Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Margretha Wilhelmina Boiten, roepnaam Margreeth. Ik ben een kerstkind, geboren op 25 december 1952 aan de Bedumerweg in Stedum. Ik kom uit een gezin met vijf kinderen waarvan ik de middelste ben. Drie wonen in Stedum, mijn oudste zus in Oudeschip en een jongere broer in Gorredijk. Mijn vader zat aanvankelijk met mijn opa in de vlashandel, later had hij zijn eigen drukkerij.
En wel op deze locatie, aan de Hoofdstraat 40 in Stedum. Zelf heb ik hier van mijn tiende tot mijn achttiende ook al gewoond. Mijn vader overleed toen ik zeventien was, mijn moeder moest het huis toen verkopen. Na getrouwd te zijn, gingen mijn man en ik aan de Weersterweg wonen. Toen hij hoorde dat dit huis weer te koop zou komen, is hij direct naar de eigenaars gestapt. Zij hadden het huis van mijn moeder overgenomen, nu kochten wij het huis van hen. Dat is inmiddels al weer 31 jaar geleden. We genieten hier van een prachtig vrij uitzicht…….
Wat is uw burgerlijke staat?
In 1972 ben ik getrouwd met veehouder Siebrand Dijkema. Hij was een kameraad van mijn broer en kwam regelmatig bij ons over de vloer. Onze zoon Erik is in 1976 aan de Weersterweg geboren. Als ze aan ons vragen hoeveel kinderen we hebben dan zeg ik altijd ‘helaas maar gelukkig’ één lieve zoon en nu ook een superlieve schoondochter Natasja die echt als een dochter aanvoelt. Ze wonen ook in Stedum, een stukje verderop.
Kinderen krijgen is niet altijd vanzelfsprekend, we hadden er graag meer gehad. Je kunt het niet helemaal vergelijken maar misschien ben ik juist daardoor nog wel des te gelukkiger, superblij, trots en dankbaar met onze drie kleinkinderen. Jorn is twaalf, Mara tien en Lotte bijna acht. Ze komen vaak logeren en donderdag is onze vaste oppasdag. Ze gaan vaak mee op vakantie.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Stedum, ben ik naar de ULO in Bedum gegaan. Ik was zestien jaar toen ik mijn diploma kreeg en ben in Wagenborgen gaan werken als speltherapeut voor kinderen met een geestelijke handicap. Je moest voor dit werk verplicht intern wonen en dat trok ik slecht. Ik had al verkering met Siebrand en daarbij ook vaak last van heimwee. Die heimweegevoelens kwamen tijdens eerdere logeerpartijtjes ook al wel naar boven. Deze combinatie was voor mij een reden om met dit werk te stoppen.
Gelukkig kon ik snel daarna werk krijgen in het UMCG op de patiëntenadministratie, toen gevestigd ‘onder de poort’. Daar beleefde ik een geweldige werkperiode. Nog steeds hebben we elke eerste zaterdag van oktober een reünie met negen toenmalige collega’s, we komen in toerbeurt bij elkaar thuis en hebben het dan heel gezellig met elkaar. Net als toen, hebben we dan enorm veel om over (bij) te kletsen. Na getrouwd te zijn, heb ik nog een tijdje hele dagen doorgewerkt maar dat werd teveel. Parttime werken was er in die tijd niet bij.
In die tijd heb ik samen met andere leden van de vrouwenraad in Stedum meegeholpen met de oprichting van Peuterspeelzaal ’t Vlinderhofje. Daar heb ik 27 jaar gewerkt. En toen Erik wat groter werd, ben ik in de kraamverzorging gaan werken. Ik heb de fijne kneepjes van het vak van ‘Tante Jantje’ geleerd, een ouderwetse baker en een begrip in de kraamwereld. Ik kwam vaak bij boerengezinnen over de vloer en keek niet op een werkuurtje meer of minder. Pas nadat de boer klaar was met melken, ging ik naar huis. Door die instelling kon ik altijd wel ergens meehelpen als kraamhulp.
