Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Hendrik Derk de Wilde, zo luidt mijn volledige naam met als roepnaam Henk. Ik ben geboren op 30 december 1953 in Wirdum, achter boderijder Hartog. Ik ben kind nummer zes uit een groot gezin met maar liefst twaalf kinderen. Drie broers van mij zijn inmiddels overleden helaas, de rest is allemaal in onze provincie blijven wonen. Ik kom uit een arbeidersgezin. Mijn vader was aanvankelijk landarbeider en ging later bij de Eendrachtfabriek in Appingedam aan het werk. Mijn moeder had het heel druk met ons groot huishouden.
Ik heb bijna mijn hele leven in Wirdum gewoond op een uitstapje van anderhalf jaar naar Loppersum en twee uitstapjes naar Garrelsweer na. In Wirdum voel ik mij thuis. Toen mijn broer Piet mij wist te vertellen dat dit huis aan de Siebo T. Haanstraat vrij zou komen was ik er als de kippen bij om mij bij de woningstichting in te schrijven. Die wisten nog niet eens dat dit huis vrij zou komen. We hebben het nu over 1997.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1990 gescheiden van mijn toenmalige vrouw, zij is vorig jaar overleden. Sinds die tijd ben ik single. Dat geeft mij de tijd en ruimte om mijn grote hobby, de fotografie, in alle rust uit te oefenen. Ik struin hiervoor heel Noord-Nederland door.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Wirdum ging ik naar de jongensambachtsschool in Appingedam, de LTS dus. Direct in klas 1 vond ik het timmeren en het houtbewerken al leuk. Op 16-jarige leeftijd haalde ik mijn timmerdiploma. Ik ben nog doorgegaan als leerling-gezel, dat haalde ik ook, en strandde uiteindelijk op het theoretische gedeelte van de gezelopleiding. Na mijn LTS-diploma te hebben gehaald, kon ik direct bij Bouwbedrijf Dinkla in Ten Post terecht. Een groot bedrijf waar in de hoogtijjaren zo’n tweehonderd mensen aan het werk waren. In een loods maakte ik voornamelijk kozijnen en trappen.
Toen ik 19 was, moest ik mijn militaire dienstplicht vervullen. Ik kwam met de lichting 73-5 op in Vught bij de genietroepen en beleefde mijn parate tijd in Wezep. Ik had een terugkeergarantie bij Dinkla maar kwam op mijn 22e ‘vrij’ bij dit bedrijf. Het volgende half jaar bij een kleine aannemer in Groningen werd geen succes. Timmerfabriek Perdok, die zijn loods toen nog in Loppersum had, bleek vervolgens een schot in de roos. Hier was ik helemaal op mijn plek en ik leerde de fijne kneepjes van het vak van de werkplaatschef die er vijftig jaar werkte.
Toen hij met pensioen ging, heb ik de werkzaamheden naar eigen inzicht vereenvoudigd. Met zo’n drie a vier man, maakten wij voornamelijk trappen. Ik heb er in mijn werkzame leven honderden in elkaar getimmerd. Vaak plaatste ik op een onopvallende plaats mijn naam. Zo staat er bijvoorbeeld bij Koop in Tjuchem een trap in huis die ik gemaakt heb. Toen in 1984 de werkplaats opbrandde, verhuisde Perdok naar de Pompsterweg in Middelstum. We hadden veel meer ruimte tot onze beschikking en we kregen steeds meer machines die het werk vergemakkelijkten.
Ik heb er met veel plezier gewerkt. We maakten bijvoorbeeld speciale glas-in-lood ramen voor het Nieuwsblad van Noorden-gebouw. Het ging mij er prima naar de zin maar in 1996 sloeg het noodlot toe. Ik had al langere tijd hoofdpijn en de klachten werden steeds erger. Diverse huisarts- en fysiobezoekjes brachten mij niet verder. Op 24 augustus 1996 knapte er iets in mijn hoofd. Het voelde alsof ik er een slag op kreeg. Later bleek dat de aneurysma in mijn hoofd was gesprongen en ik naar het UMCG moest voor onderzoek. Toen ik eindelijk de volgende dag een CT-scan kreeg, moest ik na de uitslag direct naar de intensive care.
Ik kon pas veertien dagen later geopereerd worden. Het was een riskante operatie want ik bleek een ‘giant-aneurysma’ van 2,5 cm in mijn hoofd te hebben. Gelukkig heb ik de operatie, die zo’n acht uur in beslag nam, goed doorstaan maar door de epileptische aandoeningen die volgden mocht ik niet meer aan het werk en werd, na diverse testen, afgekeurd. Inmiddels ben ik over die aanvallen heen gegroeid maar vooral in het begin heb ik mijn auto regelmatig aan de kant gezet wanneer ik een aanval aan voelde komen. En zo kwam ik al op 42-jarige leeftijd in 1996 thuis te zitten.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Boek Wirdum
Daar heb ik het in het begin heel moeilijk mee gehad want ik genoot van het werk wat ik deed. Nog steeds heb ik een meer dan gemiddelde belangstelling voor de houtbewerking. Gelukkig was daar nog de fotografie, een hobby die ik al in het begin van de zeventiger jaren aanleerde. Ik ontwikkelde en drukte honderden dia’s af en heb nog dozenvol in huis liggen. Om aan leuke fotografiespullen te komen, struinde ik de rommelmarkten in de omgeving af. Zo was ik bijvoorbeeld zaterdags al voor zevenen op de grote rommelmarkt in Eelde te vinden om de mooiste spullen te spotten.
