Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer bij mijn naam gerust Meindert Geertsema. Ik ben op 12 maart 1960 geboren in de Noordoostpolder, in Emmeloord om precies te zijn. Ik heb nog een oudere broer die in Winsum woont en een oudere zuster woonachtig in Drachten. Mijn opa was één van de agrarische pioniers in de Noordoostpolder en bemachtigde destijds twee kavels van in totaal 48 ha. Mijn vader en oom werkten mee op het bedrijf.
Door de oprukkende mechanisatie besloot mijn vader begin jaren zestig terug te keren naar Ulrum. Hij werd bedrijfsleider op een boerderij in de Westpolder maar daar kwam in 1968 een eind aan, wederom door de mechanisatie. Hij werd tijdelijk werkloos en deed vrijwilligerswerk op de kartbaan in Ulrum waar we vlak naast woonden. Dat gaf mij de kans om menig testrit te maken ter controle of een gemaakte kart het ook daadwerkelijk goed deed. Een mooie tijd.
In 1969 zijn we verhuisd naar De Meerenweg in Mensingeweer waar we op deze boerderij, gelegen tussen Mensingeweer en Winsum, gingen wonen. Tussentijds heb ik nog vier jaar samengewoond in het dorp Mensingeweer zelf. Ik ben in 1985 in de maatschap opgenomen en we wonen sinds 1987 op de boerderij waar ik vroeger groot geworden ben.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1987 getrouwd met de drie jaar jongere Janneke Dijkstra. Zij is geboren in Wehe-den Hoorn en opgegroeid in Winsum. Zo verwonderlijk was het dus niet dat ik haar heb leren kennen in Pub ’69. ‘Zij heeft mij versierd maar daarvoor moest ik natuurlijk wel mijn best doen.’ Dit huwelijk heeft ons drie mooie dochters geschonken.
In 1988 werd Marloes geboren. Zij woont in Sappemeer en heeft twee jongens. Marloes is ambtenaar voor de gemeente Midden-Groningen en werkt op het gemeentehuis. Dochter Dorien kwam in 1990 op de wereld. Zij woont in Zuidhorn en heeft ook twee kinderen, een jongen en een meisje. Dorien is persoonlijk begeleidster bij Cosis. Anoek tot slot is in 1994 geboren. Zij werkt bij een notariskantoor in Groningen en studeert daarnaast notarieel recht aan de Rijksuniversiteit Groningen.
Al onze dochters wonen samen en Anoek doet dat het dichtste bij in Winsum. Janneke en ik zijn dus de trotse grootouders van vier kleinkinderen, in leeftijd variërend van één tot elf jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Eenrum ging ik naar de MAVO in dezelfde plaats. Dat ik daarna naar de Middelbare Landbouw School in Groningen zou gaan, wist ik al vrij snel zonder echt te weten hoe of wat. Ik koos de akkerbouwkant en kon op zaterdagen mooi bij Henk Gesink in Mensingeweer aan het werk. Zij hadden een vrij modern gemengd bedrijf. Ik leerde er de fijne kneepjes van de akkerbouw en verdiende daarbij ook nog een lekker zakcentje om op stap te gaan.
Na op 19-jarige leeftijd mijn diploma gehaald te hebben, kon ik hier mooi blijven werken. Gesink deed veel in pootaardappelen en daar plukte ik later de vruchten van. Ik ben hier tot 1985 blijven werken en werd toen door mijn ouders in de maatschap opgenomen. Mijn vader zat al in de suikerbuiten en de tarwe maar er moest een tweede inkomenstroom bij komen. We gingen ook pootaardappelen verbouwen en ik heb dus veel gehad aan de bij Gesink opgedane werkervaring.
In 1987 ben ik zelfstandig verder gegaan, mede ingegeven door het feit dat mijn vader hartproblemen en hierdoor een paar omleidingen kreeg. Hij was echter na de overname wel alle dagen op de boerderij te vinden en deed die werkzaamheden die hem goed lagen. Dat paste mij natuurlijk prima want ‘op een boerenbedrijf kom je altijd een mannetje tekort’. We verbouwden de pootaardappelen op 25 ha grond waarvan we 10 ha huurden.
In 1996/1997 kwam er een nieuwe tak van sport bij. Althans, dat was de bedoeling. Een Friese vertegenwoordiger die hier regelmatig over de vloer kwam, was namelijk dolenthousiast over de opwekking van windenergie. En dat enthousiasme werkte aanstekelijk. Toch duurde het nog tot 2005 voor ik mijn windmolen in gebruik mocht nemen. De Milieufederatie was niet tegen windenergie in het algemeen maar vond deze windmolen niet in de omgeving passen.
De gemeente De Marne is door de Milieufederatie twee keer voor de Raad van State gedaagd over de vergunningaanvraag maar uiteindelijk konden we gaan bouwen. Dit was een fikse investering, vandaar dat we een gedeelte van onze aardappelgrond verhuurden. Ik bleef doorgaan met de bieten en tarweteelt. In 2005 is de windmolen, met een vermogen van 1,3 MW en veertig meter hoog, in gebruik genomen. De windmolens in de Eemshaven leveren tegenwoordig een vermogen van 4 MW maar voor die tijd was onze windmolen behoorlijk vooruitstrevend te noemen. Waardoor we letterlijk en figuurlijk van de wind(energie) konden leven.
