Ik merk dat ik een beetje naar de vakantie aan het toeschrijven ben. Wanneer dit online komt duurt dat nog anderhalve week. Ook heb ik de zes week van de schoolvakanties een beetje proberen in te vullen. Niet dat ik zes weken vakantie heb natuurlijk maar het is altijd leuk om een zomers tintje aan de websiteverhalen mee te kunnen geven. Alvorens twee weken de vakantieruststand in te nemen mag ik dus nog even een paar dagen knallen. Ik zag net een foto van DJ Eling Zuidhof voorbijkomen die eindelijk zijn stem weer mag gaan roeren voor de microfoon van Café Klein in Groningen. Wat zou er door hem heengegaan zijn afgelopen weekend? Het is bijna niet meer voor te stellen na zestien maanden afwezigheid, al die hossende en feestende mensen voor je te zien….
Zelf blader ik de website nog even door om de verhalen van de afgelopen zes maanden nog even bij langs te gaan. Saai was het allemaal niet toch? Tussen de regels door was te lezen dat de voorbereidingen op ons geregistreerd partnerschap er wel degelijk waren. Uiteindelijk werd het een prachtige dag, de eerste met zomerse temperaturen van dit jaar ook nog. Zou er toch een zegen op rusten? En inmiddels is ook de badkamer helemaal klaar en afgerond. Toch een proces van de nodige weken maar dan heb je ook wat. Maar wat is ie mooi geworden. Wie had dat gedacht aan het begin van het jaar, gezien de personeelsschaarste, dat dit nog voor de vakantie afgerond zou zijn?!
Ook de coronaperikelen waren in de verhalen goed te volgen. Werd ik in januari nog welhaast gillend gek over de snelheid van vaccineren, inmiddels is het prikken op stoom gekomen. Volgende week heb ik hopelijk net voor de vakantie de tweede te pakken. Dat had ik toen gehoopt maar zeker niet verwacht. Hugo de Jonge mag, na karrenvrachten drek over hem uitgegooid te zien worden, van mij best even vijf minuutjes naast zijn mooie schoentjes lopen hoor. Ik merk ook aan de verhalen dat de mooie momenten die er waren in de afgelopen maanden gekoesterd werden om vervolgens digitaal ingelijst te zijn.
De weekendjes weg werden gelukkig ook niet geschuwd. In februari ging ik nog solitair naar het Friese Oosterwolde. Wat een mooie omgeving is dat toch, temidden van de Fries-Drentse wouden. Ik haalde bijvoorbeeld mooie Bakkeveen-herinneringen op en ook Veenhuizen werd onder stralende weersomstandigheden aangedaan. En in april was daar Ameland met mijn toen nog aanstormende vrouw. Wanneer ik aan dat weekend denk, komen ook direct de herinneringen aan mijn zwager boven die niet veel later overleden is. Mooie en verdrietige herinneringen smolten samen onder de vuurtoren van Ame(n)land.
En wat gaat en ging Miranda als een speer. In februari begon ze aan haar nieuwe baan als ervaringsdeskundige bij Welstad in Stadskanaal. De organisatie waar ze eerst stage liep en waar ze haar, nog zonder diploma op zak, toch een jaarcontract aanboden. Die diploma gaan we eind volgende week, vlak voor de vakantie inderdaad, ophalen in Veendam. En sinds april werkt ze ook nog eens één dag in de week voor een uitzendbureau in Haren en ook dat is gerelateerd aan haar opleiding en nieuwe baan. Een job in de kledingbranche is dus voorlopig voltooid verleden tijd.
En tussen de bedrijven door verhuisde ik ook nog eens van de zolder naar de tweede verdieping. Die degradatie voelde als een overwinning en ook nu nog lacht het daglicht mij tegemoet. De oudste heeft inmiddels haar weg gevonden in de stad en combineert momenteel naar studie met twee banen waarbij vooral het GGD-callcenterwerk de nodige werkuren opslokt. Maar daarbij zorgt ze er wel voor dat wij allemaal een prikafspraak kunnen maken. Ook helemaal niets mis mee dus.
Om de tijd te doden en een mogelijk inspiratieloze leegte te vullen dook ik terug in mijn schoolherinneringen waarbij vooral de MAVO-herinneringen het heel goed deden. In dergelijke tijden viert de nostalgie hoogtij en een pensionadobezoek aan mijn vroegere leraar Egbert Mulder maakte deze trip to memory lane helemaal af. Maar ook een mooie Valetijnsautopuzzelrit, op de zondag dat er zelfs nog geschaatst werd op de ijsbanen en ik op den duur tot mijn enkels in de sneeuwwakken bij Noordpolderzijl stond, wordt nog steeds gekoesterd.
Man, ondanks alles lijken de maanden toch voorbijgevlogen te zijn. En nu zitten we zelfs in een hevige oranjekoorts. Zouden we de finale echt gaan halen? Dan zouden we die vanuit Egmond aan Zee moeten bekijken. Wat een bizar vooruitzicht is dat. Maar dat past precies in de roerige tijden waarin we leven. Helaas is de laatste alinea door de realiteit van het afgelopen weekend al weer achterhaald……