Zondagavond zaten we met een clubje Berkenlaners bij elkaar in huize Zonnebloem op nummer 3. Ik zat eens even te denken. De laatste keer dat we aan een EK meededen was in 2012. Toen stond er in de tuin op nummer 2 een grote legertent opgesteld inclusief een beamer waardoor we cumulatief konden genieten van de verrichtingen van ons vlaggenschip. Die vervolgens hopeloos kapseisde. Zelfs na twee nederlagen in de poulefase was er nog de kans om na een klinkende overwinning op Portugal door te gaan naar de 1/8 finales. Maar na de derde nederlaag op rij konden we toch echt naar huis. En dat twee jaar na het spelen van de WK-finale.
Gelukkig ging het twee jaar later op het WK stukken beter en werd vanuit Brazilië zelfs met een bronzen plak naar huis gevlogen. Het was de vakantie dat de MH17 uit de lucht geschoten werd met een nationaal trauma tot gevolg. Het was de vakantie die wij in Tsjechië doorbrachten en waar het telefoontje kwam dat pa zijn heup gebroken had. Zeven jaar verder is de man op deze publicatiedag 89 jaar geworden. Wat een ongelooflijke mijlpaal eigenlijk. Op naar de magische 90!
Afijn, even terug naar zondagavond. De dag na zaterdag toen ik rond kwart voor zeven nog even terugzapte naar Nederland 1 om te kijken of de ruststand tussen Denemarken en Finland ook daadwerkelijk 0-0 zou worden. Er hing een wat raar sfeertje zo te zien. En toen ik een hoopje spelers bij elkaar zag staan dacht ik direct aan een forse blessure cq. beenbreuk bij één van de Denen. Maar het bleek veel erger te zijn. Huiveringwekkende beelden van een reanimatie die razendsnel in gang was gezet. Automatisch schoten de gedachten al vrij snel terug naar weer het jaar 2012 waar op het Veld der Engelen ook een succesvolle reanimatie had plaatsgevonden. Maar bijvoorbeeld de ijzingwekkende zoektocht naar de AED zal ik nooit meer vergeten.
Gelukkig lijkt het ook met Christian Eriksen naar omstandigheden goed te gaan. Maar de beelden van een speler vechtend voor zijn leven omringd door zijn ploeggenoten die een menselijk schild vormden zullen onlosmakelijk met het EK 2020, gehouden in 2021, verbonden blijven. Maar even weer terug nu naar Berkenlaan 3 waar we volop zaten te filosoferen over het 5-3-2 systeem en of Denzel Dumfries niet gewisseld moest worden. De roep om Steven Berghuis werd steeds sterker.
Onlangs las ik dat de laatste overwinning op het EK uit 2008 stamt toen we in de laatste groepswedstrijd Roemenië met 2-0 versloegen. Maar de overwinningen in de poule des doods op Italië (3-0) en Frankrijk (4-1) smaakten zoveel lekkerder. ‘Mag ik spuiten Fred?’ Een extatische vraag in de oude, bomvolle Middelstumer voetbalkantine na weer een fantastische goal van de Oranje leeuwen en ik spoot een geschud flesje Amstel leeg over de enthousiaste menigte na goedkeurend gemompel van Frederick. Tot afgrijzen van Mayko hebben die biervlekken jarenlang het ‘dakplafond’ van de bar gesierd als stille getuigen van ongeëvenaarde voetbalprestaties.
Dertien jaar geleden dus al weer dat Nederland won op het EK. En daar kwam zondag op nummer 3 eindelijk verandering in. Vol afgrijzen zagen we Oekraïne nog terugkomen naar 2-2. ‘Dat ligt aan dei wissels!’, zei Beun. Wij knikten instemmend en hielden ons hartje vast. Die even later enthousiast oversprong toen juist de eerder verguisde Dumfries, die volgens meerdere analisten geweldig speelde, ons naar 3-2 kopte. Man, we zijn al zo goed als geplaatst voor de 1/8 finales maar moeten zeker bij de les blijven. Een tweede plaats in de poule zou ons in die ronde maar zo aan Italië kunnen koppelen en dat is nog net een ronde te vroeg.
U merkt het, langzaam maar zeker neemt het voetbal ons weer in de greep. En dat moest van heel ver komen deze editie. Daar zullen alle coronaperikelen zeker mee te maken hebben. Maar de Arena voor een derde gevuld voelde zeker als een warme deken aan. En dat met in het achterhoofd dat er in razend tempo geprikt wordt en het aantal besmettingen zienderogen achteruitgaat. Zouden we het virus overwonnen hebben?
Dat lijkt mij voorlopig nog net zo vanzelfsprekend als dat het Nederlands elftal Europees kampioen wordt. Maar je weet nooit hoe een koe een haas vangt natuurlijk. En dus gaan we er de komende dagen nog maar weer eens goed voor zitten. Laat de oranjekoorts maar komen!