Vanmorgen reed ik zonder al te hooggespannen verwachtingen naar dark horse Ten Boer. Voor mij ietwat onbekend terrein dus. Thuishaven van Omlandia, gastcolumnisten Ursula, Heleen en Marcel, adverteerder Slagter Wonen, voormalig eredivisiescheidsrechter Winter, verzorgingstehuis Bloemhof (waar mijn opa of oma Van Gennep vroeger nog kort gewoond heeft) en wijlen rijschoolhouder Cor Vriesema (een pracht kerel). Ik weet het voetbalveld te vinden en vlak daarnaast ligt volgens mij een prachtig plein. Maar dan houdt mijn kennis voorlopig wel op. En hotspots? Niet dat ik weet! Ik kwam bedrogen uit…..
VV Omlandia
Alvorens naar het centrum te rijden, sla ik net na de rotonde eerst linksaf. Even kijken of Innersdijk, vestiging Ten Boer, nog bestaat. De plek waar mijn vader zeven jaar geleden enige maanden moest revalideren van een gebroken heup. Ik dacht dat dit verzorgingstehuis maar tijdelijk op deze locatie gevestigd zou zijn maar warempel, hij staat nog steeds op dezelfde plek.
Vaak ging ik met pa even toeren met de rolstoel in de omgeving. Genieten van het mooie uitzicht op Lellens of de nieuwbouwwijken in en dan kom je vanzelf uit bij Garage Weesepoel. Toen kwam ik reeds de nodige jonge zwanengezinnen tegen, waarbij het mannetje al blazend aangaf mijn aanwezigheid niet op prijs te stellen, ook nu zijn ze er nog steeds. Twee koppeltjes nog wel met aardig wat jonge aanwas. Een mooi begin van de dag.
Gerustgesteld kan ik nu koers zetten naar de parkeerplaatsen gelegen bij voetbalclub Omlandia. Het hoofdveld ligt er stil en verlaten bij. Daar waar we begin oktober met Middelstum 4 onze laatste wedstrijd speelden en met 5-3 verloren. De meegereisde NRC-journalist wist wel raad met onze prestaties en zelfs een Twitterconversatie over een onterecht gegeven strafschop werd in het uitgebreide krantenartikel opgenomen.
In de bestuurskamer heb ik ooit een pensionadointerview met boegbeeld en oud-voorzitter Wim Bathoorn mogen houden. Een markant en aimabel persoon. Hij was ook de voorzitter in de tijd dat Omlandia misschien wel voor het laatst kampioen werd, volgens mij in 2009, waardoor ik op een of andere manier op het kampioensfeestje verzeild raakte. Een gezellig gesprek met de eerder genoemde gastcolumniste en bardame werd destijds abrupt afgebroken door een rond vliegende bierfles die ik nog net kon ontwijken. Het was toen de hoogste tijd om terug te keren naar Middelstum……
Koopmansplein
Het dorpshuis en het zwembad liggen vlakbij en glurend door de hekken ontwaar ik een oudere dame die reeds rond achten dapper haar baantjes trekt. Voor mij het sein om mijn heil op het Koopmansplein te zoeken die het centrum van Ten Boer zo’n mooie moderne snit meegeeft. Dat moet natuurlijk ook want tegenwoordig behoort dit bijna 5.000 zielen tellend dorpje tot de grote gemeente Groningen. En dan wil het oog natuurlijk ook wat wanneer je tot het voorportaal behoort. In een van de appartementen boven de winkels woont pensionado Jan Smit die een prachtige uitkijk op het winkelend publiek heeft. Even later kom ik hem al fietsend tegen.
