Ergens is een plek, zo groen dat je je het niet voor kunt stellen. Je kunt er alleen maar komen door een deur, een deur in een kast. Echter, deze plek is alleen maar binnen handbereik als je erin gelooft. Voor de rest zal het maar een gewone kledingkast blijven, die muf en naar mottenballen ruikt.
Door het betreden van die plek door de opening in die kast, komen de verschillende geuren en geluiden meteen binnen. Door je ogen te sluiten en heel bewust te ademen, kun je een aantal geuren en geluiden onderscheiden. De bloesem van de meidoorn, het fluiten van de winterkoning, fluitenkruid, daslook, jasmijn, kwetterende mezen en gakkende ganzen. Door het betreden van die wereld, voel je meteen ook de warmte van de zon op je gezicht en is de koude muffe kast snel vergeten. Zodra je een stap in die groene wereld zet, voel je de grond meeveren onder je voeten. Weg met de schoenen, want het mostapijt is helend voor je voeten.
Het pad is zichtbaar al eens eerder betreden, en door het volgen van dat pad kom je bij een grote boom. Een kastanjeboom. Als je omhoog kijkt naar de kruin, voel je de kracht, al jaren diepgeworteld in de aarde. Trots en fier laat ze zien wie ze is en maakt ze je bewust van je eigen nietigheid. Wij zijn maar stof en zullen tot stof wederkeren. Onderaan die boom varens en lelietjes van dalen, torretjes en spinnetjes rennen heen en weer, om zichzelf van voedsel te voorzien.
We dwalen verder door deze wonderlijke plek en ontmoeten onderweg vele kikkers, muizen, bijen en libellen, die boven en rond watertjes hun leven leven. Onderwijl horen we het ruisen van een briesje door de takken van de bomen, wat doet beseffen dat er ook in de wind krachten schuilen die onze kennis te boven gaat, krachten die wij als mens nog steeds niet hebben kunnen temperen.
Stel je voor, we zouden deze prachtige plek, waar je kunt genieten van de zon, de geuren en kleuren, de energie van de bomen, de planten, de wind, de regen en de zon kunnen overnemen. Met bulldozers bomen weghalen, om met beton wegen aan te kunnen leggen zodat we in iedere plek maar denkbaar zouden kunnen wonen, winkelen en werken. Stel je voor dat we krachten uit de grond of lucht halen om onze huizen en ovens te verwarmen, stel je voor…
De natuur staat boven ons als mens. Wij zijn onderdeel van deze natuur, hadden een symbiose kunnen vormen. Ware het niet dat we arrogant zijn en denken deze natuur te kunnen controleren. De natuur slaat keihard terug, telkens als de nietige mens denkt haar getemd te hebben. Met tsunami’s, aardbevingen, tornado’s en ziektes. We kunnen niet op grote schaal maar beesten ophokken, teneinde goedkoop, met antibiotica vergiftigd vlees in de schappen te hebben liggen, we kunnen niet oeverloos de grond uitputten, we kunnen niet eindeloos de wereld overvliegen voor ons eigen genoegen of een vergadering van anderhalf uur.
Ja, we kunnen de zon en de wind gebruiken voor energie, maar niet ten koste van landbouwgrond. Niet als niet duidelijk is hoe duurzaam de materialen zijn die gebruikt worden voor elektrische auto’s, windmolens en zonnepanelen. Wat zou het doen met zo’n mooie groene plek… is het over 20 jaar dan een schroothoop, omringd door plasticsoep? Het is moeilijk om in de wereld waarin wij leven, terug te gaan naar het begin, want de “vooruitgang” is immers al in gang gezet.
Ik stel me geregeld voor dat ik door die kast naar die plek ga, met mijn bloten voeten over het mos naar die kastanjeboom loop en me laaf aan haar warmte en energie. Dan voel ik de ruimte om te bedenken dat we allemaal, hoe nietig we ook zijn, een keuze hebben.