Abe Kampen houdt zijn (sport)hart vast en op….

Abe, kun je jezelf in het kort even voorstellen?

Abe Kampen is de naam, ik ben 58 jaar en woon het grootste gedeelte van mijn leven in Middelstum. Ik ben geboren in Stedum maar op 4-jarige leeftijd verhuisden we hierheen. Tussendoor heb ik nog zeven jaar in Loppersum gewoond maar het verenigingsleven in Middelstum bleef trekken.

Allereerst de allerbelangrijkste vraag, hoe is het nu met je?

Goed, dankjewel! Ik ben voorzichtig positief dat ik na drie jaar sukkelen met hartritmestoornissen de boel nu weer op de rails heb. Wel ondervind ik nog de naweeën van een bloeduitstorting in de liezen die nu naar beneden zakt maar als de rampen niet groter worden dan teken ik er voor. Inmiddels ben ik weer voor halve dagen aan het werk en ik hoop dit binnenkort nog verder uit te bouwen.

In de afgelopen drie jaar ben ik het UMCG en Beatrixoord in- en uitgelopen, ik was er met misschien wel meer dan honderd bezoeken aan deze instellingen vaste klant. Ik kan de directe omgeving van de Fonteinstraat 9 wel dromen en wanneer de anesthesist je op den duur herkent en zegt ‘hé, een bekend gezicht!’, dan is dat geen goed teken. Maar ik kijk nu positief gestemd weer vooruit.

Qua werk voel je je helemaal thuis tussen de cijfertjes?

Dat is altijd zo geweest. Ik ben van jongs af aan nauwgezet en accuraat op dat gebied. Na de MAVO volgde dan ook de MEAO en in 1985 kwam ik op de administratie van de toenmalige gemeente Ten Boer terecht. Ik heb in 36 jaar vier werkgevers gehad en ben bij Stichting De Zijlen thuisgekomen. Ik werk daar sinds 2018 op de salarisadministratie. Niet alleen het werk bevalt hartstikke goed, op de locatie in Tolbert werk ik ook samen met ontzettend leuke collega’s. Ik hoop dat we elkaar snel weer wat vaker mogen zien.

Zo raar is het dus niet dat je verantwoordelijk bent voor de tijdwaarneming bij het Ommelander loopcircuit?

Nee, en dat doe ik inmiddels al bijna twintig jaar met veel plezier. Dit is in 2002 begonnen toen toenmalig IJsbaanvoorzitter Jan Donkerbroek aan mij vroeg of ik dit op mij wilde nemen. Mijn affiniteit met computers was hierbij een grote pre. De ijsbaanvereniging Middelstum organiseerde destijds samen met collega-verenigingen uit Stedum, Loppersum, Ten Boer en Uithuizermeeden het jaarlijkse Buurtcontact Loopcircuit. Namens Middelstum kwam ik in de overkoepelende organisatie terecht die ook voor het publicitaire gebeuren zorgt.

In het begin werden de tijden nog handmatig geklokt en vervolgens in Excel ingevoerd. Tijdens mijn Weissensee-schaatsavonturen maakte ik kennis met het transponder-chipsysteem en ik heb vervolgens voorgesteld om dit ook bij onze runs in te zetten. Met behulp van een mooie Rabobankgift is het ons gelukt om dit systeem succesvol te implementeren. Met één druk op de knop kun je tegenwoordig alle uitslagen op internet zetten. Deelnemers kunnen direct de tijden zien en dit leidt vaak tot mooie en enthousiaste reacties. Deze registratie doe ik overigens niet alleen, we zijn met zijn vieren actief op dit onderdeel.

Wat heb je met hardlopen en wat zijn de vooruitzichten voor dit seizoen?

Mijn passie qua duursporten ligt persoonlijk zelf meer bij het schaatsen (vroeger) en tegenwoordig het fietsen maar naast het plezier dat ik beleef aan het zelf sporten, kan ik ook genieten van het kijken naar sportprestaties. Helaas kwam hier vorig jaar niets van terecht en ook nu ligt het hele hardloopgebeuren stil. Met een beetje geluk kunnen de laatste twee lopen in Uithuizermeeden en Appingedam, die run organiseren we gezamenlijk met de vijf collega-verenigingen, later dit jaar nog wel doorgang vinden.

Het wachten is dus op betere tijden. Misschien is het nog leuk om te benoemen dat zo’n chip-kloksysteem zo’n €20.000,- kost. Door deze bij andere evenementen in te zetten, verdienen we als organisatie zelf weer een zakcentje voor nieuwe investeringen.

