Vroeger had ik een vriendinnetje dat Nancy heette. Wij woonden bij elkaar in de buurt en liepen altijd samen, met nog een aantal andere klasgenootjes, naar de lagere school. Na schooltijd gingen wij vaak met elkaar spelen. Ze woonde vlakbij de bibliotheek en het terrein er achter was een prachtig speelterrein. Het was één grote groene ruigte maar daar was van alles te beleven.
Vooral het vangen van de (in groten getale aanwezige) kikkers vonden wij erg leuk om te doen. We hebben wel eens een kikker gevangen en er met een stift een streepje op gezet. We lieten het arme beestje dan weer lopen en vroegen ons af of we hetzelfde exemplaar weer konden vangen. Ik weet niet zo goed meer of dat ooit een keer gelukt is, ik hoop voor het beestje van niet…
Er was ook wel eens een bezoeker van de bibliotheek die even naar het toilet moest. Om de frisse lucht naar binnen te laten stond het raampje meestal open. Nu wilde het wel eens gebeuren dat we juist op dat moment met één van onze zojuist gevangen kikkers (met of zonder stiftstreepje) erg dicht bij dat open raampje stonden.
Kikkers kunnen heel goed springen en het is wel eens gebeurd dat zo’n kikker uit onze hand zó dat raampje binnensprong. Daar konden wij dan niks aan doen. Die kikker sprong toch zélf weg? We renden hard weg en moesten ontzettend lachen. Het zal je toch gebeuren dat je rustig een plasje o.i.d. zit te doen en opeens springt er een grote kikker naar binnen.
Nancy stuurde mij van de week een foto. Ik mocht samen met haar ouders wel eens mee naar de Hoornse Plas. Ze hadden een rubberbootje en wij genoten dan volop van het zwemmen en dobberen. Toen ik die foto kreeg kon ik mij dat niet herinneren… Ik vroeg aan haar waar het was. Waarom wist ik dit niet meer? Aan de foto te zien had ik het erg naar mijn zin…
Hoewel ik nog heel veel weet van vroeger merk ik ook dat er kleine gaatjes in mijn herinneringen gaan komen. Ik vind dat niet leuk. Hoort dat bij het ouder worden? Ga ik nu die leeftijd krijgen dat ik steeds meer over vroeger ga praten? Is dat vanuit heimwee of om het niet te vergeten… Dat verlangen naar vroeger wordt steeds sterker. Niet omdat vroeger alles beter was. Maar het was als kind wel onbezorgder. Er werd meer genoten van kleine dingen. We waren eerder tevreden.
Over 2 weken word ik 50 jaar en alhoewel veel mensen dit niet zo leuk vinden, vind ik het fantastisch. Wanneer je in je leven al het nodige hebt meegemaakt dan besef je hoe bijzonder het is om deze mijlpaal te bereiken. Dus kom maar op met die Sarah-pop. 49 vond ik eigenlijk ook al een mijlpaal. Eigenlijk moet je van elke dag een “feestje” maken.
Mijn ouders zijn er helaas niet meer. Ik kan ook niks meer vragen als ik iets niet meer weet. Ik ben zo bang dat het gaat slijten, dat het bovenste laagje los zal laten. Dat de herinneringen stukje bij beetje mijn geheugen verlaten gaan.
Mijn vader deed vroeger tussen de middag een tukje op de grond voor de gaskachel. Zo’n kachel met van die gele glaasjes er in. “Kom moar…”, zei hij dan tegen mij. Ik kroop dan tussen zijn grote sterke armen en samen deden we een middagslaapje. Ik was nog een heel klein meisje maar wanneer ik hier aan terug denk dan voel ik weer de warmte van de kachel…en van mijn vader.
Vroeger was fijn maar we leven nu en hebben het goed. Af en toe eens terugkijken is fijn.
Gelukkig hebben we de foto’s nog…
Ik heb er een gedichtje over gemaakt:
Genieten moet nu,
je bent hier maar even
Daarom wil ik alles,
intens beleven
Het leven is hectisch
en gaat veel te vlug
Soms wil ik even,
naar vroeger terug
Niet voor heel lang,
mijn leven is fijn
Maar soms zou ik voor heel even,
weer een klein meisje willen zijn
Jeanette