Deze maandagmorgen begint vol met nostalgie. Wanneer ik de radio aandoe, schallen daar de klanken van Robbie Williams ‘Feel’ door de ether. Het nummer dat mij moeiteloos meeneemt naar een voetbaltrainingskamp op Schiermonnikoog zo rond 2006. Gastcolumnist en clubblad-scribent Eric Boskamp schreef zijn bevindingen over deze drie heerlijke dagen destijds weg onder het kopje ‘Feel’. Een mooi begin derhalve van de werkweek, dergelijke nostalgische herinneringen….
Een werkweek waarbij de spanningsboog in huize Koster iets hoger ligt dan normaal. De vrouw is dit weekend bezig geweest met twee powerpointpresentaties en mag na haar schooltijd in Veendam doorrijden naar Grolloo om daar na een introductie van de directeur een presentatie te verzorgen. Voor deze middag hebben zich zo’n 150 belangstellenden opgegeven. Dat zijn veel mensen om voor te moeten presenteren, bedenk ik mij nog. Gelukkig zijn de deelnemers in vier groepen onderverdeeld, daar wordt het al weer wat overzichtelijker van.
De mooie Feel-herinneringen worden daardoor verdrongen door flarden van flashbacks aan de presentaties die ik heb moeten verzorgen. De nacht voor mijn eerste spreekbeurt in MAVO-3 heb ik bijna niet geslapen. Die vond trouwens plaats op 16 juni 1987, bedenk ik mij nu. Op mijn vader zijn verjaardag. Wat was ik blij dat ik hem achter de rug had en die avond vroeg onder de wol kon kruipen. Hij ging best wel goed, mijn presentatie. Alhoewel, presentatie, het was meer het opdreunen van een uit het hoofd geleerd verhaaltje.
Ik denk dat ik in mijn leven zo’n vijf a zes keer een grotere groep mensen heb moeten ‘bepraten’, onder andere dankzij twee afstudeeropdrachten. Wennen deed het echter nooit. Ik kan jaloers worden op mensen die zo maar even voor een meute gaan staan en dan, zo op het oog uit de losse pols, een heel relaas inclusief smakelijke anekdotes opdiepen waardoor de luisteraars aan hun lippen hangen. En dus wens ik de vrouw een welgemeend succes toe wanneer ze in de auto stapt.
Deze morgen ben ik niet alleen in huis. De jongste zal nog wel liggen te slapen want ze heeft vandaag in aanloop van haar toetsweek een dagje vrij. Zelf was ik in mijn jonge jaren voor zo’n week al lang uit bed geweest om de studieboeken ter hand te nemen maar ik bespeur nog weinig tekenen van leven in haar slaapkamer. Ook iets om jaloers van te worden, stress lijkt een woord dat niet in haar woordenboek voorkomt. Gisteren is ze nog met een klasgenoot naar Amsterdam geweest voor een treindagje uit. Op het Rembrandtplein kreeg ze mee dat Ajax dik had gewonnen van PSV. En op de treinreis terug kon ze mooi nog even meepikken dat FC Groningen dankzij een wondergoal met 2-0 van AZ won. Op Radio Noord wordt deze goal van Ngonge op het moment van schrijven nog even tot in detail besproken.
Een mooie dag dus voor haar in Nederlands hoofdstad. Dat zal vast tot blijvend mooie herinneringen leiden. Ik blik nog even opzij in mijn kamertje want deze dagen heb ik gezelschap van een heuse dame. Bella heet ze en ze is vorig week al eventjes geïntroduceerd. Daar de jongste deze week weer thuis slaapt, is dit konijn naar mijn kamer overgeheveld. Vanuit het hoekje van haar hok kijkt ze mij belangstellend aan met ongetwijfeld de vraag waar ik allemaal in vredesnaam mee bezig ben.
Eigenlijk wilde ik terugblikken op de afgelopen week maar daar komt niets van. Want Bella’s baasje is namelijk op vakantie in Parijs. De wereldstad van de liefde inderdaad en als ik daaraan terugdenk gaan mijn gedachten automatisch terug naar 1990 toen we met de HAVO na ons examen deze wereldstad aandeden. Om er vervolgens in 2018 tijdens een vakantie in Frankrijk nog een dagje aan vast te knopen. En dat op de dag voor de slotrit van de Tour de France op de Champs Elysées. Ergens is er toen toch iets verkeerd gegaan met onze timing.
En zo kreeg ik vorige week dankzij mooie socialmediaposts vanuit Barcelona al mooie flashbacks van diverse tripjes naar deze wereldstad inclusief Camp Nou. Het stadion waar onze provinciegenoot Koeman nu zulke hachelijke momenten beleeft. De ploeg is geen schim meer van de geoliede machine van enige jaren geleden. Dat totaalvoetbal wordt nu in Amsterdam gespeeld. Man, wat een galavoorstelling was dat toch tegen Dortmund, zelden vertoond op de Nederlandse velden.
Verdikkie, ik typ mij met deze terugblikzin door de 700-woordengrens. Dankzij meer of minder zoete herinneringen aan Schier, Amsterdam, Groningen, Parijs en Barcelona. Wat een mooi rijtje eigenlijk. En dat allemaal dankzij de presentatie van mijn partner. Ik hoop dat het haar goed afgaat straks. Fingers crossed derhalve!