Vroeger was je van de lange afstanden per fiets en schaats toch?

Fietsen doe ik nog steeds, al moet ik nu eerst zorgen dat ik weer wat kilometers in de benen krijg. Misschien dat ik dan later dit jaar de alternatieve Elfstedentocht kan fietsen waarmee je met een QR-code ‘stempels’ kunt scoren. Ik heb hem inmiddels veertien keer gereden en wil dit nog één keer doen. De route is 230 kilometer lang en omdat je niet harder mag dan 25 km/uur gemiddeld en je onderweg af en toe even afstapt voor een hapje en een drankje ben je hier zo’n elf uur zoet mee.

In mijn jongere jaren was ik meer van de lange schaatsafstanden. Greetje Uitham en Janny Donkerbroek begonnen in de negentiger jaren met het organiseren van busreizen naar de Weissensee in Oostenrijk en hier maakten ook veel leden van de Middelstummer ijsbaanvereniging dankbaar gebruik van. Al met al heb ik ongeveer tien keer aan deze alternatieve Elfstedentocht meegedaan en schaatste daarbij dus elke keer 200 kilometer. Toen ik in 2005 op Kardinge iets te hard op mijn achterhoofd viel, met vier dagen coma tot gevolg, verlegde ik de focus wat meer naar het wielrennen.

Dat resulteerde o.a. in een jarenlange bestuursfunctie bij de ijsbaanvereniging en ook nog een stukje sportjournalistiek?

Tijdens het jubileumfeest van 2004 ben ik door het ijsbaanbestuur gevraagd om als penningmeester toe te treden. Het ging destijds niet zo goed met Albert Arends die deze functie veertig jaar vervuld had. Gelukkig krabbelde hij wel weer op maar inmiddels doe ik dit al weer zeventien jaar. Dit jaar ben ik herverkiesbaar en ik verwacht niet dat de opvolgers rijen dik staan te wachten om mijn functie over te nemen. Dus de twintig jaar zal ik wel vol maken. Doet niks hoor, ik geniet ervan. Mijn ouders waren fanatieke schaatsers en hetzelfde geldt voor mijn zus Anet en broer Albert-Jan.

Het schrijven stamt nog uit mijn Midstars-tijd. Ik stuurde destijds wel wedstrijdverslagen op naar de Ommelander Courant. Toen het (Weissensee) Marathon-magazine eind jaren negentig versterking zocht voor de internetredactie besloot ik te reageren. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek dat plaatsvond in Hotel/Restaurant De Witte Bergen in Eemnes, een hotspot van televisiebobo’s. Toen ik er was, spotte ik bijvoorbeeld Geer en Goor.

Ik werd aangenomen en onderdeel van de organisatie, inclusief de karakteristieke dikke blauwe jas. En dat opent deuren in Oostenrijk die voor anderen gesloten blijven. De 6.000 Nederlanders die jaarlijks naar de Weissensee gaan, zorgen voor bijna 75% van de jaaromzet. Je wordt dan ook als een vorst behandeld. Doordat je overal binnenkwam, kon je ook met iedereen praten. Waardoor de schaatsen tijdens sommige edities de sporttas niet uitkwamen.

Het leverde mooie interviews op met bijvoorbeeld Lammert Huitinga, Daniëlle Bekkering, Henk Angenent, Klasina Seinstra, Albert Bakker maar ook met Bart Veldkamp. Toen Evert van Benthem een soortgelijke tocht wilde organiseren in de omgeving van het Canadese Calgary zijn wij naar hem toegegaan om hem te interviewen. Ook een prachtige ervaring. Dit tijdschrift bracht mij ook een keer samen met zwager en fotograaf Jannes Klaassen naar Zweden waar ook wedstrijden georganiseerd werden. Er ging veel tijd in zitten, in dit internetredactiegebeuren, maar je kreeg er ook heel veel voor terug.

In een nog verder verleden was daar bijvoorbeeld het tafeltennissen?

Hoho, ik ben begonnen met voetbal maar dat was geen succes. Tafeltennissen ging mij beter af. In de tijd dat de mannen van Vlieg in de eredivisie speelden, schurkten wij met de landelijke jeugd tegen het hoogste niveau aan. Man, we waren altijd in de sporthal te vinden om te trainen. Ik mag nu wel zeggen dat we in de zomerperiode er voor zorgden dat er ergens een raam open stond waardoor we naar binnen konden klauteren.