In 2014/2015 waren daar de plannen voor de aanleg van de N361 van Winsum naar Lauwersoog. Dat gaf mij veel stof tot nadenken. Ik heb daarom besloten om een groot gedeelte van ons land te verkopen aan Derk Gesink, Henk zijn zoon, die vervolgens bij drukke werkzaamheden mij weer inschakelt. Denk hierbij aan sorteerwerkzaamheden in de wintermaanden en ik help in de zomerperiode natuurlijk mee op het land. En zo ben ik na 45 jaar teruggekeerd bij Gesink waar ik op 15-jarige leeftijd als vakantiekracht begon en op twintigjarige leeftijd in dienst kwam. Gesink is nu geen gemengd bedrijf meer maar puur gericht op de akkerbouw met als hoofdtak pootaardappelen. Dit bevalt prima, ik heb van de verkoop van onze landbouwgronden geen moment spijt gehad!
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een pensionering is geen sprake en ik ben nog regelmatig lekker druk aan het werk. Binnenkort beginnen de landwerkzaamheden weer en ook in en om de boerderij is altijd wat te doen. Daarnaast ben ik actief bij VV Eenrum, de club waar ik in de pupillentijd begon met voetballen. Op mijn 16e kwam ik in het eerste waar ik tot mijn 32e gevoetbald heb. Ik begon als rechtsvoor en zakte bij het klimmen der jaren qua positie steeds verder naar achteren.
Ook heb ik twee periodes in het bestuur gezeten, als algemeen bestuurslid. Ik was 32 jaar toen ik er in kwam en van 2013 tot 2019 volgde mijn tweede bestuursperiode. Met in de portefeuille onder andere het veldonderhoud, inclusief de communicatie richting de gemeente en het ter beschikking stellen van een tractor op zijn tijd, en het materialenbeheer. Nog steeds verricht ik hand- en spandiensten als de club mij nodig heeft.
Zo ben ik vorig jaar bijvoorbeeld weer jeugdtrainer geworden, dit keer bij de JO-17. Eerder was ik al van 2000 t/m 2011 als trainer actief. VV Eenrum is een heel actieve club met een bloeiende jeugdafdeling bestaande uit zo’n 150 jeugdleden. Doordat het toneelspelen op een laag pitje ligt, kwam men vorig jaar bij mij terecht met de vraag of ik het training geven weer op wilde pakken. Ik ben in 1981 op toneel gegaan toen ik nog in Mensingeweer woonde. Ze kwamen echt bij mij aan de deur met de opmerking: ‘We hebben een rol dei geknipt is veur die!’. Toen deze toneelvereniging in 1993 ophield te bestaan, ben ik lid geworden in Eenrum.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
‘Daar sta ik eigenlijk nooit zo bij stil’. Maar de geboorte van onze drie dochters was natuurlijk wel iets heel bijzonders. Of ik het zwaar had met vier vrouwen thuis? Waarom denk je dat ik op den duur de jongens van Eenrum training ben gaan geven, haha. Ook de geboorte van de kleinkinderen blijven heel speciale momenten. Maar gezondheid en geluk zijn het allerbelangrijkste. Ik help mijn gezin waar het kan.
En de dieptepunten?
Het verlies van dierbaren, waaronder enige voetbalvrienden die soms op veel te jonge leeftijd zijn overleden. Ook mijn ouders en schoonvader ben ik inmiddels kwijtgeraakt. Gelukkig leeft mijn schoonmoeder nog, ik heb een goed contact met haar. Ze is 83 en woont vlakbij in Winsum en weet haar mondje nog steeds goed te roeren.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen ik het land verkocht had, was het moment daar om met enige vrienden en oud-collega’s de Zwarte Cross in Lichtenvoorde aan te doen. En dan voel je je weer jong hoor, zeker met een paar biertjes op. Hartstikke gezellig natuurlijk. We vertrekken dan op donderdag om zondag met kleine oogjes terug te keren. We slapen in een tentje en ja, die weet ik altijd wel weer terug te vinden. De Zwarte Cross voelt jaarlijks als een reünie vol gemoedelijkheid en gezelligheid.
De winter van 1979 zal ik ook niet licht vergeten. Samen met een kameraad van mij, hebben we ’s nachts wel eens tractor uit de schuur gehaald en daarmee scheurden we dan door de sneeuwbulten heen. Dat kon makkelijk want er was verder geen kip of auto bij de weg….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Misschien ooit nog eens met een camper door Canada reizen. Maar dat heeft geen haast hoor. Janneke is vorig jaar begonnen met een nieuwe baan, ze is apothekersassistente geworden op Ameland. Maandag en vrijdag gaat ze al om 06.00 uur de deur uit om twaalf uur later terug te keren.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ook na enig nadenken zou ik het echt niet weten!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Wel een acht, ik ben heel blij met wat ik heb.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Optimistisch in het leven staan, daar houd ik van. Ik kan niet zo goed tegen negativiteit. En dan al die praatprogramma’s nog, daar mogen er ook wel een paar van verdwijnen……