Ik heb een enerverend weekend achter de rug, vol met indrukken en nog meer prikkels. Razendsnelle autosport, Max die net tekort kwam, onderhuidse irritaties – misschien wel ingegeven door wederom oplopende coronabesmettingen en alle gevolgen van dien, kerkgangers die de kop kwijt zijn, de toenemende druk op bondscoach De Boer en de Hogelandster gemeenteraad, een containerschip die de wereldeconomie bijna lam legt, verkenners die een inkijkje geven in zaken die het daglicht niet kunnen verdragen en tot slot een trieste mededeling.
Kortom, er gingen weer heel wat impulsen rond in mijn bolletje. Tijd dus voor mijn uitlaatklep, tijd om dingen van mij af te schrijven, tijd om weer rustig te worden in mijn hoofd, tijd om weer structuur in mijn werkweek te krijgen. Kortom, tijd om mijn vingers razendsnel de toetsenbord te laten masseren. Voor mij een heel belangrijke uitlaatklep waarbij ik altijd moet controleren of dat woord nu met een d of een t geschreven wordt.
Ik besluit dat het, net als gisteren, tijd is voor een niet al te serieuze column. Even weer relativeren, even zien of ik de glimlach uit een rijk (stap)verleden weer te voorschijn kan toveren bij mijzelf. Want van uitlaatklep naar uitlaat is ergens maar een kleine stap toch? En als ik aan een uitlaat denk dan gaan mijn gedachten automatisch terug naar een legendarisch voetbalfeest in Swifterband. Dat zal rond 2009 geweest zijn. Alle ingrediënten, een Hanos-vrachtwagen vol bier bijvoorbeeld en de gebroeders Zuidhof die al hun geluidsapparatuur meebrachten, zorgden voor enerverende dagen.
Nu nauwelijks meer voor te stellen eigenlijk, dat je dan na een dag voetbal en gezellig samenzijn met elkaar – waarbij de organisatie nog een keer langskwam omdat er klachten waren uit het dorp over geluidsoverlast – als apotheose nog even de feesttent indook. Voor mij begon het grootste avontuur al voor dit voetbalkamp op de heenweg. Ik denk dat ik toen nog mijn blauwe schicht, mijn klein Peugeotje dus, onder de kont had. Met Meijer als bijrijder en Koopman op de achterbank, kregen we Swifterband al aardig in het vizier….
Totdat we opeens een ratelend geluid onder de auto vandaan hoorden komen. Gelukkig konden we binnen honderden meter de snelweg af en niet veel later bond mijn toenmalige buurvrouw, destijds verzorgster van de club en bijrijdster van trainer De Vries, met een kous al improviserend mijn losgeschoten uitlaat vast. Want dat was de oorzaak van het ratelende geluid geweest. Dat had toch minder af kunnen lopen want wat als zich in het wegdek een hobbeltje had voorgedaan? ‘Hij had zich wel door de bodem van de auto kunnen boren’, aldus de bijrijder. Afijn, niet veel later zorgde de plaatselijke garagehouder er voor dat we de zondag, vele indrukken rijker, weer veilig Middelstum konden bereiken….
Een jaartje of twee later ging het weer mis met de uitlaat van nog steeds dezelfde Peugeot.. En dat nog wel toen ik op weg was naar een sollicitatiegesprek in Groningen. Ook hier schoot ie vlak voor het eindstation los en kon ik nog net een parkeerplek bereiken. Maar om nu te zeggen dat ik stressvrij het gesprek inging? Gelukkig leidde dat gesprek in eerste instantie wel tot een baan maar ik moest nog wel zorgen dat ik weer thuis zou komen. En dus de vrouw maar even gebeld die mij al Googelend, bellend en navigerend naar de plaatselijke Kwikfit leidde die er in elk geval voor zorgde dat ik Middelstum wist te halen.
Helaas had die garage bij zijn oprit net zo’n heuveltje zitten en daar bleef de uitlaatklep, in het zicht van de haven inderdaad, achter hangen. Achteraf had ik de auto dus beter achteruitrijdend het terrein op kunnen rijden want nu moest een groot gedeelte van de gekreukelde uitlaat vervangen worden.
Gelukkig is daarna groot autoleed mij bespaard gebleven hoewel een lekke autoband op de A7, ter hoogte van Winschoten, ook nog een bijzonder avontuur was. Ook toen kwam er weer een ratelend geluid onder de auto vandaan zetten, het was net alsof ik in een helikopter zat. Gelukkig kon ik ook in dat geval nog net een garage bereiken. Ach, dat hele Winschoten-verhaal, daar rustte toch al geen zegen op…..
Gelukkig, door deze bijzondere herinneringen weg te tikken, word ik al wat rustiger in het hoofd. De maandagmorgen kent nog enige lastige dossiers maar het begin is er weer. En dus koester ik het toetsenbord nog maar eventjes. Als altijd een veilig baken in woelige tijden…..