijk twee ‘sponsoren’. En dan zijn er nog bedrijfsovernames die mij de nodige schrik en onzekerheid bezorgen. Want staan de nieuwe eigenaren er net zo in qua adverteren dan de oude?
Onzekerheid troef dus in turbulente tijden, zelfs bij mij. Ik ben dan ook zeer benieuwd wat 2022 ons in dat opzicht gaat brengen. Dat heb ik gelukkig niet allemaal zelf in de hand. Het enige wat ik kan doen is doorgaan op ingeslagen wegen. En er bijvoorbeeld voor zorgen dat er jaarlijks meer bezoekers de website weten te vinden, zoals ook dit jaar weer gebeurt. En toch maar positief blijven, in de hoop dat we het coranaspook in 2022 nog verder kunnen reduceren. Want dat ie zomaar gaat verdwijnen, daar gelooft niemand meer in. ‘We zullen de komende jaren moeten leren leven met dit virus’, zo hoor je van verschillende kanten. ‘’t Is naait aans ja’…..