Daar gingen we dan. Met zijn vieren. Op reis naar de Oekraïne. Thomas, Anke, Sharida en ik. We waren uitgenodigd voor de bruiloft van Peter en Tanja, die bij tweelingbroers Thomas en Christoff op de springstal werken en in hun thuisland gingen trouwen. Altijd in voor avontuur, zeiden we direct ‘ja’.
Het had nog even wat voeten in aarde om er te komen. We zouden op de vrijdag om 12 uur vertrekken naar het vliegveld in Dortmund. Thomas, Sharida en ik hadden ’s ochtends vroeg in Leeuwarden nog een sneltest gedaan. Tja, we waren weer eens niet heel vroeg met het aanvragen van zo’n test dus Groningen zat vol.
Anke voerde de spanning nog wat op. Ze moest werken tot 11.30 uur en bedacht zich op het laatste moment dat ze het toch wat tricky vond om alleen met haar 2 vaccinaties op reis te gaan. Ze kon om 11.45 uur nog terecht in Hoogkerk voor een test. Maar eenmaal aangekomen bij het Van der Valk Hotel, bleek het smoordruk.
Het duurde en het duurde en om 12.45 uur was ze uiteindelijk klaar, scheurde naar Scharmer en om 13.00 uur konden we uiteindelijk vertrekken. We zouden om 16.15 uur vliegen, online inchecken lukte niet en het was ook nog eens ruim 2,5 uur rijden naar Dortmund. Natuurlijk waren er onderweg nog wat omleidingen en verkeersopstoppingen, maar hey, we stonden stipt om half 4 op het vliegveld. Snel naar de incheckbalie en door naar de douane.
Rijen dik stonden er te wachten, gelukkig visten ze de mensen die bijna moesten vliegen er tussenuit en konden we aansluiten op een andere plek waar het beduidend rustiger was. Ik had alles in de handbagage weten te proppen en dat vond de douane-mevrouw bij de band blijkbaar zo knap dat ze mijn koffer opende, de hele bende eruit trok en ik alles er zelf nogmaals in mocht stoppen. Thank You Love… de stress sloeg aardig toe. Het was namelijk 16.15 uur!!!!
Zo hard als we konden, renden we door de gangen naar gate 11. Dit kon niet goed gaan, dat vliegtuig zou vast en zeker pal voor onze neus vertrekken. Hm, bij de volgende paspoortcheck lieten ze ons zowaar door en met een ernstig tekort aan zuurstof en vol verbazing sloten we vervolgens aan bij de boardingpasscheck. Dankzij een personeelstekort hadden ze vertraging opgelopen.
Het was een rustige vlucht en na 2,5 uur vliegen kwamen we aan in de wondere wereld van de Oekraïne. Aangekomen bij de douane daar, heetten een paar niet al te vriendelijk kijkende dames ons een gematigd welkom. We bleken een coronaverzekering nodig te hebben.
Goh, toch echt nergens terug te vinden in de kleine lettertjes. Dit zou online te regelen zijn en kostte maar €4,- , maar alles blokkeerde. Een andere beambte schoot ons redelijk aardig te hulp, maar het gezegde ‘Vriendelijkheid kost niks’ kenden ze hier in ieder geval niet. Thomas werd verzocht mee te komen naar een achterafkamertje. We mochten het land binnen als we €25,- per persoon contant betaalden.
Prima, Thomas had nog wat contanten op zak en kon gelijk afrekenen. Ineens leek het er op dat ze zich begon uit te kleden. Oké, ik overdrijf wat, ze deed haar riem af. Thomas dacht nog lichtelijk verbaasd: ‘Bijzonder, ik had toch al betaald?’ , toen hij vervolgens hetzelfde moest doen en bleek dat ze nogmaals door een checkpunt moesten waar de papieren voor elkaar gemaakt werden.
Anderhalf uur later stonden we buiten en stond een vriend van Peter al klaar om ons op te halen. Na een reis van een paar uur kwamen we aan in het hotel. Snel op bed, want om 07.00 uur de volgende dag moesten we in vol ornaat klaar staan om de ceremonie van de bruidegom bij te wonen. Het werd een korte nacht, maar wat sliepen we heerlijk.
Op de vroege zaterdagochtend moesten we eerst een uur door de binnenlanden. De snelwegen zijn van prima kwaliteit, maar ga je daarvan af, dan verandert dat al snel. Overal zaten gaten in de weg en anders wel megabulten en kuilen. Wij zouden er waarschijnlijk voor kiezen om rond de 40-50 km/uur te blijven rijden, maar onze chauffeur was van mening dat dat ook wel met 110 km/uur kon. Pff, als dit goed ging, ging er meer goed.
Anke kan werkelijk overal slapen, zo ook achterin de auto. Haar nek klapte af en toe zo eng naar voren, achteren en opzij, dat ik blij was dat ze nog gevoel in haar armen en benen had toen ze wakker werd. Het landschap om ons heen was echter prachtig. Glooiende heuvelruggen vol tarwe, afgewisseld met hectares vol zonnebloemen.