Op mijn 45e besloot ik dat het tijd was voor iets anders. Ik ging één dag in de week naar het Noorderpoortcollege en liet mij omscholen tot receptioniste/telefoniste in de medische zorg. Dit leverde mij een baan op bij de opnamebalie van het Martiniziekenhuis. Drie dagdelen in de week, in wisselende diensten, was ik daar te vinden en deed altijd mijn best om de mensen, die vaak gespannen binnenkwamen voor bijvoorbeeld een operatie, gerust te stellen. Mijn laatste arbeidsjaren ben ik al minder gaan werken. We hadden namelijk een camper gekocht en wilden toeren en wat van de wereld zien…..
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In oktober 2018 ben ik uiteindelijk met pensioen gegaan. Ik dacht dat dit moeilijk zou zijn maar niks bleek minder waar. Op het werk waren de nodige veranderingen op komst, ik vond het dus prima om te stoppen. Ik kijk terug op een prachtige werktijd en ook met mijn oud Martini-collega’s heb ik nog geregeld contact. Geen werkdag was hetzelfde, ik liet de patiënten in hun waarde en bood, zeker tijdens baliediensten na een slecht nieuwsgesprek, graag een luisterend oor. Na bijna twintig jaar werd deze werkperiode afgesloten in de pizzeria in Bedum waar ik in het zonnetje gezet werd en goed verwend ben.
Die pensionering is mij prima bevallen, ik verveel me geen moment. Het eerste jaar heb ik thuis van allerlei klusjes gedaan en mijn sociale contacten ‘bijgewerkt’. Ondanks ons grote huis en tuin, waar dus altijd wel wat te doen is, had ik het na dat jaar thuis wel gezien. Ik wilde graag weer wat meer onder de mensen zijn en besloot eind 2019 te solliciteren naar een functie in hospice ‘De Schutse’ in Appingedam. Daar ‘werk’ ik nu al anderhalf jaar na hiervoor eerst een cursus te hebben gevolgd.
Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik werk er met heel veel plezier. Het is heel dankbaar werk om de gasten, en hun familie, die we mogen ontvangen in hun laatste levensfase te verzorgen en er zorg voor te dragen dat ze hun laatste dagen zo comfortabel mogelijk door kunnen brengen. Ik ben hier drie dagdelen in de week bezig en wordt vaak ingepland bij gaten in het werkrooster.
Verder mag ik graag lezen, haken, puzzelen, wandelen, met de camper op pad gaan en tijd doorbrengen met de kleinkinderen. In de wintermaanden ben ik aan het bloemschikken in Assen en waar Siebrand voor Sinterklaas speelt, kon ik mij helemaal uitleven in de Pietenrol. Daarbij mag ik graag naar de zee gaan. Lekker uitwaaien en je hoofd leegmaken!
In mijn jongere jaren heb ik veel geschaatst en ik zat op toneel waarbij ik aan de nodige, vaak Groningse toneelstukken, heb meegespeeld. Ook zong ik in het Vocaal Ensemble koor. Vrijwilligerswerk heb ik voor school en kerk (jeugdwerk) gedaan. Nu hoef ik niet zo nodig meer alle avonden weg hoewel ik bijvoorbeeld nog wel late diensten draai in ‘De Schutse’.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Daar kan ik wel een paar van opsommen. Onze trouwdag bijvoorbeeld, 16 juni 1972. De geboorte van Erik en zeker, hoe cliché misschien, de geboorte van onze kleinkinderen waar we bijzonder trots op zijn. Mooie campertochten door heel Europa schieten mij te binnen maar ook prachtige reizen met Erik en Natasja door Amerika en Canada. We hebben reeds het nodige van de wereld mogen zien zowel op cultureel gebied maar ook vanuit de ‘luilekkerlandstand’. Onze reis naar de Noordkaap was bijvoorbeeld net zo schitterend als dat ie koud was en ook onze Sardinië-reis had ik niet willen missen.
