Één van de rake opmerkingen van mijn oude oma Zuidhof meer dan 20 jaar geleden. ‘Het is een blij vooruitzicht dat ons streelt’. Een gezegde die nog vaak bij mij omhoog komt, als alles even donker lijkt. Zeker afgelopen jaar toen alles anders werd door de bekende Covid-19.
Mijn oma was een wijs mens en heeft haar hele leven lang hard gewerkt. Geboren begin 1900 en gestorven in het eerste jaar van de nieuwe eeuw. Als je bijna een eeuw hebt geleefd dan heb je veel levenservaring. Twee wereldoorlogen meegemaakt en ook in het verdere leven was haar niet alles bespaard gebleven. Verdriet en geluk hebben elkaar afgewisseld in die bijna 100 jaar.
Ze was een streng gelovige vrouw, een geloof die ze uitdroeg en ook vaak besprak. En zo kwamen tussen het praten door regelmatig van die rake Bijbelteksten mijn kant op. Vaak gebruikte ze de teksten om hoop te (blijven) houden. En nu we met elkaar in deze onzekere tijd leven dan komen deze teksten regelmatig even bij mij voorbij.
Soms vergelijken mensen deze pandemie met de Tweede Wereldoorlog. Zelf denk ik dat we nu, ondanks de vele beperkingen, nu méér kunnen en mogen dan in die tijd. We hebben inmiddels handen en voeten gegeven aan onze mondkapjesplicht. De anderhalve meter afstand is voorlopig het nieuwe normaal geworden. Oke, de avondklok….die was er in de oorlog ook toch? Maar nu we toch nog niet de kroeg in mogen en toch nog niet weer met elkaar een balletje mogen trappen en niet een derde helft mogen vieren, dan valt die avondklok best mee toch? Of valt het allemaal niet mee?
Ik hoor verschillende geluiden om mij heen. Het houden aan de opgelegde afspraken wordt ook verschillend opgevat en uitgevoerd. Soms kan ik daar prima mee omgaan en soms ook niet. Als verpleegkundige vind ik dat ik een voorbeeldfunctie heb. Op werkdagen word ik geconfronteerd met dit vreselijke virus. We testen wat af en we isoleren laagdrempelig. Alles, maar dan ook alles, om zoveel mogelijk risico te beperken voor de patiënt die opgenomen ligt.
Zij zijn in afwachting van hun noodzakelijke onderzoek of operatie. Afgelopen jaar zat er zo’n enorme vertraging op de lijn, dat we er nog steeds dagelijks hinder van ondervinden. Uitgestelde zaken, weloverwogen keuzes, gemaakt op basis van de beste bedoelingen. Maar die keuzes zou je toch niet willen maken? Je zou toch iedereen zo snel mogelijk willen helpen? Helaas werkt dit niet zo.
Natuurlijk zijn er in de winter meer uitbraken van virussen. Dus ik heb goede hoop dat we, nu de zomer er weer aankomt, we weer ruimte krijgen voor ontmoeting en verruiming. Maar zolang dat niet zo is hebben we te roeien met de riemen die we hebben. Als ik dan naar mijn eigen afdeling kijk, waar ernstig zieke kinderen liggen die alleen bezoek mogen ontvangen van hun ouders……. Broertjes of zusjes mogen ze soms weken lang niet zien. Alleen via een beeldschermpje kunnen ze videobellen.
Het verdriet wat ze vervolgens weer hebben omdat ze zo graag even samen een spelletje zouden willen doen. Op die momenten heb ik het lastig en kan ik opeens die gezellige foto’s op de sociale media niet zo goed handelen. Een andere dag sta ik er weer wat nuchterder in en zo ga ik met mijn emoties enorm heen en weer.
Dat ‘heen en weer’ zijn we natuurlijk het afgelopen jaar vaak gegaan. Van verruiming weer naar de lockdown. Nu is het wachten op de vele vaccinaties en gaan we op naar een, hopelijk, veilige nieuwe wereld. Zelf mocht ik afgelopen weekend op gepaste afstand in de rij staan voor zo’n gewilde spuit. Richting één van de dokters zei ik: het voelt alsof ik sinds tijden weer in een rij sta, net als vroeger in de rij voor de feesttent, in de rij naar het Bevrijdingsfestival, in de rij voor de vrijheid!
‘Het is een blij vooruitzicht dat ons streelt!’ Mijn oma had gelijk! Kijk naar voren, na deze tijd zal alles beter worden, vertrouw er maar op!