Het was zaterdagavond en het Eurovision Song Festival stond op het punt van beginnen toen ik licht geëmotioneerd raakte. Dat kan niet door het evenement zelf komen hoewel ik het jaarlijks wel steeds meer weet te waarderen om er naar te kijken. Dat ligt dan vaak niet aan de kwaliteit van de liedjes maar meer door de hele show er om heen. De ESF is een bijzonder evenement en dat is het.
Maar terug naar de emoties. Die kwamen misschien wel door al die enthousiaste toeschouwers die bij dit evenement op de banken stonden. Het waren er ‘maar’ 3.500 maar dat is altijd nog een stuk beter dan helemaal niets. Wat ook gekund had. Al die blijde gezichten, inclusief de mooie filmpjes van arts Sander de Hosson van binnenuit, maar bovenal het feit dat het weer kon, dat was al mooi. En hoewel ik geen verstand heb van de kwaliteit van al die special effects had ik toch het idee dat de Nederlandse organisatie het perfect voor elkaar had en was het smullen geblazen.
Eindelijk was daar weer de vaderlandse trots die de afgelopen maanden door de snelheid van vaccineren en alle toestanden eromheen toch wel een knauw had gekregen. Maar we schitterden weer in zang, presentatie, dj-sets en technische snufjes inclusief mooie sfeerbeelden van ons bijzonder kikkerlandje. Klein qua oppervlak, maar o zo groot qua daden. Dat onze afgevaardigde Jeangu Macrooy geen potten kon breken bracht hier geen verandering in. Waarbij ik graag op wil tekenen dat ik het nummer helemaal zo slecht nog niet vond.
Eerder die dag waren er al snode plannen dat we misschien de voetbalkantine wel weer open konden gooien in de junimaand wanneer de versoepelingen door zouden zetten. Dat zou toch wat zijn na bijna negen maand gesloten te zijn geweest. Zo vlak voor de zomerstop toch nog even opsnuiven dat wat vroeger zo gewoon en gezellig was. Zodat we er even weer aan kunnen wennen hoe het volgend seizoen hopelijk alle weken weer mag gaan. Ter lering ende vermaeck, zowel voor als achter de bar.
Later die avond kwam het bericht dat we misschien binnenkort wel weer met ons vieren kunnen klaverjassen. Waarbij eerst de eindstand van 2020 nog even moet worden vastgesteld. Want aan deze competitie kwam halverwege december zo maar een eind. Ook dat is weer een stukje dichter bij het oude normaal. En hoewel heel Middelstum een (vaak verkeerd geadresseerde) vaccinatiebrief en menig buurtgenoot al een prik gekregen heeft, kan het voor mij met bouwjaar 1972 ook niet meer zo lang duren voordat ik eindelijk een spuit krijg. En als die ook nog eens van Janssen is dan ben ik er rap klaar mee.
Ongemerkt ben ik steeds meer in een sleur komen te zitten, zo lijkt het wel. Waardoor de behoefte om een terrasje te pikken er op de een of andere manier nog niet eens is. Zo bleek bijvoorbeeld Tweede Pinksterdag toen we de stad aandeden voor wat winkel- cq shopactiviteiten. Het is net alsof ook dat eerst geoefend moet worden. Eerst maar eens kijken of we de voetbalkantine weer aan kunnen, of zoiets. Alhoewel het ook al wekenlang schijtweer is natuurlijk. Dat bevordert één en ander ook niet.
Daarbij staan we ook nog eens voor een lange sportzomer, dat geeft ook altijd afleiding. Hoewel de uiteindelijke prestaties van FC Groningen, het seizoen ging als een nachtkaars uit, en FC Emmen, een dramatisch penaltyverlies tegen NAC, niet veel goeds beloofden. Gelukkig was daar nog onze Max die er voor zorgde dat voor het eerst in de geschiedenis van de F1 een Nederlander bovenaan staat in het algemeen klassement. Weer iets om trots op te zijn natuurlijk.
Maar het EK staat voor de deur, de Olympische Spelen (hopelijk, hoewel ze er in Japan verre van happig op zijn), de Tour de France komt er aan, Roland Garros en Wimbledon. Warempel, het lijkt bijna weer als vanouds. En over dik zes weken start de zomervakantie al. Waarvan al maandenlang voorspeld wordt dat ie wel eens verrassend ouderwets zou kunnen gaan verlopen. We gaan het beleven, aan de Noord-Hollandse kust, waarbij hopelijk ook de weergoden ons goed gezind zijn…..
En zo zijn die lichte emoties aan het begin van het nieuwe oude normaal ook wel weer te verklaren. Waarbij ik denk dat ik wel een beetje aan het oude normaal moet wennen. Misschien is zo’n tussentijdse zomerstop zo gek nog niet. En dat dan vanaf september alles weer kan. Dat is zeker iets om naar uit te kijken!