Dat Siebrand in 2019 geridderd is, beschouw ik ook als een mooi hoogtepunt. En hetzelfde geldt voor het feit dat ik samen met mijn zusters mijn moeder heb mogen verzorgen toen ze terminaal was. Prachtig eigenlijk dat we dit met zijn allen hebben mogen doen. De broers wat meer tijdens de weekenden en wij als zusters dag en nacht want we bleven bij haar slapen.
Hoogtepunten kunnen ook in kleine dingen zitten. Als één van onze kleinkinderen op een briefje schrijft: ‘Oma, ik hou van jou, hou je ook van mij?’, dan ben ik enorm geroerd. ‘Natuurlijk lieverd, met heel mijn hart!’, antwoord ik dan maar die gevoelens zijn eigenlijk niet in woorden uit te drukken. We zeggen dergelijke woorden veel te weinig tegen elkaar.
En de dieptepunten?
Het verlies van dierbaren. Niet alleen onze ouders maar ook veel vrienden tussen de vijftig en de zestig zijn ons ontvallen. En als kinderen van vrienden overlijden of ernstig ziek zijn dan raakt me dat vreselijk. ‘Morgen gaan onze levens door maar voor hen wordt het nooit meer hetzelfde’. Je probeert er zoveel mogelijk voor ze te zijn en geeft ze een luisterend oor maar het is nooit genoeg om de pijn weg te nemen.
Toen Siebrand darmkanker kreeg, beleefden we met zijn allen een spannende tijd. Gelukkig is alles goed afgelopen. Zelf heb ik een auto-ongeluk gehad waarbij ze ontdekten dat dit door een epileptisch insult kwam. Deze aanvallen heb ik vaker gehad en dan mocht je een jaar lang niet auto rijden. Het afhankelijk zijn van anderen is iets wat ik slecht trek. Gelukkig kon dit door medicijnen onderdrukt worden en ben ik al een aantal jaren vrij van aanvallen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik vind de uitspraken van kleine kinderen prachtig maar die hou ik mooi voor mijzelf, haha. Heerlijk toch, die kinderlogica? Veel van die bijzondere uitspraken, heb ik in een schriftje genoteerd. Hetzelfde geldt voor bepaalde uitspraken en reacties van patiënten. Soms raakt je dat en dan noteer ik ze graag.
Wat misschien wel leuk is om te delen is dat het mij gelukt is om tijdens een motorrijles een bekeuring te krijgen. Ik was namelijk mijn instructeur kwijtgeraakt en ik probeerde hem in Haren terug te vinden maar reed daarbij veel te hard. Een paar week later kwam de instructeur met een bekeuring op de proppen. Inclusief het bewijs dat ik op dat tijdstip les van hem had dus ik kwam er niet onderuit dat ik hem moest betalen, haha. Gelukkig ben ik wel in één keer geslaagd, dat scheelde weer in de kosten.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Volgend jaar hopen we vijftig jaar getrouwd te zijn en hopelijk hebben we tegen die tijd Corona er onder gekregen. We willen namelijk graag met ons gezin een reis maken. En als de buitenlandse reis niet lukt, is het ‘Land van Bartje’ ook prima want ook Drenthe is schitterend. Gezondheid gaat natuurlijk boven alles maar wat zou het toch fijn zijn wanneer we na onze vaccinaties weer lekker een terrasje mee zouden kunnen pikken.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik had vroeger langer door willen leren want ik was graag kleuterjuf geworden. Maar ik weet niet of ik dan gelukkiger was geweest dan dat ik nu ben. Ik heb al mijn werkzaamheden met plezier gedaan en ging en ga graag met mensen om. Dat maakt mij een dankbaar en gelukkig mens.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een tien vind ik overdreven. Er blijven altijd wensen over en ik kan het zelf altijd nog iets beter doen voor de mensen in mijn omgeving. Eigenlijk is het leven niet in cijfers uit te drukken, vind ik. Maar ik ga zeker voor een dikke voldoende hoor….
Wilt u verder nog iets kwijt?
Geniet van alles wat je hart mag raken. Want het zijn de kleine dingen die het leven bijzonder maken!