In de weilanden stonden af en toe een paar koeien, die in de gaten werden gehouden door oude mannen en vrouwen. Ook langs de weg kwamen we ze regelmatig tegen met 1 koe aan de hand. In de verte ging er eentje aan de haal met een oud besje aan het uiteinde van het touw. Best zielig, maar wat was het een hilarisch gezicht. Het leek of de tijd hier 100 jaar had stil gestaan.
We kwamen aan in het dorpje waar Peters ouders woonden. De weg leek op een soort drooggelegde rivierbedding. Eenmaal aangekomen op het juiste adres stond er een mooi groot, modern huis. Wat kregen we een warm onthaal. We werden begroet door blije, zelfs huilende dames en werden stevig geknuffeld en gekust. Iedereen had prachtige kleren aan en de jongedames hadden veel werk gemaakt van hun kapsels. Mooi opgestoken of complexe vlechtwerken.
De moeder, tantes en zussen van Peter hadden dagenlang in de keuken gestaan om heerlijke gerechten en taarten klaar te maken. De tafels werden ermee vol gezet voor het ontbijt. Een band speelde al om 8 uur ’s ochtends en om 8.30 uur werd de eerste wodka en wijn geschonken. ‘Succes met je wodka Thomas, wij nippen wel een ieniemienie beetje wijn voor de vorm’.
Na het ontbijt werd er in een speciale kamer in huis een ceremonie gehouden ter ere van het feit dat Peter nu officieel het huis ging verlaten. De vrouwen zongen prachtige liederen en de band speelde mee. Om half elf werd de ceremonie beëindigd en stapte het hele gevolg in auto’s op weg naar de familie van de bruid. Volgens traditie moet de schoonfamilie Tanja ‘kopen’. Niet alleen met geld, maar vooral met veel wodka. Het duurde even voordat de andere partij overtuigd was.
De pastoor in de kerk was daardoor al een half uur aan het wachten op het bruidspaar en was ‘Not Amused’. Maar hij streek vast even over zijn goed hartje, want het ging gebeuren. Het kerkje en het tafereel leek wel uit een sprookje te komen. Vol met pracht en praal en mooie schilderingen. Tanja en Peter voor in de kerk. Op hun knieën, met kroontjes op hun hoofden. De pastoor die allerlei liederen zong en de gasten die uit volle borst meezongen en naar mijn idee honderden ‘wees gegroetjes’ deden.
Na de dienst werden we naar het hotel gebracht. We hadden even een uurtje pauze en werden vervolgens opgehaald voor het feest in het restaurant. Na het welkom van het bruidspaar schoven 160 gasten aan lange tafels met schalen vol eten. De koude voorgerechten werden aangevuld met enorme schalen vol warme vlees-en visgerechten. Heerlijk.
Thomas moest weer aan de wodka, maar was zo slim om zijn glaasje al gauw te vullen met water. Na een paar uur tafelen was het dansen geblazen. Na de prachtig ingestudeerde openingsdans van Peter en Tanja, barstte het feest los en wij waren zeker van de partij. We dansten tot we geen droge vezel meer aan ons lijf hadden.
Ondertussen moesten we met z’n allen hilarische spelletjes tegen elkaar doen en net toen we even buiten aan het uitrusten waren omdat het daar wat koeler was, werden we verzocht om weer aan tafel te gaan want de tweede ronde dineren was begonnen!! Hallelujah ,we konden nu al geen pap meer zeggen.
Er werden prachtige speeches gehouden, waar wij natuurlijk geen klap van verstonden, maar desondanks toch een traantje wegpinkten. Op een gegeven moment werd er speciaal voor de Nederlandse gasten gezongen. Wat bijzonder, zoveel gastvrijheid.
Rond middernacht hadden Anke, Sharida en ik toch echt het lampje uit en wilden we graag terug naar het hotel. Ooh jee, niet helemaal volgens planning, want het feest duurde tot 2.30 uur!! In allerijl werden er tassen vol taart klaar gemaakt en mee gegeven, want stel je voor dat we honger zouden krijgen. Thomas hield ondertussen stug vol tot het bittere eind.
Op de zondag konden we uitslapen en de stad Ternopil in. Prachtig gelegen aan een groot meer met mooie aanliggende parken. Aan het einde van de middag werden we door Peter en Tanja opgehaald om nog een keer naar het ouderlijk huis van Peter te gaan. We werden wederom allerhartelijkst ontvangen en het halve dorp liep uit voor een gezamenlijk diner. Er volgden fotomomenten en aan het einde van de avond hadden we nog drie uitnodigingen voor de bruiloften van de zusjes van Peter.
We zouden de volgende dag vroeg naar huis vliegen, dus konden wel wat slaap gebruiken. De wekker ging om 2 uur ’s nachts. Natuurlijk kregen we nog wat tassen vol eten mee. De terugreis ging via Polen naar Düsseldorf. Niet terug naar Dortmund omdat we op zondag nog de tickets moesten boeken. Lieve Christoff reed nogmaals 2,5 uur heen en terug om ons op te pikken. Held.