Sommige veranderingen worden verrassend laat opgemerkt. Als bij toverslag kan een herinnering waarvan ik niet eens meer wist dat ik die bezat, tot leven gewekt worden. Zoiets gebeurt in de regel nadat iemand een naam, of gebeurtenis van vroeger noemt.
Ik vind het altijd hartstikke mooi als zoiets gebeurt en van het gemijmer dat erop volgt ben ik ook een groot liefhebber. Heel veel mensen heb ik ooit voor de laatste keer gezien en heel veel dingen heb ik voor een laatste keer gedaan, zonder het te beseffen. En van dat besef krijg ik een gevoel dat ik moeilijk kan benoemen.
Een vriendelijke man klampte me vaak aan op vrijdagochtend in de supermarkt. Hij leek me eenzaam en op zoek naar contact, in dergelijke situaties ben ik meestal de beroerdste niet. Echter, de man hield nooit meer op met praten en ik ben een slechte afkapper. Ons contact ontaardde voor mij steevast in een martelgang.
De ene week zag ik hem al voordat hij mij gezien had en als ik hem wist te ontwijken zonder dat hij dat merkte, kon ik het pand zonder schuldgevoel verlaten. De keren dat hij mij als eerste zag, overmeesterde hij me op plek waar ik geen kant meer op kon. Meestal liepen we elkaar toevallig tegen het lijf.
Geen idee hoe het zo kwam, maar een week of wat geleden schoot hij me ineens weer te binnen. Ik vroeg me af hoe lang het inmiddels geleden was en mijn schatting was dat het al gauw een jaar of vier terug geweest moest zijn. Maar zes kon ook. Geen afscheid namen we ooit van elkaar. Niks, gewoon weg.
En dan de dingen die ik kocht, op die vaste vrijdagochtend waarop ik vandaag de dag nog steeds gezamenlijk met mijn moeder de weekboodschappen doe. Heel af en toe vind ik een oud boodschappenlijstje terug. Daar staan dan altijd van die dingen op die destijds enige tijd onmisbaar leken, maar tegenwoordig niet eens in overweging worden genomen. Wanneer stopt zoiets en waarom?
Joost mag het weten. Wat ik wel weet is dat er een duidelijk patroon zichtbaar is, ik ben gezonder gaan eten. Want dikker worden is voor mij nét iets te vaak een onopgemerkte verandering geweest, wat zonder enige twijfel voor een groot deel te wijten was aan mijn aangeboren talent voor zelfbedrog.
In de spiegel kijkende zag het er allemaal nog best schier uit. Beetje aan de zware kant, maar dat komt mannelijk over, prentte ik mijzelf in. Na verloop van tijd weet je precies voor welke spiegel, met welke lichtval en in welke houding je dient te staan om de stemming er een beetje in te houden bij mijn ego.
Hoe hard je echter je best doet om jezelf om de tuin te leiden, vroeg of laat klopt de waarheid op de deur. Dit gebeurde dan vaak in de vorm van een foto of een filmpje, waarop ik me niet bewust was van de camera. Ik gedroeg me dan zoals ik dat altijd doe en voerde geen mal toneelstukje op zoals voor die spiegel.
Een dergelijk filmpje bekijken is een pijnlijke gebeurtenis. Wat een een allemachtig dikke kop heb ik toch en wat een vadzig gebeuren is het onder dat t-shirt zeg. Een verschrikkelijke, maar leerzame ervaring is zoiets. Vertrouw nooit een spiegel en onderschat nimmer de kracht van de onopgemerkte verandering.
Schade en schande, vallen en opstaan, dus tegenwoordig laat ik me nét iets minder vaak door het leven in de luren leggen. Ik ken inmiddels het klappen van de zweep en weet uit welke hoek het gevaar komt. Desondanks heeft die gluiperd me voor de zoveelste keer bij de poot genomen, heeft ie toch weer een manier gevonden om bij het klare daglicht en in het volle zicht ongemerkt te veranderen.
Die hele lockdown enzo ging me best goed af en dat verbaasde me niks. Van nature mag ik graag alleen zijn. Beetje aankloten, alles even rustig overdenken. Veel sporten in de schuur, waar ik mijn eigen fitnessruimte heb aangelegd, stadswandelingen maken, muziek luisteren, dagdromen en ellenlang in bad liggen weken. Een kolfje naar mijn hand, zo’n pandemie.
Natuurlijk miste ik het samenzijn met vrienden en vriendinnen in een restaurant of in een kroeg, maar als dat het offer is dat gebracht moest worden, dan moest het maar zo zijn. Als ik op vrijdagochtend in de supermarkt een bekende tegenkwam waarmee ik een praatje maakte, dan was de toon van het gesprek luchtig.
Een maand of twee geleden begon me op te vallen dat de gesprekken somberder van toon werden. Na een paar van dit soort gesprekken gevoerd te hebben begon de betekenis van mijn eigen woorden tot mij door te dringen. Daarmee kwam ook het besef dat het vage gevoel van onbehagen dat ik al een tijdje had, geen dipje van voorbijgaande aard was. De afstand die ik voelde tot andere mensen was steeds groter geworden. En door het vele alleen zijn ben ik teveel in mijn eigen realiteit gaan leven.
Enfin, het ging potverdikkeme minder goed met mij dan ik steeds had gedacht. Maar goed, ik wil er ook weer niet een al te groot drama van maken. Ik ben inmiddels volledig gevaccineerd en het vooruitzicht van een betrekkelijk normale zomer maakt me benieuwd naar hoe het zal zijn om de rest van mezelf weer tot leven te voelen komen. Ik hoop dat het een verandering is die snel komt. Maar één ding weet ik zeker: deze verandering zal zeker niet onopgemerkt blijven.