Dankzij deze hobby heb ik mee mogen werken aan het boek ‘Grasduinen en schelpen zoeken’ waarin de historie van Wirdum door de eeuwen heen is beschreven. Dit boek, waar we met zijn drieën enige jaren aan hebben gewerkt, is eind vorig jaar uitgekomen en ik heb de foto’s in het boek aan mogen leveren. Ik ben al heel lang in de historie van deze omgeving geïnteresseerd en in deze boek komen mijn twee grootste hobby’s mooi samen.
Mijn huis staat vol met fotoboeken en ik heb een vitrinekast vol met camera’s. Daarbij heb ik een kast vol met allerlei literatuur over de fotografie. Mijn vader zei vroeger wel eens gekscherend, ‘mot er nog een extra poal onder dien hoes’. Het mooiste om te maken vind ik natuurfoto’s en wel vanuit macrofotografieperspectief geschoten. Bij de microtechniek gaat het om de allerkleinste onderdeeltjes en details, dat vind ik iets minder leuk om te doen. En de rommelmarkten zijn de laatste jaren ingeruild voor Marktplaats waar ik veelvuldig op ben te vinden.
Dat ik op een fotoclub zit, zal je vast niet verbazen. Ik ben het langst zittende lid van Fotoclub De Wiemers. Ik ben in 1982 lid geworden en heb ook nog een aantal jaren als algemeen bestuurslid in het bestuur gezeten. We hebben nog zo’n twintig leden en kunnen wel wat vers bloed gebruiken. We komen bijeen in het dorpshuis in Wirdum en ik verheug me al weer op de dag dat we bij elkaar mogen komen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn toch de foto-exposities met de fotoclub waar ik altijd een van de kartrekkers van ben. Jaarlijks stellen we in de Petrus en Pauluskerk in Loppersum tijdens Koningsdag zo’n 60 a 70 foto’s tentoon waarbij elk lid enige foto’s aan mag leveren. Zo’n expositie trekt altijd honderden bezoekers en ik vind het heel leuk om met ze in gesprek te gaan over mijn geschoten foto’s.
En de dieptepunten?
Dat is toch de aneurysma in mijn hoofd waardoor ik veel te jong ben afgekeurd. Daarbij is mijn broer Jan al op 19-jarige leeftijd overleden door een ongeval. Ik ben in de loop der jaren drie broers verloren waaronder mijn ‘klusjesbroer’ die mij vaak geholpen heeft wanneer er iets verbouwd moest worden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb in de loop der jaren bijzondere aankopen gedaan op de rommelmarkten die ik bezocht. Zo bood ik bijvoorbeeld eens €75,- voor lenzen van het merk Alpa. De verkoper wilde er echter €125,- voor hebben en had al een bod gekregen van €90,-. En dus haakte ik eerst af. Toen ik echter thuis op internet keek, zag ik pas hoe kostbaar ze wel niet waren. Ik ging de volgende dag direct terug en het bleek dat de handelaar ze nog had liggen en dat ik ze nu wel voor €75,- kon kopen. Ik heb ze vervolgens voor €800,- verkocht en daar heel mooie, nieuwe lenzen voor teruggekocht.
En wat denk je wat dit is? Ik had wel verwacht dat je lenzen zou zeggen maar het is een bijzondere rekenmachine. Ooit gekocht voor 7,5 gulden en ik zou hem nu voor €700,- kunnen verkopen. ‘Niet mis he’, haha….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Lekker op deze manier doorgaan! Ik zou het heel leuk vinden wanneer ik nog een keer mee kan werken aan een boek door foto’s aan te leveren.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb ooit een dure fotocamera aangeschaft ter waarde van zo’n duizend gulden waarmee ik uiteindelijk maar een paar rolletjes vol heb geschoten. Het apparaat kende allerlei kuren en was dus uiteindelijk een waardeloze investering. Maar weet dat maar eens van te voren…..
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een acht of misschien wel een negen. Zeker in de wetenschap dat ik er nog ben en nog ‘vrij’ rond kan lopen. Dat heeft een arts wel eens tegen zijn assistent gezegd, ‘dat ik de enige ben die hij kent met deze specifieke hoofdklachten die nog lopend zijn praktijk binnenkomt’……
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik hoop dat we snel weer met de fotoclub los kunnen in het dorpshuis. De angst dat we leden verliezen is er wel degelijk. Daarom heb ik voor onze club ook een speciale Facebookpagina aangemaakt. Zo houd je de leden betrokken. Mocht je meer over onze club willen weten, klik dan eens op deze link: www.fotoclubdewiemers.nl. Neem ook gerust een kijkje op mijn eigen website, www.henkdewilde.nl.