Vrijdag jl. was het moment daar. Het moment dat Miranda en ik als geregistreerde partners door het leven gaan. Na elf jaar samenzijn was het de hoogste tijd dat er ook juridisch gezien wat tussen ons geregeld werd. Uiteraard gingen we niet over één nacht ijs met betrekking tot de soort van verbinding die we aan zouden gaan. Een huwelijksdag tot in de puntjes geregeld, met alles er op en er aan, ik heb er eerlijk gezegd niet zo heel veel mee. Daarbij had Miranda de beoogde dag van haar leven al een keer mogen beleven. En alleen een handtekening zetten onder een soort van samenlevingscontract, dat is misschien ook wel wat kaal.
Gelukkig is daar het geregistreerd partnerschap. Begin mei hadden we de voorbereidingen al getroffen met een ambtenaar van de burgerlijke stand. In Loppersum nog wel, terwijl ik dacht dat we naar Delfzijl zouden moeten sinds we opgegaan zijn in Eemsdelta. Dat was de eerste meevaller. De tweede meevaller zat hem in het weer. Na wekenlang pijpenstelen geregend te hebben, scheen uitgerekend deze vrijdag de zon uitbundig. En zo stonden we rond half twaalf klaar voor het voormalige gemeentehuis in Loppersum.
Mooi vond ik het dat pa zelfs opgetrommeld kon en wilde worden om als mijn kroongetuige een handtekening te zetten. Miranda’s oudste dochter was haar getuige. In de trouw- cq. raadszaal keek de jongste dochter nieuwsgierig toe hoe een en ander in zijn werk ging. En bonusdochter haar vriend maakte het plaatje compleet en kon mooi ingezet worden om een en ander te vereeuwigen. Een klein en intiem gezelschap uiteindelijk, niets mis mee wat mij betreft.
De trouwambtenaar had de gegevens van onze wederzijdse ouders nog eventjes uitgeplozen en wat bleek, ze was de dochter van een goede vriendin van mijn moeder. Samen hadden ze vroeger de nodige avonturen beleefd. Pa wist ook direct over wie ze het had. En zo was moeders er toch een beetje bij. Net als Miranda haar ouders wiens namen voorgelezen werden. Ook niet meer onder ons maar daar beide echtparen in de zeventiger jaren op latere leeftijd nog een nakomertje voort wisten te brengen, zaten wij nu gebroederlijk naast elkaar.
De handtekeningen werden gezet en we poseerden nog even trots voor de prachtige Helmantel-schilderij die deze zaal nog mooier maakt dan ie al is. En dat was het dan, gezien het formele gedeelte. Later werd één en ander informeel bezegeld in verschillende horecagelegenheden met allerlei blijde mensen op het terras en ook het bediend personeel was maar wat blij dat er eindelijk weer wat te bedienen en verdienen viel. Onder stralende weersomstandigheden nog wel!
Daarbij gingen we nog even met zijn zessen terug naar Middelstum waar Miranda gedecideerd de ‘bruidstaart’ aansneed. Tussendoor kon ik nog snel even de vluggertjesgast van dienst plaatsen en niet veel later zat Miranda al weer in een online meeting met haar collega’s. Tussen de bedrijven door werd ik verrast door een mooie brief die pa na afloop van het ceremoniële gedeelte aan mij overhandigde. Waarin hij terugblikte op zijn begintijd met moeders en wat ze elkaar beloofd hadden. Pa schreef door totdat zijn vingers er zeer van deden, zo schreef hij, want het schrijven was hij niet meer gewend. Alleen dit ontroerend epistel al maakte mijn dag helemaal compleet en af.
Ik zou nog pagina’s lang door kunnen schrijven en oude koeien uit de sloot kunnen halen. Over wat we met zijn tweeën allemaal sinds 2010 wel niet met elkaar beleefd hebben. Dat was inderdaad niet alleen maar zonneschijn. Maar we hebben doorgezet met deze speciale dag tot gevolg. De dag waarop we al vroeg wakker gebeld werden door Bakker Henk Post dankzij een mooi cadeau van onze buurtjes. Mooi man. Ook de familie had een en ander opgeluisterd met een prachtige bloemenpracht en enige alcoholische versnaperingen ter bemoediging. Ook helemaal niets mis mee. Daarna was het onze beurt om de buurt te verrassen met onze actie die dit niet allemaal aan zagen komen. Er werd nog even een kleine toost op uitgebracht.
En zo ging deze dag in sneltreinvaart voorbij. De dag dat voor het eerst sinds lange tijd de zon uitbundig scheen. De dag dat de terrassen voor het eerst weer lekker vol zaten. De dag waarop Rutte min of meer aankondigde dat het einde van de lockdown nabij was. Waar wij ons met elkaar verbonden, konden we ook mooi genieten van het feit dat Nederland en de Nederlanders zo langzamerhand de vrijheid terugkrijgen.
En ik mag dit ook nog eens schrijven nadat ik de eerste Moderna-prik net na binnen gejenst heb zien worden. Zo te zien en voelen heb ik één en ander goed verteerd. ‘Just a perfect day’, zo zong Lou Reed ooit al eens. Mooi in alle eenvoud zo schreef ik op Facebook waarna prachtige en vele felicitaties binnenstroomden waarvoor nogmaals hartelijk dank! Het maakte wat mij betreft een mooie dag nog mooier en bijzonderder….