Ik besluit het centrum te verlaten en kuier richting een soort van muziekkoepel. Het is de voorbode van een alleraardigst rondje rondom de kerk. De Kloosterkerk wel te verstaan vernoemd naar het klooster die hier in de dertiende eeuw zijn hoogtijdagen moet hebben beleefd zo valt op het informatiebord te lezen. Bakker Post geniet zo te zien van een welverdiende vakantie en tot mijn verrassing opent de deur van het gemeentehuis zich spontaan wanneer ik hem (te) dicht nader. De familie Ter Harkel woont hier prachtig en ook een rondje door het Prinses Amaliapark doet mijn gemoedstoestand goed, zeker wanneer ik het water vanaf een dammetje naar beneden hoor klateren……
Het Jacobspad
Al wandelend kom ik op de Stadsweg uit. Ik ontwaar het torentje uit Merijn’s jeugd dat onlangs nog op RTV te bewonderen was en niet veel later heb ik een prachtig zicht op het nabijgelegen Thesinge. En verrek, heeft Ten Boer ook een bos? Alvorens die in te lopen, constateer ik dat ik Het Jacobspad bewandel. Die je vanuit startpunt Uithuizen volgt als je een pelgrimstocht naar Santiago de Compestela in noordwest-Spanje wilt maken. Ook nooit geweten natuurlijk.
Ik ga nu het bos in dat verrassend groot is. Wel jammer van de nodige wildgroei langs de paden maar misschien heeft Staatsbosbeheer daar wel een bedoeling mee. Na een kwartier wandelen ontwaar ik maar zo een mooie glooiing met daar bovenop een ijzeren verrekijker. Fictief gezien heb je hierdoor een prachtig uitzicht op de periferie. Ik merk dat ik steeds enthousiaster word. Zeker wanneer ik bij mooie vijverpartijen uitkom waar voor een kunstwerk ook het een en ander verteld wordt over de scheepsvaart van vroeger.
In de tijd dat Ten Boer nog het stralend middelpunt was van de vaarweg tussen Groningen en Delfzijl. Langs het water stonden in die tijd zo’n dertig korenmolens waarvan de Widde Meuln eigenlijk als enige overgebleven is. De hoogste tijd derhalve om die molen te gaan bezoeken. Daarvoor moet ik eerst de drukke Rijksweg over zien te steken. Met gevaar voor eigen leven kan ik nu mooi middels één foto twee molens in een kiekje gevangen nemen want naast de grote maalmolen staat nog een kleinere houtzaagexemplaar (De Bovenrijge). Even later lees ik uitgebreid de informatie over de ontstaansgeschiedenis van beide blikvangers.
Terug naar het drukke centrum en een bliksembezoek aan Sint Annen
Na nogmaals mijn leven gewaagd te hebben door de Rijksweg over te steken, kom ik uit bij de eetgelegenheden van het dorp. Ook de mooie doktershuisvesting is een fotomomentje waard. Ik ben eigenlijk doodsbenauwd geworden of ik niet een mooi stukje Ten Boer gemist heb en wandel nogmaals richting de Kloosterkerk. Maar volgens mij heb ik daar alle highlights wel gehad.
Op het Koopmansplein is het een stuk drukker geworden en na een rondje Bloemhof keer ik terug naar de auto en constateer dat er inmiddels ook de nodige fietsen bij het zwembad staan. Ik toer nog even door een paar straten en verleg daarna de focus naar het zeer nabijgelegen Sint Annen. Onderweg kom ik prachtige boerderijpanden tegen na eerst de tijdelijke woningen, het Zonnedael van Ten Boer dus, gepasseerd te zijn. Daar waar onder andere de families Wiersema en Jansma ongeduldig wachten totdat ze eindelijk weer echt naar huis kunnen.
Ik zie zo op het oog geen campers op Belevingsboerderij de Zes Grazen, wat een bijzondere naam zeg, en parkeer mijn auto nog even in het pittoreske Sint Annen om bij de Molenweg uit te stappen. De halve molen blijkt tot een dorpshuis verbouwd te zijn en ook de kerk aan het Kerkpad is inmiddels omgeturnd tot een woning. Wat rest is een prachtig uitzicht over de landerijen.
Dark horse Ten Boer heeft zich voor mij tot een prachtige Atalantavlinder ontpopt. Misschien keer ik op korte termijn nog een keer terug voor een langer loopje door het bos. Maar eerst wacht morgen een nieuw pareltje in de gemeente Eemsdelta. Dan staat een stadstoer door Appingedam, met zijn vier hangende keukens en het prachtig centrum, op het programma. Ik verheug mij er nu al op. Graag tot ziens!