Al met al heb ik zo’n 35 jaar getafeltennist waarvan vijf jaar op hoog niveau. Ik was webmaster en schreef wedstrijdverslagen. Daarbij ben ik jarenlang (wedstrijd)secretaris en penningmeester geweest. Dit (helaas afgebroken) seizoen hielp ik mee met de livestreams. Jacco Klaassen filmde terwijl ik de interviews verzorgde.

Wat zijn de hoogte- en dieptepunten uit je sportleven tot dusver?

Die vier dagen coma dat was wel een dieptepunt hoor. Wat word je dan raar wakker zeg. Zeker omdat ze mijn armen en benen aan het bed vastgemaakt hadden omdat ik de infuusnaalden zonder het te beseffen eruit trok en elders in mijn lichaam herplaatste. In die tijd kwam mijn jonge neef Jacco vaak op zaterdagen bij mij patat eten. Jacco maakte zich een beetje zorgen of ik wel weer bij zou komen en vroeg of ik, terwijl ik van de wereld was, het telefoonnummer van Vita Nova nog wel wist. Toen ik antwoordde ‘1481’ was hij gerustgesteld, ‘het komt met Abe wel weer goed!’

Het hele Weissenseegebeuren inclusief de schrijverij is toch wel een groot hoogtepunt geweest. Het bracht mij bijvoorbeeld naar een schaatstocht die gehouden werd op de Oostzee in Zweden. Een stukje verderop zag je de tankers voorbij varen. En toen ik nog in het Midstars-bestuur zat, trainden de bewoners van Fraamborg er al en ik ging ter begeleiding wel mee naar bijvoorbeeld Roodeschool. Dat vond ik geweldig. Hieruit ontstond de samenwerking  met ‘De Brug’ en daaraan mocht ik mijn steentje bijdragen. Dat samenwerkingsverband met Midstars is er nog steeds.

Heb je nog leuke sportanekdotes?

Toen ik nog bij de Loopgroep Kameleon zat, deed ik mee aan de Run van Winschoten. Niet aan de 100 km hoor maar om geld in te zamelen voor het UMCG Kankerresearchfonds liep ik wel 2 x 10 kilometer. Een kapper had destijds een prijs uitgeloofd voor diegene met de mooiste haarmetamorfose.

Het weinige haar dat ik toen nog had, werd in vijf kleuren geverfd en tijdens mijn loopacties werd ik op den duur zelfs herkend. Dan werd bijvoorbeeld het nummer ‘Als je haar maar goed zit’ ingezet. De prijs heb ik niet gewonnen maar de 700 ingezamelde euro’s voor het goede doel waren ook niet verkeerd……

Nog tijd voor andere hobby’s?

Ik mag heel graag spinnen, dit doe ik bij een gezellige sportschool in Wagenborgen. Ik hoop binnenkort het fietsen weer op te kunnen pakken en de tijdregistratie bij hardloopinspanningen is voor mij meer ontspanning dan dat het als werk voelt. Mooi man, al die blijde sporters om je heen. Was het maar weer zo ver……

Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?

Eigenlijk nergens voor. Maar toen Jannes en Anet hun zoon Arjan geboren werd, belde Jannes mij ’s nachts om 03.00 uur uit bed om mij het goede nieuws te vertellen. ‘Waar ben je mee bezig’, vroeg hij. ‘Wat denkst zulf kow, ik lag te sloapen!’

Waar staat Abe Kampen over 10 jaar?

Officieel ben ik dan al met pensioen maar ik zie er nog niet naar uit. Ik beleef veel plezier aan mijn werk en aan de goede contacten met mijn collega’s. Ik hoop dat ikzelf en mijn naasten dan nog gezond zijn en dat ik dan nog steeds lekker actief bezig ben met bijvoorbeeld wandelen en fietsen.

Wil je verder nog iets kwijt?

‘Behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden.’ Dat is van jongs af aan mijn levensmotto. Sowieso merk ik dat de maatschappij de laatste jaren enorm verhard is, zie alle commentaren bijvoorbeeld maar eens op socialmedia. Wat dat betreft was mijn Beatrixoord-tijd heel bijzonder. Alles ging in een veel rustiger tempo en we hadden oog voor elkaar. Misschien moet je daar eerst een tijdje doorbrengen om het leven weer wat te kunnen relativeren……