Toen Evelien en ik de eerste twee weken van juni in Nederland waren, kregen we regelmatig de vraag (van vrienden) of er de afgelopen tijd nog dingen veranderd waren bij ons? Een terechte en logische vraag zeker als je elkaar in sommige gevallen meer dan een jaar niet hebt gezien. Echter laat de vraag zich niet zo heel eenvoudig beantwoorden want er zijn aardig wat dingen veranderd de afgelopen tijd.
In het kort: Eef (Evelien) heeft een parttime job gevonden voor drie dagen per week en stort zich in de andere beschikbare uren op haar eigen bedrijf omtrent fotografie en in ongeveer dezelfde periode ben ook ik van baan gewisseld. Tussen de bedrijven door zijn we ook nog even verhuisd en hebben we mijn ouders verblijd met een bezoekje in oktober en juni voor hun 70ste verjaardag.
Als ik het zo opsom lijken het allemaal positieve en dus leuke veranderingen, echter zit er een behoorlijk donkere periode achter. Niet alleen voor ons hoor, maar voor de hele regio waarin wij wonen. Het Salzburgerland trekt op Tirol na de meeste toeristen van Oostenrijk: 20%. Van alle toeristen die in Oostenrijk overnachten komt 73% uit het buitenland.
Na de eerste lockdown van maart tot en met mei 2020 kwam eigenlijk alles in de zomer van dat jaar al vrij snel weer op gaan, ook qua toerisme. De handel en de gastronomie mochten open met als regel een mondkapje en de anderhalve meter regel. Toen er een tweede golf op handen bleek te zijn gingen ‘we’ weer dicht van oktober tot en met december.
Zowel Eef als ik werkten toen nog in Kaprun en de Kitzsteinhorn-gletsjer verwelkomt normaal in oktober al de eerste fanatieke skiërs. In het eerste weekend van november is het openingsweekend met duizenden gasten. Om over de maand december natuurlijk nog maar te zwijgen, want het moge duidelijk zijn dat veel mensen de kerst in de sneeuw willen doorbrengen. De omzetten van die drie maanden ga je in de overige wintermaanden helaas niet meer goedmaken.
Voor ons persoonlijk betekende het een tijd van veel onzekerheid, minder tot geen werk, minder inkomen, weinig perspectief en dat in de soms zo sombere wintermaanden. We gingen al vrij snel naar een arbeidstijdverkortingsregeling (lekker woord wel) waarbij je nog 2 á 3 dagen per week diende te werken tegen een vermindering van zo’n 30% van het loon.
Vervolgens werd het een soort 10 uren contract bovenop je uitkering (een daling van ongeveer 40% van je ‘normale salaris’) en als laatste stap naar beneden de ww-uitkering waar we door ons werkverleden hier gelukkig recht op hadden (daling van ongeveer 50% van je arbeidsloon).
Beetje een ingewikkeld (langdradig) verhaal misschien, maar ik probeer een beeld te schetsen van wat de gevolgen voor ons waren van zo’n lockdown. Ik heb in die periode ook aangegeven dat ik niet bij mijn werkgever ging terugkeren omdat ik het niet eens was met een aantal handelingen tussen het bedrijf en de medewerkers. Ik had al wat gesprekken gehad, maar veel meer dan een mondelinge toezegging had ik niet dus een beetje een pokeren was het wel eigenlijk.
In januari leek er even kort licht aan de horizon te zijn maar onder andere door mutaties van het virus en nog geen vaccin gingen we hier toen over in een derde lockdown tot en met februari. Daarna, zeg maar maart en april, ging de boel langzaam weer open , ook voor toeristen maar met een hoop restricties; quarantaine plicht, pcr tests, FFP2 maskers overal, afstand houden en ik vergeet misschien nog wel een paar. Uiteraard kwam er, mede door al deze regels natuurlijk, nog geen hond, want de hotels en restaurant mochten eerst nog niet eens open!
Toen we in het midden van derde lockdown zaten, ergens in januari, begonnen ook de dingen zich bij mij persoonlijk wat op te stapelen wat achteraf erg logisch was. Ik zat thuis, had weinig uitzicht op verbetering van de situatie en ik sliep slecht. Eef werkte nog wel, voornamelijk in de weekenden en ik was zelfs blijer als ze er niet was dan wel… Gelukkig kon ik mijn energie nog een beetje kwijt in het skiën want er was ongeveer 25% van de liften open voor de mensen met een seizoenkaart. Ik dacht nooit dat ik het zou zeggen (en besef me dat het te verwend voor woorden klinkt) maar na 30 keer skiën gaat het op een gegeven moment ook een beetje vervelen.
Toen ik ook thuis niet meer zo te genieten was en bijna elke nacht paracetamol slikte om te kunnen slapen viel er een keer een flyer op de mat van Saalvitaal: een praktijk voor Shiatsu massages, Cranio Sacraal therapie (ik had geen idee wat dat was) en sociale en psychologische hulp. Tot mijn geluk bleek er ook nog een Nederlander te werken, want in je moerstaal druk je jezelf toch net even wat makkelijker uit dan in een andere taal.
Een wekelijkse sessie en de economische situatie die zich (langzaam) verbeterde hebben er aan bijgedragen dat nu alles weer prima gaat, maar je krijgt even een inzicht in een laag van jezelf die (blijkbaar) door verandering van een aantal externe factoren zomaar aan de oppervlakte kan komen.
Inhoudelijk voel ik niet de behoefte om er verder op in te gaan, maar laten we het zo zeggen dat ik een stuk meer begrip heb gekregen voor de woorden ‘burn out’, ‘depressie’ en ‘negatieve spiraal’. Ik durf ook wel van mezelf te zeggen dat ik van nature best positief ben ingesteld en dit denk ik mijn geluk is geweest en niet nog dieper ben weggezakt.
Momenteel geldt nog steeds de FFP2 maskerplicht, de anderhalve meter afstand regel en moeten mensen die nog geen vaccinatie hebben gehad zich overal voor laten (snel)testen. Een test die overigens gratis is. Maar bijvoorbeeld voor een terrasje, een kappersbezoek en zelfs voetbaltraining moet er even een negatieve uitslag weerlegd worden.
Desalniettemin mag er steeds meer en zijn toeristen uit de meeste landen weer welkom. Ook hoeven die dan bij thuiskomst niet meer in quarantaine en ook de pcr test hoeft in veel gevallen al niet meer gedaan te worden. Wij, en met ons iedereen die iets in de toeristische branche doet, houden ons hart vast deze zomer. Hopelijk gaat alles in samenhang met vaccinaties zich weer een beetje normaliseren, want ik weet niet of ik een winter op de manier zoals de afgelopen winter was, nog een keer trek.
Al met al heb ik zo’n acht maanden thuisgezeten en ik kan u vertellen dat je daar niet bepaald beter van wordt. Als geëmigreerde Grunniger kan ik natuurlijk maar één ding doen in deze situatie: kop d’r veur en deurgoan…!